Γιατί όλο ζητάμε από τον καινούργιο χρόνο να φέρει;*

*αναδημοσίευση από 31/12/2008
Ας ζητήσουμε από τον παλιό να πάρει...
Να πάρει μαζί του όλα όσα μας στενοχώρησαν, μας σύγχυσαν, μας έβγαλαν απ’ τα ρούχα μας, να πάρει μαζί του και να μη ξαναδούμε πράγματα, καταστάσεις, πρόσωπα.
Ας πάρει μαζί του ανάξιους πολιτικούς (δεν χρειάζονται ονόματα ξέρει αυτός, άσπρισαν τα μαλλιά και τα γένια του σ’ έναν χρόνο), σκληρά και αχόρταγα αφεντικά, δουλικά τσιράκια, ψευδεπίγραφες δημοκρατίες, τάχα δήθεν ιερωμένους και δικαστές, καθημερινούς υπνωτιστές, ας πάρει μαζί του την ανεργία και τη φτώχεια, το άγχος για το σήμερα και την αγωνία για το αύριο.
Ας πάρει μαζί του όσα στον καθ’ ένα από εμάς έφεραν λύπες και ντροπές, όσα μας έκαναν να μετανιώσουμε γι αυτά που κάναμε ή δεν κάναμε στους άλλους, κι αυτά που άλλοι έκαναν ή δεν έκαναν σ’ εμάς.
Ας πάρει μαζί του έρωτες χωρίς ανταπόκριση, άδικες ήττες, μισούς αγώνες, μυστικά που δεν κρατήσαμε, αλήθειες που δεν είπαμε, στιγμές που σκύψαμε το κεφάλι, δάκρυα που δεν χύσαμε, καλημέρες που δεν είπαμε.
Ας του το ζητήσουμε…
Και σα να τον βλέπω να στρίβει τη γωνία μουρμουρίζοντας
«Συν Αθηνά…ρε, εσείς δεν το ‘πατε;»

Σας εύχομαι από καρδιάς να έχετε μια καλύτερη χρονιά.

Ξεκλήρισμα

Τώρα που φεύγει κι αυτός ο χρόνος, ο όρος αυτός που συνήθως περιγράφει τα τραγικά αποτελέσματα αυτοκινητικών δυστυχημάτων, είναι ο πιο κατάλληλος για να χαρακτηρίσει αυτά που έγιναν σε βάρος της χώρας και κατά πως φαίνεται θα συνεχίσουν να γίνονται μέχρι να ολοκληρωθεί η καταστροφή. Αποδεδειγμένα πιά, οι κυβερνώντες εκτελούν κατά γράμμα τα σχέδια των εντολέων τους. Απέναντι σ’ έναν λαό που δεν εννοεί να καταλάβει ότι όσο εξακολουθεί να τους ανέχεται τόσο πιο αδίστακτοι και βδελυροί θα γίνονται, προχωρούν με καταιγιστικό ρυθμό σε όλο και πιο βίαια αντιλαϊκά μέτρα με φανερό σκοπό να εξαφανίσουν την λεγόμενη μεσαία τάξη και να εξαθλιώσουν εκείνη των χαμηλότερων εισοδημάτων. Η διαστροφική επιθυμία τους να φανούν αντάξιοι των προσδοκιών των αφεντικών τους τους έχει μετατρέψει σε αχόρταγα ζόμπις. Χιλιάδες οικογένειες διαπιστώνουν καθημερινά την αδυναμία τους να ανταποκριθούν στις βασικές απαιτήσεις της ζωής, εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι προσπαθούν μάταια να βρουν μια οποιαδήποτε δουλειά, στα φιλανθρωπικά συσσίτια συνωστίζονται άνθρωποι που μέχρι χθες η ζωή τους ήταν αλλιώς, και ο δοτός πρωθυπουργός μιλάει ανερυθρίαστος για «ενίσχυση της κοινωνικής αλληλεγγύης και διάθεση κονδυλίων του ΕΣΠΑ για περισσότερες μερίδες». Ο ίδιος αντιγράφει και κάτι παλιά τσιτάτα «…τι μπορείς εσύ να κάνεις για την πατρίδα σου» και το λέει και στα Αγγλικά για να δουν και οι έξω πόσο ωραία παίζει τον ρόλο του. Αν τον ρωτήσεις «τι μπορείς εσύ να κάνεις για τον λαό» θα σε κοιτάξει σαν χαζός. Με την ανακοίνωση των νέων τεκμηρίων, και των τελών κυκλοφορίας, χιλιάδες καταθέτουν στις εφορίες τις πινακίδες κυκλοφορίας κι επειδή τελικά δεν θα εισπραχθούν τα προβλεπόμενα, όλο και κάποιο άλλο μέτρο θα επινοήσουν, πάντα σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας και πάντα υπέρ της ολιγαρχίας που έχει τον τρόπο της. Με τα τεκμήρια λέει θα πιάσουν τους φοροφυγάδες «έχεις αυτοκίνητο 1600 και 1800 κυβικών, άρα δεν μπορείς να δηλώνεις εισόδημα λιγότερο από τόσα». Κάνουν πως δεν ξέρουν ότι σήμερα οι περισσότεροι επιχειρηματίες από μεσαίοι και πάνω έχουν αυτοκίνητα μέχρι και 4000 κυβικά όλα με λίζινγκ στο όνομα της εταιρίας τους, περνούν τα έξοδα στα βιβλία τους και όχι μόνο τεκμήριο δεν τους πιάνει, αλλά μειώνεται και το φορολογητέο εισόδημά τους. Η ΔΕΗ, λένε, έχει έλλειμμα 4,5 δις και ετοιμάζουν μια πρώτη αύξηση 9%, μείωση μισθοδοτικών δαπανών κατά 20% και βλέπουμε. Για τους διορισμένους που διαχειρίστηκαν την πρώην κερδοφόρα εταιρία, ούτε κουβέντα. Θα καταπολεμήσουν, λένε, την ανεργία των νέων με θέσπιση ειδικών μισθολογίων 601€ μικτά και για δύο χρόνια. Κανένας νέος δεν διανοείται παντρειές και οικογένειες, η χώρα γερνάει, τα ταμεία δεν έχουν έσοδα λόγω της ανεργίας και της σφαγής που γίνεται στους μισθούς και η λύση βρίσκεται στην μείωση των συντάξεων. Οι ασφαλισμένοι δεν μπορούν να προμηθευτούν τα φάρμακά τους γιατί τα ταμεία χρωστάνε πολλά στα φαρμακεία, το νοσοκομείο της Ρόδου ανακοίνωσε ότι από 1/1/2012 δεν θα είναι σε θέση να λειτουργήσει λόγω των τεράστιων ελλείψεων και οι δοσίλογοι σε αντιπερισπασμό συλλαμβάνουν τον Εφραίμ αφήνοντας όμως ανέπαφους όλους τους άλλους της φάρας τους, πολιτικά πρόσωπα που είτε ομολόγησαν ότι «τα πήραν» είτε καταγγέλθηκε επίσημα ότι τους «τα δώσαν», να μην πιάσουμε ονόματα γιατί ο κατάλογος θα ‘ναι πολύ μακρύς. Δυο εισαγγελείς που ερευνούσαν οικονομικές υποθέσεις δηλώνουν παραίτηση καταγγέλλοντας παρεμβάσεις και το μαύρο χρήμα συνεχίζει ανενόχλητο τις υπόγειες διαδρομές του. Τα ίδια τα κόμματα έχουν δανειστεί με εγγύηση τις επιχορηγήσεις τους μέχρι το 2015, επιχορηγήσεις που πληρώνονται από εμάς προκειμένου να λειτουργούν υπέρ των συμφερόντων της χώρας και του λαού.
Μια ευχή λοιπόν για όλους αυτούς. Η νέα χρονιά να είναι η τελευταία τους. Πολιτικά.
Αν είναι και βιολογικά, ακόμα καλύτερα.

Κινέζικη σοφία

Ένας αρχαίος κινέζικος θρύλος λέει ότι σ’ ένα μοναστήρι κάποιος μαθητής ρώτησε τον σοφό δάσκαλο του: «Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση;» Ο δάσκαλος του απάντησε: «Πολύ μικρή, κι ωστόσο έχει μεγάλες συνέπειες. Έλα να σου δείξω την Κόλαση». Μπήκαν σε ένα δωμάτιο, όπου μια ομάδα ανθρώπων καθόταν γύρω από ένα πολύ μεγάλο στρόγγυλο τραπέζι στο κέντρο του οποίου υπήρχε μια μεγάλη χύτρα σούπας με ρύζι. Όλοι τους ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι γιατί ο καθένας είχε από ένα κουτάλι με πολύ μακρύ χερούλι που κρατώντας το από την άκρη μόλις που έφτανε στο εσωτερικό της χύτρας. Όμως το μακρύ χερούλι δεν τους επέτρεπε να φέρουν μετά το κουτάλι με τη σούπα στο στόμα τους. Η απελπισία και η ταλαιπωρία ήταν φοβερή. «Έλα» είπε ο δάσκαλος λίγο μετά. «τώρα θα σου δείξω τον Παράδεισο». Μπήκαν σε ένα άλλο δωμάτιο, πανομοιότυπο με το πρώτο, υπήρχε το ίδιο μεγάλο τραπέζι, η χύτρα του ρυζιού, μια ομάδα ανθρώπων, τα ίδια μακριά κουτάλια, όμως εκεί όλοι ήταν ευτυχισμένοι και χορτάτοι. «Δεν καταλαβαίνω» είπε ο μαθητής. «γιατί είναι τόσο ευτυχισμένοι εδώ, ενώ στο άλλο δωμάτιο είναι τόσο δυστυχισμένοι, τη στιγμή που όλα είναι ίδια;» «Δεν το κατάλαβες;», χαμογέλασε ο δάσκαλος. «Καθώς τα κουτάλια έχουν μακριά χερούλια και δεν μπορούν να φέρνουν το φαγητό στο στόμα τους, εδώ έμαθαν όλοι να ταΐζουν ο ένας τον άλλον».

Χρόνια Πολλά...

Κάθε χρόνο λέμε τα ίδια σε κάθε ευκαιρία σε κάθε γιορτή.
Χρόνια Πολλά λοιπόν, μια ευχή που τουλάχιστον ποτίζει την ελπίδα πως το μέλλον θα 'ναι καλλίτερο και θα κάνει τη ζωή μας καλύτερη.
Χρόνια Πολλά, σ’ εκείνους που υποφέρουν, σ’ εκείνους που αγωνίζονται, που τίμια προσπαθούν, σ’ εκείνους που δεν αισθάνονται ανώτεροι, σ’ εκείνους που είναι πολλά αυτά που τους λείπουν. Χρόνια Πολλά σε όσους είναι άνεργοι, σε όσους απεργούν, σε όσους είναι μόνοι, σε όσους φοβούνται, σε όσους ελπίζουν, σε όσους δεν σκύβουν το κεφάλι, στους απειλούμενους, στους αρρώστους.
Σε όσους είναι άνθρωποι και γιορτάζουν την ανθρωπιά τους. Σε όσους δεν φωνάζουν «εγώ γιορτάζω».

Κλήρωση Κυπέλλου

Μονοί αγώνες (νοκ άουτ) στις 10/11/12 Ιανουαρίου 2012

ΠΑΟΚ (ή Εθνικος Αστέρας)*-ΑΕΚ ΟΣΦΠ-Θρασύβουλος Πανιώνιος-Παναθηναϊκός Ατρόμητος-Άρης Ξάνθη-Πανσερραϊκός Παναιτωλικός-ΟΦΗ Κέρκυρα-Δόξα Δράμας ΠΑΣ Γιάννενα-Αστέρας Τρίπολης

*η τύχη του αγώνα Εθνικού Αστέρα-ΠΑΟΚ θα κριθεί την Πέμπτη τυπικά

Ο δικός μας Πέτζα

Όταν ο Πρέντραγκ Στογιάκοβιτς ήρθε στον ΠΑΟΚ 17χρονο παιδί, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί την πορεία του, ιδιαίτερα και μετά τους δύο σοβαρούς τραυματισμούς που αντιμετώπισε, ο ένας μάλιστα σοβαρότατος, διπλό κάταγμα κνήμης περόνης, έκανε πολλούς να σκεφτούν ότι τελείωσε αθλητικά πριν καλά καλά αρχίσει. Όμως η μετέπειτα πορεία του ήταν αλματώδης. Παρά το ότι το πρώτο του επίσημο σουτ ήταν αιρμπολ, στη συνέχεια φόρτωσε τα αντίπαλα καλάθια με διάφορους τρόπους με πιο αγαπημένο τα τρίποντα σουτ. Ένα τέτοιο θα θυμούνται όσοι τον παρακολούθησαν, το τελευταίο σουτ μέσα στο ΣΕΦ απέναντι στον ΟΣΦΠ, ένα τρίποντο στην εκπνοή του αγώνα που έκανε το 55-58. Η μπάλα έφυγε από το χέρι του κι ενώ ακόμα ήταν στον αέρα, ο Μπέρι κάτω από το καλάθι πανηγύριζε με υψωμένη γροθιά. Το παιδί έφυγε για το ΝΒΑ στο οποίο διέπρεψε, και χθες έχοντας αντιληφθεί ότι η παραπέρα συμμετοχή του δεν θα ήταν αντάξια του ονόματος που είχε κάνει, ανακοίνωσε ότι αποσύρεται από την ενεργό δράση. Το αν θα κλείσει την λαμπρή του καριέρα παίζοντας στην ομάδα που τον ανέδειξε είναι θέμα δικό του.

Εγώ τον ευχαριστώ για το μπάσκετ που μας πρόσφερε.

Επανάσταση!

Ο Χρυσοχοΐδης προχθές έλεγε σε ομιλία του ότι "δεν μπορούμε να φορτώνουμε τον λαό με φόρους και περικοπές αποδοχών. Αν ήταν άλλος λαός, άλλοι πολίτες, άλλη κοινωνία ιδιαίτερα όπως οι δυτικές κοινωνίες, θα είχε γίνει επανάσταση και έκρηξη". Αυτά είπε νομίζοντας ότι αυτή η νέα του θέση δείχνει φιλολαϊκή. Φαίνεται όμως ότι εκτός από αδίστακτοι είναι και περιορισμένης νοημοσύνης γιατί αυτά που είπε ήταν ύβρεις, φτύσιμο κατά πρόσωπο στο λαό. Είπε δηλαδή ότι αν ήμασταν άλλος λαός πιο ανεπτυγμένος δεν θα ανεχόμασταν αυτά που μας έκαναν, αλλά επειδή είμαστε καθυστερημένοι ιθαγενείς τα ανεχτήκαμε και τα ανεχόμαστε. Δεν φτάνουν όλα τ’ άλλα έχουμε και τον Χρυσοχοΐδη να μας δουλεύει.
Ο Πετσάλνικος πάλι, ο για λίγες ώρες υποψήφιος πρωθυπουργός, καθιέρωσε πριμ παραγωγικότητας για το προσωπικό της βουλής, βρίσκοντας έτσι τρόπο να τους δώσει πίσω τον 15ο και 16ο μισθό που τους κόπηκε. Παραγωγικότητα; Δηλαδή τι; Μήπως αυτός που πηγαινοφέρνει το νεροπότηρο στους ομιλητές θα πηγαινοφέρνει κουβά; Η Μπακογιάννη κοκορεύεται «η δημοκρατική συμμαχία έφερε την επανάσταση στο πολιτικό σκηνικό» ο Καρατζαφέρης επαίρεται «έκανα επανάσταση, μόνος εγώ κατάφερα να σπάσω τον δικομματισμό», ο πρώην συνεχίζει να είναι στον κόσμο του «η επανάσταση που ξεκινήσαμε και που ακολουθεί όλος ο λαός συνεχίζεται, επανάσταση σε όλα και παντού, μέχρι και στην διασκέδαση» άντε βγάλε νόημα, και ο Σαμαράς λέει ότι θα κάνει κι αυτός επανάσταση. Όλοι επαναστάτες, εκτός από αυτούς που θα ‘πρεπε πραγματικά να είναι.

Ρωτάει ο πρόεδρος της βουλής

Ποιός έκανε τη μαλακία με το δημοψήφισμα;

Μη δείχνεται ρε "καρφιά"! Το παραδέχεται!

Απλά πράγματα…

Όλοι αθώοι του αίματος τούτου. Τώρα που κάθε μέρα που περνάει καταλαβαίνουν ότι βρίσκονται όλο και πιο κοντά στην ώρα της κρίσης (όποια μορφή και να ‘χει αυτή), προετοιμάζουν την απολογία τους, προσπαθούν να περιορίσουν τις ευθύνες τους ρίχνοντάς τες σε άλλους, ή προσποιούνται τους αγανακτισμένους με όσα αναγκάστηκαν να κάνουν σε βάρος του λαού, ή (ακόμα χειρότερα) προσπαθούν να πείσουν ότι αν δεν γινόταν όλα αυτά οι μέρες που μας περίμεναν θα ήταν μαύρες. Εκείνος ο γλοιώδης πρώην τραπεζικός συνδικαλιστής «δεν πρόκειται να συμφωνήσω σε άλλα μέτρα», ο θεσμικός υβριστής παραδέχεται «αποτύχαμε σ’ αυτό που αναλάβαμε να κάνουμε» μια βδομάδα μόλις μετά τον χαρακτηρισμό των όσων διαμαρτύρονται ως «κομμουνιστές φασίστες και μαλάκες» και ρίχνει ευθύνες στην αριστερά επειδή «ελέγχει αρκετούς δήμους οι περισσότεροι των οποίων είναι και οι πιο διεφθαρμένοι», ο διεκδικών την ηγεσία του κόμματός του νοιώθει «εξουθενωμένος» από την υπερπροσπάθεια που έκανε προκειμένου να διαλύσει τη χώρα, η στεγνή και στυγνή του θιάσου μιλάει για «ΠΑΣΟΚ PLUS» και μοιράζει κουλούρια στα σχολεία, όλοι κάτι λένε όλοι νοιάζονται για το πώς θα φυλάξουν τον κώλο τους, και μόνο ο πρωτεργάτης της εκτροπής κινείται στο παρασκήνιο και οργανώνει την άμυνά του. Όλοι φροντίζουν για το τομάρι τους και τον ρόλο που θα εξασφαλίσουν για μετά. Η διαγραφείσα είναι η πιο συχνά εμφανιζόμενη στα τηλεοπτικά τραπέζια λες και εκπροσωπεί κάποιον όταν οι δημοσκοπήσεις δείχνουν το αντίθετο, ο δε ορθόδοξος χοροστατεί στην λειτουργία του φόβου «δεν θα ‘χουμε ηλεκτρικό παρά λίγες ώρες και όχι κάθε μέρα, όπως δεν θα ‘χουμε και γάλα για τα παιδιά μας αν πάψουν οι Ολλανδοί να μας στέλνουν». Ο εντολοδόχος που παριστάνει τον πρωθυπουργό απαλλαγμένος από οποιαδήποτε υποχρέωση απέναντι στον λαό στον οποίο επεβλήθη άνωθεν ετοιμάζεται να ολοκληρώσει την λεηλασία και ο διαμένων στο προεδρικό μέγαρο απολαμβάνει τις τιμές της αντίστασής του στους Γερμανούς κάποτε. Έχω και μια ερώτηση για τον ανεύθυνο άρχοντα. Αφού η παρουσία του είναι καθαρά συμβολική, δεν θα ‘πρεπε αντίστοιχα συμβολική να είναι και η αποζημίωσή του; Από ποιόν και τι να περιμένεις για να νοιώσεις κάπως καλύτερα, μια στάλα αισιόδοξος; Από τον αρχηγό των άλλων που αυτοαναιρείται διαρκώς; Από την Αριστερά που τα πυρά της στρέφονται πιο συχνά στα κομμάτια της παρά στον πραγματικό εχθρό; Γι αυτό η δημοκρατία χάνει ακόμα μια μάχη, ακόμα μια μεγάλη ευκαιρία. Και μαζί χάνουμε κι εμείς. Τόσο απλά.

Λοβέρδος

«Η χώρα αυτή τη στιγμή είναι στα όρια. Εάν δεν αξιοποιήσει όλους τους μήνες του 2012, ούτως ώστε να αρθούν όλα τα γραφειοκρατικά εμπόδια της ανάπτυξης, εάν δεν αναθερμανθεί η ελληνική οικονομία και δεν υπάρξει περίσσευμα από αυτή την αναπτυξιακή εξέλιξη, δεν υπάρχουν χρήματα για την υγεία, για τις άλλες κοινωνικές υπηρεσίες που το κράτος παρέχει, ενώ από το τέλος του 2012 απειλούνται και οι βασικές υποδομές του ελληνικού κοινωνικού κράτους» είπε ο υπουργός ομολογώντας έτσι την αποτυχία και των δύο κυβερνήσεων στις οποίες μετέχει τα δύο τελευταία χρόνια. είπε ο υπουργός ομολογώντας έτσι την αποτυχία τη δική του αλλά και των κυβερνήσεων στις οποίες μετέχει τα δύο τελευταία χρόνια. (Enet.gr 9/12/11)
Κι όχι μόνο ακόμα δεν έχει πιεί ένα κουβά κώνειο, δεν έχει κάνει χαρακίρι, δεν έχει πέσει στις γραμμές του μετρό ή στις ρόδες κάποιας νταλίκας, δεν έχει αυτοπυρποληθεί, ή κάτι θετικό τέλος πάντων, αλλά έχει την φιλοδοξία να ηγηθεί του κόμματός του!

Μεγάλο προσόν…

…το πολιτικό θράσος, Τι μεγάλο; Τεράστιο! Αλλά και επικίνδυνο.

Γ. Παπανδρέου στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2012 στη Βουλή (6/6/2012):

«[…] Αλλά το πρόβλημα της χώρας, πέραν των υπαρκτών ανισοτήτων και προνομίων σε κάποιες συντάξεις και μισθούς, ήταν η σπατάλη, η φοροδιαφυγή, η διαφθορά, η κερδοσκοπία επιχειρήσεων σε βάρος του κράτους, τα καρτέλ, το μέγεθος του Δημοσίου που μεγάλωσε πελατειακά, η γραφειοκρατία, μια κατακερματισμένη Αυτοδιοίκηση, ένα κράτος που δεν είχε εκσυγχρονιστεί, η αδιαφάνεια στη δημόσια ζωή της χώρας. Και εγώ τους είπα, «εκεί θα βρω τα λεφτά που χρειάζονται». Αυτό εννοούσα και αυτό και σήμερα εννοώ, με τη φράση «λεφτά υπάρχουν», αγαπητοί συνάδελφοι. Τους ζήτησα τον απαραίτητο χρόνο για να κάνουμε αυτές τις αλλαγές. Αλλαγές που είχαμε υποσχεθεί προεκλογικά, πριν πάμε σε όποια οριζόντιας υφής μέτρα, που δεν θα αντιμετώπιζαν τη ρίζα του ελληνικού προβλήματος. Τους έπεισα. Όχι, κύριοι, δεν άργησα να πάρω μέτρα, ήθελα να μην πάρω μέτρα που θα θίξουν το μέσο Έλληνα, το μισθωτό και χαμηλοσυνταξιούχο. Και έδωσα μάχη γι' αυτό. Και έπεισα.»
Έπεισε, ισχυρίζεται. Έπεισε ποιούς; Εμάς; Ακόμα και τώρα, μετά από δυο χρόνια καταστροφικής διακυβέρνησης, μετά την λεηλασία των μεσαίων και χαμηλών εισοδημάτων, μετά την εκτόξευση της ανεργίας σε τρομακτικά επίπεδα, που δεν ισχύει ούτε η κατάπτυστη κυνική του δήλωση «ούτε μία οικογένεια χωρίς έναν τουλάχιστον εργαζόμενο» με τη χώρα σε ελεύθερη πτώση, με το χρηματιστήριο ψιλικατζίδικο (οι μετοχές των μεγάλων τραπεζών έφτασαν σε τιμές από 0,30€ μέχρι 1,10€) με ότι αυτό συνεπάγεται, με παιδεία κρυφού σχολειού, με υγεία που το νοσοκομείο σου ζητά να έχεις και τα αναλώσιμα όπως έγινε με τον κουνιάδο μου που εγχειρίστηκε για φλεβίτη, που ακόμα και οι συνένοχοί του φορτώνουν και τις δικές τους ευθύνες επάνω του, τώρα που το κόμμα του οποίου έγινε αρχηγός «κληρονομικώ δικαιώματι» πέφτει κάτω από το 10%, ακόμα και τώρα σχεδιάζει το πολιτικό του μέλλον. Αντί να εξαφανιστεί μαζί με τον θίασό του, πασχίζει να παραμείνει στην επικαιρότητα και να διαδραματίσει ρόλο κεντρικό, κι εκεί έγκειται η επικινδυνότητά του.

ΝΑΙ ΡΕ! ΠΑΟΚ!!!

Yes motherfuckers! PAOK!!! (Αγγλιστί)

Είναι πάρα πολλά χρόνια που δεν φοβάμαι όταν στο δρόμο μας πέφτει κάποια από τις μεγάλες Ευρωπαϊκές ομάδες. Από τότε που στη Λυών φέραμε εκείνο το 3-3 (και χωρίς τον Γιώργο) και μετά στην Τούμπα την κάναμε να παραμιλάει, όταν η φοβερή τότε Λέγκια της Βαρσοβίας υποκλίθηκε, όταν μεγάλα ονόματα Μίλαν, Μπάγερν, Νάπολι αναρωτήθηκαν παλιότερα «βρε τι είναι αυτοί;», μέχρι το σχετικά πρόσφατο Χάιμπουρι και τις καταπληκτικές εμφανίσεις με Ολλανδούς, Ρώσους, Ισπανούς, Τούρκους, Πορτογάλους, με κορωνίδα το προχθεσινό χαστούκι στην Τοτεναμ, ο ΠΑΟΚ κάθε φορά που η κλήρωση τον προκαλεί, δείχνει ΕΤΟΙΜΟΣ. Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι διαφορετικά κι αυτό οφείλεται σε πολλά που δεν είναι της στιγμής. Όπως και να ‘χει, η ομάδα συντηρεί στην Ευρώπη τις προσδοκίες μας για καλύτερο μέλλον και στην Ελλάδα.

Μια ασήμαντη ιστορία

Το διπλό χτύπημα στην πόρτα τους ξάφνιασε. Κοιτάχτηκαν για δευτερόλεπτα και ο Τζιμ - πρώην Δημήτρης – πήγε προς την πόρτα. Το βλέμμα της Κέλυ – πρώην Καλλιόπη – τον ακολούθησε και μόνο η Μαλάμω έδειχνε αδιάφορη. Αυτή δεν είχε αλλάξει ούτε το όνομα ούτε τις συνήθειές της από τότε που είχαν έρθει στη γη της αφθονίας και των μεγάλων ευκαιριών. Στο άνοιγμα της πόρτας εμφανίστηκαν δυο τύποι απ’ αυτούς που μόλις τους δεις σκέφτεσαι «δεν μπορεί να ‘ναι για καλό». Κάτι τετράγωνοι άσβερκοι που το κεφάλι κάθεται κατ ευθείαν πάνω στις ωμοπλάτες, βλέμμα ανησυχητικά αδιάφορο, αργές σίγουρες κινήσεις. Ο πρώτος κάθησε σαν βαριεστημένος στην πολυθρόνα που καθόταν νωρίτερα ο Τζιμ και ο δεύτερος έμεινε όρθιος δίπλα στην πόρτα με τα χέρια στις τσέπες. –Λοιπόν; ρώτησε ο καθιστός. –Τι λοιπόν; απόρησε ο Τζιμ. –Λοιπόν τι θα γίνει με τα λεφτά; -Πάλι λεφτά; Έδωσα τον προηγούμενο μήνα… -Ο προηγούμενος μήνας ήταν ο προηγούμενος και ο επόμενος θα είναι ο επόμενος, εγώ σου μιλάω γι αυτόν… Ο Τζιμ είχε μια απελπισμένη έκφραση, η μεγάλη τύχη που θεώρησε ότι είχε όταν βρήκε να νοικιάσει το μαγαζί, εδώ και κάποιους μήνες δεν φαινόταν και τόσο μεγάλη. Του το είχε νοικιάσει ο κύριος Χ – ούτε τ’ όνομά του δεν ήξερε – που τον βοήθησε να το εξοπλίσει και να πάρει και τα πρώτα εμπορεύματα, Μετά από 3-4 μήνες άρχισαν να έρχονται κάτι τύποι σαν αυτούς, άλλοι κάθε φορά και ζητούσαν κι έπαιρναν αυτά που αναλογούσαν στον κ. Χ. –Για πόσο ακόμα θα πρέπει να πληρώνω; ρώτησε σκύβοντας το κεφάλι. –Για όσο καιρό έχεις την υγειά σου, για όσο έχεις χέρια και πόδια και μπορείς να δουλεύεις… Το υπονοούμενο ήταν σαφές. Του ‘ρχότανε να ξεράσει. –Ελάτε αύριο το μεσημέρι από το μαγαζί, ψιθύρισε. Κλείνοντας την πόρτα πίσω τους πήγε να πιεί ένα νερό, να κατεβάσει τον κόμπο που ‘χε σταθεί στο λαιμό του, αλλά η πόρτα ξαναχτύπησε. Ήταν ο ένας από τους δύο, εκείνος που είχε σταθεί όρθιος και δεν είχε μιλήσει καθόλου. Έτσι όπως είδε τον Τζιμ ετοιμόρροπο, τον οδήγησε στην πολυθρόνα και τον έβαλε απαλά να καθήσει. –Είπα ότι τάχα μού ‘πεσε ο αναπτήρας και ξαναγύρισα γιατί σε είδα απελπισμένο… -Πώς να μην είμαι; έτσι πως πάνε τα πράγματα, δεν βγαίνω, θα χρεοκοπήσω… -Όχι δα, δεν πρόκειται να γίνει κάτι τέτοιο, δεν θα το αφήσει να γίνει ο κ. Χ. - Μα με τα λεφτά που μου παίρνει κάθε μήνα δεν θα μπορώ σε λίγο ούτε εμπόρευμα ν’ αγοράσω και το χειρότερο είναι που όλα μα όλα τα προμηθεύομαι απ’ αυτόν, έτσι συμφωνήσαμε όταν ξεκίνησα. –Μην γίνεσαι άδικος, αυτός δεν σου νοίκιασε το μαγαζί; Αυτός δεν σου πούλησε τον εξοπλισμό; Με δικά του εμπορεύματα δεν ξεκίνησες και με δικά του δεν συνεχίζεις; Κι όλα αυτά με πίστωση; Και νομίζεις ότι αν βρεθείς σε δυσκολία ο κ. Χ θα σ’ αφήσει έτσι; -Μα είμαι ήδη σε δυσκολία, πιο δύσκολα δεν γίνεται… -Μην ανησυχείς, γι αυτό είναι ο κ. Χ, θα σε βοηθήσει να ξανασταθείς στα πόδια σου, αρκεί να είσαι κι εσύ εντάξει απέναντί του… Άντε μπράβο! Ο Τζίμ έμεινε για λίγο να κοιτάζει την πόρτα που είχε κλείσει πίσω του ο τύπος, κι ύστερα γύρισε και κοίταξε την Κέλυ. –Μπήκαμε στο χορό και πρέπει να χορέψουμε, είπε αυτή. Σκέφτηκε προς στιγμή να την αρπάξει απ’ το λαιμό να την πνίξει, να πάει φυλακή να ησυχάσει, αλλά αισθανόταν τόσο μα τόσο αδύναμος, τόσο ανήμπορος να διαχειριστεί την κατάσταση. Το θολό του βλέμμα έπιασε τη Μαλάμω να σηκώνεται αργά από την πολυθρόνα της και να κατευθύνεται στην κουζίνα μουρμουρίζοντας. –Τι μουρμουράς κι εσύ; της φώναξε νευριασμένος ψάχνοντας μια ευκαιρία να ξεσπάσει. -Λέω να τα μαζεύουμε και να γυρίσουμε στο χωριό μας του απάντησε κοφτά εκείνη.

Πλήρης διάλυση

Τα περιπολικά και οι μοτοσυκλέτες της ΕΛ.ΑΣ δεν έχουν καύσιμα για να κινηθούν, γι αυτό και προμηθεύονται από τα αποθέματα του στρατού. Ο οποίος στρατός χρωστάει στα ΕΛ.ΠΕ. 42 εκατομμύρια ευρώ και αντιμετωπίζει πρόβλημα στην προμήθειά τους. Γι αυτό αποφασίστηκε η ΕΛ.ΑΣ να βολευτεί προς το παρόν από τα αποθέματα του Λιμενικού και όταν κι αυτά στερέψουν, βλέποντας και κάνοντας. Ένα μόνο δείγμα της σοβαρότητας με την οποία πορεύεται το άθλιο σύστημα που κουμαντάρει τη χώρα. Δεν αποκλείεται το πρόβλημα κίνησης των περιπολικών της αστυνομίας, των αρμάτων μάχης του στρατού, των σκαφών της ακτοφυλακής και του Ναυτικού καθώς και των αεροσκαφών της Αεροπορίας να αντιμετωπιστεί με την αρωγή των μισθωτών και συνταξιούχων. Να υποχρεωθεί δηλαδή να προσέρχεται στο ταμείο με ένα μπιτόνι βενζίνη προκειμένου να εισπράξει τα υπολείμματα του μισθού ή της σύνταξής του. Βέβαια η καλπάζουσα ανεργία, οι εφεδρείες και οι απολύσεις στερούν μαζί με την εισφοροδιαφυγή, τεράστια ποσά από τα Ταμεία και είναι πιθανό τα υπολείμματα να μην φτάνουν ούτε για το μπιτόνι. Το ΙΚΑ ,λέει, έχει πρόβλημα ρευστότητας και αναγκάστηκε να δανειστεί τον προηγούμενο μήνα 100 εκατομμυριάκια από το ΙΚΑ/ΕΤΑΜ το οποίο μας λένε ότι είναι ιδιαίτερα προβληματικό και οι συντάξεις που δίνει θα περικοπούν έως και 50%. Η υπουργός Οικονομικών της Ελβετίας έκανε γνωστό ότι από το 2005 ζήτησε από την Ελλάδα να προχωρήσουν σε συμφωνία σχετικά με την φορολόγηση των καταθέσεων Ελλήνων στις Ελβετικές τράπεζες αλλά δεν έχει πάρει ακόμα καμιά απάντηση. Περίεργο! Ο Βενιζέλος εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι θα φορολογηθούν. Γι αυτό, και όχι μόνο, ανακηρύχτηκε ο χειρότερος υπουργός οικονομικών της Ευρωζώνης. Οι φοροφυγάδες και φοροκλέπτες που σποραδικά συλλαμβάνονται, τιμωρούνται με ποινές με αναστολή και εξαγοράσιμες και εξακολουθούν τον χαβά τους. Η χώρα έχει ξεπεράσει προ πολλού «τα βράχια» «τον Τιτανικό» «τον γκρεμό» και τα συναφή με τα οποία οι ίδιοι οι κυβερνώντες περιέγραφαν την εγκληματική τους δράση κατά της χώρας, και τώρα προσπαθούν με κάτι ανδρείκελα και κάτι ανακαλύψεις «σταγονιδίων» να δείξουν ότι κάτι κάνουν. Και ο λαός; Ο «υπερήφανος ελληνικός λαός» τι κάνει; Συνωστίζεται στα ταμεία της ΔΕΗ να πληρώσει στους αγάδες τα χαράτσια. Ποιος Νταβέλης και ποιος Γιανκούλας; (οι παλιότεροι ξέρουν). Παπανδρέου κυρίες και κύριοι, Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλος, Παπαδήμος και Σια (συμμορία) είναι οι ληστές σήμερα. Αυτή η πολιτική αγυρτεία θα καταγραφεί από την Ιστορία σαν απολυταρχική δημοκρατία Made in Greece. Αλλά και αυτή η ντροπιαστική για τη χώρα και τους πολίτες κατάσταση ας σκεφτεί ο καθένας με ποιο τρόπο μπορεί να απαντηθεί. Δεκτές όλες οι απαντήσεις ακόμα και «με εκλογές» έστω και αν η δημοκρατία βρίσκεται σε υποχρεωτική εφεδρεία.

Δικαιώματα (κατά Πάγκαλο)

"Έχοντας αγωνισθεί επί χρόνια για τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών βρέθηκα εις τας δυσμάς του βίου μου να μην μπορώ να διασχίσω την Πλατεία Συντάγματος χωρίς να λοιδορηθώ από τον κάθε τυχόντα. Σε μια ζούγκλα που δημιούργησαν κοινοβουλευτικά κόμματα και βουλευτές κινητοποιώντας τραμπούκους, αλήτες, κακοποιούς, μην πω και τρομοκράτες" είπε ο Θ. Πάγκαλος σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή» της Κυριακής, αναφερόμενος στις συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων».
Οι εργαζόμενοι νέοι στις αρχές της ζωής τους, που βλέπουν τα όνειρά τους να πετσοκόβονται, οι μεγαλύτεροι αλλά και οι συνταξιούχοι που βλέπουν τα ένσημά τους να γίνονται χαρτιά χωρίς αξία εξ αιτίας κάποιων τραμπούκων, αλητών, κακοποιών και τρομοκρατών με κοστούμια, δυστυχώς δεν μπορούν να δώσουν συνεντεύξεις.

"Elite" (φρυγανιές)

Οι φρυγανιές Elite που βλέπετε στην φωτογραφία (κακή βέβαια) διαφημίζονται στην συσκευασία τους σαν "οι χωριάτικες φρυγανιές με την αξεπέραστη γεύση του ελληνικού χωριάτικου ψωμιού και τις μυρωδιές της ελληνικής υπαίθρου....... αρτοποιήματα εμπνευσμένα από την ελληνική παράδοση"

Αν διαβάσετε τα μικρά γράμματα χαμηλά στην συσκευασία θα δείτε οτι παρασκευάζονται στην ΠΓΔΜ από την ZITOLUKS, για λογαριασμό της ELBISCO ΑΒΕΕ που εδρεύει στο Πικέρμι Αττικής.

Έτσι εισάγουμε μέχρι και ελληνικές φρυγανιές. Γιατί τα γράφω αυτά; Γιατί μόλις έχασαν έναν πελάτη.

Εκλογές;

"Η χώρα πρέπει να οδηγηθεί με συντεταγμένο και ομαλό τρόπο στις εκλογές, προκειμένου να εκφραστεί με γνήσιο τρόπο η λαϊκή βούληση. Από κει πέρα είναι δευτερεύουσας σημασίας και χωρίς νόημα η συζήτηση και η στείρα αντιπαράθεση για το αν θα γίνουν οι εκλογές Φεβρουάριο, Μάρτιο ή Απρίλιο. Αυτό που προέχει είναι η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και η διασφάλιση της παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη"

Αυτή είναι η θέση της Δημοκρατικής Αριστεράς. Δημοκρατική και αριστερή θέση. Η έκφραση της λαϊκής θέλησης είναι δευτερεύουσας σημασίας μπροστά στην παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Πλήρης ταύτιση με τα εκβιαστικά διλήματα εκείνων που μας έφεραν σ' αυτή τη θέση. Κι αυτό παρά την πικρία του Ψαριανού "δεν μας έδωσαν κι εμάς ένα υπουργείο"

Δημοκρατία και άλλες αστειότητες

Δεν θα χρειαστούν άλλα μέτρα το 2012 εκτίμησε ο Ε. Βενιζέλος στη συνεδρίαση του ΚΤΕ οικονομικών του ΠΑΣΟΚ, πρόσθεσε ωστόσο οτι τον Ιούνιο θα αξιολογηθεί η πορεία εκτέλεσης του προϋπολογισμού, ενώ για το θέμα τω εκλογών σημείωσε οτι η 19η Φεβρουαρίου είναι μια συμβατική ημερομηνία, μη αποκλείοντας οι εκλογές να πάνε πιο πίσω εφόσον συνεχίζονται οι διαπραγματεύσεις. Ο τρισάθλιος ψεύτης, ο υπουργός που 11 στις 10 λέξεις που εκστομίζει είναι ή ψέματα ή ωμός εκβιασμός και ελεεινή προπαγάνδα. Ο καταλληλότερος διάδοχος του αρχιψεύτη (ακόμα) προέδρου του, μας ενημέρωσε ότι εκλογές θα γίνουν όποτε αυτός δεχτεί εντολή από τα αφεντικά του. Οι εκπρόσωποι του «ΠΑΣΟΚ ΛΑΟΣ στην εξουσία» δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία ότι επιθυμούν τον Λαό στη γωνία, στο περιθώριο. Ο δε Καρατζαφέρης επικαλείται τον κομουνιστικό κίνδυνο ενημερώνοντας τους Ευρωπαίους ότι υπάρχει φόβος οι εκλογές να φέρουν μια αριστερή κυβέρνηση και «άντε να συνεννοηθείτε μαζί τους». Ακούω στεναγμούς ανακούφισης από τις κατηγορίες εκείνων των εργαζομένων που εξαιρούνται του μέτρου της εφεδρείας και λυπάμαι που τα κόλπα του κυβερνητικού συνονθυλεύματος δείχνουν να πιάνουν τόπο. Η διάλυση του κοινωνικού ιστού προχωράει. Καμιά εφεδρεία, καμιά πληρωμή εκτάκτων φόρων, με όποιο τίτλο τους δίνουν, έπρεπε να είναι η απάντηση ενός λαού με συνείδηση κοινωνική. Άρνηση συνολική χωρίς εξαιρέσεις, γενική απεργία επ’ αόριστο, καθολική αντίσταση στη πράξη, κοινωνική αλληλεγγύη κι όχι μόνο κραυγές και κατάρες στα καφενεία και στις παρέες.
Πάλι πλησιάζει η 15η του επόμενου μήνα και πάλι «δεν θα υπάρχουν λεφτά για μισθούς και συντάξεις». Γι αυτό κι η σύνταξη που πληρώθηκα σήμερα ήταν κατά 260€ μειωμένη. Οι κλέφτες συνεχίζουν τη μόνη δουλειά που ξέρουν καλά να κάνουν. Να κλέβουν.

Πώς να μείνεις ήρεμος;

Πώς να κρατήσεις την ψυχραιμία σου, να έχεις σωστή σκέψη και κριτική; Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ δεν μπορώ. Από παντού μου ‘ρχονται τα ερεθίσματα, οι προσβολές της νοημοσύνης, οι υβριστικές συμπεριφορές. Γίνομαι κι εγώ προσβλητικός και υβριστής, αν τους είχα απέναντί μου θα τους τα ‘λεγα κατάμουτρα και μακάρι να με πήγαιναν στα δικαστήρια.
Δεν είναι δικό μου, τα’ άκουσα και μ’ άρεσε. Επιτέλους έγινε πράξη το σύνθημα του μακαρίτη «ΠΑΣΟΚ ΛΑΟΣ στην εξουσία». Έμαθες τα νέα πατέρα;
Πάμε παρακάτω.
Στην εκπομπή του ο Σταύρος Θεοδωράκης είχε συνεντεύξεις με Βορίδη, Διαμαντοπούλου, παλιότερο Παπαδήμο και Ψαριανό. Με Βορίδη και Παπαδήμο δεν θα ασχοληθώ, όχι γιατί δεν μ’ εκνευρίζουν αλλά γιατί δεν αξίζουν τον χρόνο μου.
Η Διαμαντοπούλου στο γραφείο της στο υπουργείο, κατάσταση χαλαρή, καθισμένη πάνω στο γραφείο, ο δημοσιογράφος το ίδιο, φωτισμός χαμηλός σαν να είναι δυο εργαζόμενοι που έμειναν αφού τα γραφεία είχαν κλείσει, χαμήλωσαν τα φώτα και φλέρταραν διακριτικά. Εκείνος την κοιτάζει υπό γωνία, εκείνη χαμηλώνει συχνά το βλέμμα, καμιά φορά κλείνει τα μάτια, κατάσταση ειδυλλιακή. Εκείνη απαντά στις ερωτήσεις του με τα γνωστά πολιτικά τίποτα, αρχίζεις να βαριέσαι μιας και το σενάριο δεν φαίνεται να προβλέπει σεξ, όταν γίνεται η ερώτηση «το γραφείο σας δεν είναι λίγο μεγάλο;» Παρά τον χαμηλό φωτισμό, το γραφείο δείχνει τεράστιο, χαλιά στο πάτωμα, πίνακες στους τοίχους, γυαλιστερά έπιπλα. Κι αυτή με το γνωστό σεμνό ύφος απαντά «είναι πράγματι, ειδικά στην κρίση που βιώνουμε (λες και υπό άλλες συνθήκες οι χλιδάτοι τεράστιοι χώροι είναι αποδεκτοί) αλλά ξέρετε η ανακατασκευή και εκ νέου διαρρύθμιση κοστίζουν πολλά» Είδατε πόσο υπολογίζει τα λεφτά των φορολογουμένων;
Ο Ψαριανός ο αριστερός (στον ράφτη), καθισμένος κι αυτός πάνω στο γραφείο (μόδα είναι;) στην πολύ μικρή αίθουσα της ΔΗΜ.ΑΡ. στη βουλή, και τι δεν λέει. «Η ιδανική κυβέρνηση για τη χώρα τώρα θα ήταν μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ Ν.Δ. Δημοκρατικής Αριστεράς και μακάρι να δεχόταν και κάποιοι από την παραδοσιακή Αριστερά». Κι ένα παράπονο «δεν μας ζήτησαν να συμμετάσχουμε, δεν μας πρόσφεραν κανένα υπουργείο», και μια διαπίστωση «τελευταία στον χώρο της Αριστεράς εκτρέφονται και κάποιες φασιστικές νοοτροπίες».
Είπα ότι δεν θα ασχοληθώ με τον Παπαδήμο, αλλά τελικά θα του αφιερώσω δυο γραμμές. Έχει αντιληφθεί λάθος τον ρόλο του κι έχει ερμηνεύσει λάθος τα ποσοστά εμπιστοσύνης που του δίνουν οι δημοσκοπήσεις, αν νομίζει ότι η δουλειά του Έλληνα πρωθυπουργού είναι να μεταφέρει στην κοινωνία μας τις απαιτήσεις και τους εκβιασμούς των Βρυξελών. Δουλειά του είναι να μεταφέρει στις Βρυξέλες την κατάσταση της κοινωνίας, την εξάντληση των αντοχών της, και τις απαιτήσεις της για ισονομία, δημοκρατία, ελευθερία. Αλλιώς μπορεί τα πράγματα να ξεφύγουν και κανείς δεν θα μπορεί να τα συμμαζέψει μετά, όσα πτυχία και να ‘χει.

Μου ‘λειψαν χθες…

Η μακράν πιο πετυχημένη ντίβα του μικροφώνου, η κυρία που με το σουξέ «Εδώ Πολυτεχνείο» έλυσε το πρόβλημα της ζωής της και τώρα ίσως γράφει συγκινημένη τα απομνημονεύματά της κάπου στις Βρυξέλλες. Μου ‘λειψαν οι μεγάλοι πολιτικοί αρχηγοί και οι διάφοροι υπουργοί που δεν τόλμησαν να καταθέσουν στεφάνι στο μνημείο, μου ‘λειψε εκείνο το περίλυπο ύφος, η ελαφρά υπόκλιση, μου ‘λειψε ο πρωθυπουργός, ο πρώην και ο δοτός, μου ‘λειψαν οι περαντζάδες των «αγωνιστών» και των «αντιστασιακών», που εξαργύρωσαν το Πολυτεχνείο με βουλευτικά έδρανα. Μου ‘λειψε η συνέχεια της παρουσίασης των ταγιέρ της κυρίας υπουργού της Παιδείας αλλά και των άλλων κυριών του κοινοβουλίου. Μου ‘λειψε το «θείον βρέφος» (αλλά αυτός την κοπάνησε νωρίς). Δεν μου ‘λειψαν οι αντεγκλήσεις των φοιτητικών παρατάξεων, τόσο ταιριαστές με το πνεύμα του Πολυτεχνείου. Δεν μου ‘λειψε ακόμα μια πορεία, ακόμα μια επέτειος… Και του χρόνου.

Νομίμως παρανομούντες (2ο)

Την νομιμότητα εκφράζει και η Άννα Διαμαντοπούλου, υπουργός και μάλιστα της Παιδείας, από το βήμα της βουλής σήμερα λέγοντας "Ο χρόνος των εκλογών έχει ελάχιστη σημασία μπροστά στην αντιμετώπιση δύο τεράστιων προβλημάτων: την απειλή της έσωθεν αναταραχής και ανομίας και την έξωθεν απειλή της αποβολής από την ευρωζώνη". Προσέξατε αυτό το «εσωτερική αναταραχή και ανομία»; Ένας στρατιωτικός νόμος μας χρειάζεται, τα τανκς στους δρόμους όπως προφήτεψε ο Πάγκαλος. "Είναι θέμα της Βουλής και προφανώς των αρχηγών των κομμάτων, να διαπιστώσουν λήξη συναγερμού για την επιστροφή στα δεδομένα της κανονικής πολιτικής ζωής" πρόσθεσε. Ακόμα και αυτή αντιλαμβάνεται τη μη κανονικότητα της σημερινής πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Ο δε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, Πέτρος Ευθυμίου, ανέφερε στην ομιλία του "Πρέπει κατηγορηματικά και με σαφήνεια οι πολιτικές δυνάμεις κυρίως το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ να θεωρήσουν ότι είναι σε κυβέρνηση πολιτικής συνευθύνης και να της δώσουν δύναμη για να ολοκληρώσει το έργο της και να διασφαλιστούν τα 130 δισ. ευρώ της συμφωνίας που θα δώσουν αναπτυξιακή τροχιά στη χώρα", και τόνισε πως "Εκλογές πρέπει να γίνουν μόνον όταν ολοκληρωθεί και κατοχυρωθεί το έργο αυτό".
Η συμμορία μετά τις προσθήκες, ξεσάλωσε

Νομίμως παρανομούντες (1ο)

Τι είναι νόμος; Είναι απλά μια απόφαση που παίρνει κάποιος νομοθέτης; Ενδύεται αυτή η απόφαση με την πανοπλία του Νόμου; Και ο χιτώνας του Δικαίου τι γίνεται; Γέμισε το βεστιάριο της εξουσίας με πανοπλίες και δεν έχει μείνει χώρος για χιτώνες. Σκληρός νόμος, έλεγαν οι Λατίνοι, αλλά νόμος. Εμένα ας μου επιτραπεί να διαφωνήσω. Νόμος είναι κι αυτός που επιβάλει σε κάποιες χώρες τον λιθοβολισμό των μοιχαλίδων, ή τον ακρωτηριασμό των κλεφτών, αλλά εν χορώ οι «πολιτισμένες» κοινωνίες καταδικάζουν την εφαρμογή τέτοιων νόμων. Ο νόμος λέει ότι πρέπει να πληρώνεις το αντίτιμο του εισιτηρίου στα μέσα μαζικής μεταφοράς, αλλά είναι νόμιμη η αύξηση κατά 50% του κομίστρου και μάλιστα σε περίοδο κρίσης και σκληρής λιτότητας; Και πως αντιμετωπίζεις έναν άδικο νόμο; Παρανομώντας όπου μπορείς. Δια νόμου επιβλήθηκε το λεγόμενο χαράτσι στα ακίνητα και δια νόμου επιβλήθηκε η είσπραξή του μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ, και νόμιμη είναι η απειλή διακοπής της ηλεκτροδότησης σε περίπτωση μη καταβολής του. Κι πώς να παρανομήσεις εδώ; Εγώ για παράδειγμα θα καθυστερήσω την πληρωμή του όσο μπορώ. Βάζουν που βάζουν το χέρι τους στην τσέπη μου, δεν θα τους βοηθήσω κι όλας. Κι όπως είπε ο Δήμαρχος Περιστερίου, τι θα γίνει αν το επόμενο φορομπήξιμο το συνδέσουν με το νερό; Αν πηγαίνοντας στο νοσοκομείο σου ζητούν φορολογική ενημερότητα πριν την εγχείριση; Το πάω πιο μακριά γιατί η αναλγησία της εξουσίας δεν έχει όρια. Μπορεί να σου ζητούν φορολογική ενημερότητα για να βαφτίσεις, για να παντρευτείς, για να γράψεις το παιδί σου στο σχολείο. Υπάρχουν πολλοί μηχανισμοί που μπορούν να δώσουν νομιμότητα στις παρανομίες της εξουσίας. Ακόμα κι άθαφτο μπορούν να σε αφήσουν αν χρωστάς στην εξουσία. Αλλά αυτό θα είναι πρόβλημα για τους συγγενείς σου, εσύ θα έχεις ησυχάσει.

Ο «τρίτος δρόμος»…

…ο «εκτός πεπατημένης» που λένε, είναι εκείνος που χαράζει και ακολουθεί κάποιος νομίζοντας ότι θα φτάσει στον προορισμό του ευκολότερα ή συντομότερα απ’ όσο θα του ‘παιρνε αλλιώς. Πολλές φορές τον χαράζει και τον ακολουθεί προκειμένου να πετύχει κάτι, ή να γλυτώσει από κάτι, μερικές φορές για να παραπλανήσει ή να παρασύρει. Όμως ακολουθώντας τον άγνωστο δρόμο μπαίνει σε περιπέτειες, αντιμετωπίζει κινδύνους κι αν είναι απροετοίμαστος μπορεί να «φάει το κεφάλι του». Κι αν το μόνο κεφάλι που παίζεται είναι το δικό του, πάει στο διάολο, έπαιξε κι έχασε, αν όμως τον ακολουθούν κι άλλοι που τον εμπιστεύονται τότε το πράγμα αλλάζει και μπορεί να εξελιχθεί -το λιγότερο- σε φιάσκο και το χειρότερο σε τραγωδία.
Έναν τέτοιο τρίτο δρόμο προς τον σοσιαλισμό, ακολούθησε η χώρα στις αρχές του ’80, δρόμο που θα οδηγούσε σε μια Ελλάδα υπερήφανη χωρίς ξένα αφεντικά, έξω από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, χωρίς ξένες βάσεις, μια Ελλάδα με περήφανα νιάτα και τιμημένα γηρατειά, μια Ελλάδα που θα ανήκε στους Έλληνες. Στο δρόμο βέβαια, λόγω ανύπαρκτου σχεδιασμού ή επειδή όλα τα παραπάνω ήταν απλά όμορφα συνθήματα που συγκινούσαν τον λαό, τίποτα δεν έγινε. Ή μάλλον έγινε η αρχή για όσα θα ακολουθούσαν. Ο κόσμος «χόρτασε ψωμί» με λεφτά που κανείς δεν του είπε ότι ήταν δανεικά, και αφού ο λαός χόρταινε ψωμί, ήταν σωστό να χορτάσουν και οι άλλοι, αυτοί που του το προμήθευαν και αυτοί που το μοίραζαν. Πρωθυπουργοί, υπουργοί, παρατρεχάμενοι, κομματικοί στρατοί συνδικαλιστών και διορισμένων προέδρων και γενικών διευθυντών ΔΕΚΟ.
Ο τρίτος δρόμος για την ΟΝΕ και το ευρώ επιτεύχθηκε με απατηλά μέσα και υποσχέσεις, με ψέματα και λοβιτούρες με αποτέλεσμα να βρεθεί η χώρα ουσιαστικά απροετοίμαστη και καθόλου ανταγωνιστική σ’ ένα εξόχως σκληρό ανταγωνιστικό περιβάλλον. Αποβιομηχανοποιημένη και με μια γεωργία χωρίς προσανατολισμό αρκούμενη στις επιδοτήσεις και στις ψευδείς δηλώσεις παραγωγής. Δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων κατέληξαν στις τσέπες επιχειρηματιών και μεγαλοαγροτών και από εκεί στις Ελβετίες. Οι οφσόρ και οι μετακομίσεις επιχειρήσεων σε διπλανές χώρες, πράξεις ιδιαίτερα πατριωτικές, δεν ήταν αμέτοχες στο χάλι.
Κι ήρθε η ώρα για τον τρίτο δρόμο προς τη Δημοκρατία.
Ένα απερίγραπτο συνονθύλευμα πολιτικών χωρίς αρχές και με μοναδικό σκοπό την εξουσία και τη νομή όσων αυτή συνεπάγεται, αποφάσισαν ότι η Δημοκρατία δεν είναι υπόθεση του λαού αλλά των αιθουσών συνεδριάσεων μέσα και έξω από τη χώρα. «Οι καταστάσεις είναι πολύ κρίσιμες και δεν μπορούμε να τις αφήσουμε στην κρίση του λαού». Οι αρχηγοί των δύο μεγάλων φυλών μάλωναν δημοσίως, έκαναν και μούτρα ο ένας στον άλλο έτσι για τα μάτια του κόσμου, αλλά κατ’ ιδίαν συνεργαζόταν για το πώς θα εφαρμόσουν τις ντιρεκτίβες των αφεντικών. Έκαναν και νάζια προκειμένου να κινήσουν το ενδιαφέρον του κόσμου, έφτασαν στο σημείο να συζητούν για τη θέση του πρωθυπουργού της κυβέρνησης εθνικής συνενοχής, αστεία πρόσωπα, κάτι Πετσάλνικους και Κακλαμάνηδες, έτσι ώστε ο προεπιλεγμένος να φανεί σαν ιδανική λύση. Στη συμμαχία των προθύμων, έσπευσαν να δώσουν τη στήριξή τους τα συνήθη τσιράκια, τα ΜΜΕ. Πότε παρήγγειλαν δημοσκοπήσεις, πότε πρόλαβαν οι εταιρίες να τις κάνουν και πότε πρόλαβαν να επεξεργαστούν τα στοιχεία είναι προς διερεύνηση. Από την Πέμπτη το βράδυ μέχρι το απόγευμα του Σαββάτου που αρχίζουν να τυπώνονται οι κυριακάτικες εφημερίδες κατάφεραν να τα έχουν όλα έτοιμα. 73% εμπιστεύονται τη νέα κυβέρνηση, 78% λένε ΝΑΙ στην κυβέρνηση συνεργασίας (προσέξτε στην συγκεκριμένη, όχι σε κυβερνήσεις συνεργασίας γενικώς) 54% εγκρίνουν από τώρα παράταση της θητείας της και μετά τις 19 Φεβρουαρίου. Αν τα παραπάνω ποσοστά είναι πραγματικά, τότε ότι τραβάμε καλώς το τραβάμε. Και λίγα μας κάνουν…

Επιτέλους!

Ένας απο εμάς στην εξουσία, ένας δικός μας άνθρωπος! Ο (και αυτός) απόφοιτος της γιάφκας των "ηγετών" (κολλέγιο Αθηνών) σπούδασε (και αυτός) σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Πήρε πτυχίο στη Φυσική, μετά κι άλλο πτυχίο σαν ηλεκτρολόγος μηχανικός και ολοκλήρωσε τις σπουδές του με πτυχίο στην οικονομία. Δούλεψε σε υψηλά πόστα κι έγινε καθηγητής Πανεπιστημίου και ακαδημαϊκός. Τώρα ανέλαβε πρωθυπουργός, όχι βέβαια εκλεγμένος αλλά δοτός από την θλιβερή συντεχνία του πολιτικού κατεστημένου που ελπίζει πως μέσω αυτού θα ξεχαστούν οι δικές τους αλητείες. Ανέλαβε να κουβαλήσει αυτός τον "σταυρό του μαρτυρίου" ξεκουράζοντας τον ΓΑΠ και με την συμπονετική συναίνεση του Σαμαρά. Και περιμένουν κάποιοι να βοηθήσει τον λαό ένας εξ ολοκλήρου διαβρωμένος από την παγκόσμια τραπεζική αντίληψη. Στο κάτω κάτω, από τις αρχές του 2010 είχε αναλάβει άμισθος σύμβουλος του ΓΑΠ σε οικονομικά θέματα, πράγμα που σημαίνει οτι δικαιούται μερίδιο στην επιτυχία της οικονομικής πολιτικής που εφαρμόστηκε και στα αποτελέσματά της. Εκείνο που έκανε είναι να προσθέσει το όνομά του στον κατάλογο εκείνων που δεν θα ξεχαστούν.

Σιγά τα ωά!

Την ώρα που τα γράφω αυτά, και κυβέρνηση έχουμε, και πρωθυπουργό και 153 χειροκροτητές. Έχουμε δηλαδή αυτό που όλοι λένε ότι θα αλλάξουμε. Έχουμε και κόσμο να αγωνιά για τις εξελίξεις, για το αν θα έχουμε δηλαδή, αντί της κυβέρνησης των ενόχων, μια κυβέρνηση συνενόχων. Και συναντώ αρκετούς που θεωρούν αυτή τη λύση σαν τη «μόνη εφικτή» γιατί «έχεις να προτείνεις κάτι άλλο;» Και κάποιος καμαρώνει ότι τόσους μήνες έδινε αγώνα για να γίνει το προξενιό, αλλά τελικά δεν θα γίνει κουμπάρος γιατί δεν βλέπει τον γάμο να στεριώνει. Φυσικά και δεν πρόκειται να περιμένω να δω την κατάληξη πριν δημοσιεύσω αυτό το άρθρο, τι να περιμένω δηλαδή; Να δω τον δούλο που θα αναλάβει τη δουλειά για λογαριασμό των δύο άλλων δούλων; Που πιστεύουν ότι σε 2-3 μήνες που θα γίνουν εκλογές (αν γίνουν) ο κόσμος θα ‘χει ξεχάσει ποιοι τον έφεραν ως εδώ. Δεν θα κάτσω να μοιράσω τις ευθύνες, ποιος φταίει περισσότερο ή λιγότερο, αν και ο ΓΑΠ δεν παίζεται. Θέλω μόνο να πω ότι η προσωπική τους ξευτίλα με αφήνει αδιάφορο και θα με χαροποιούσε αν μαζί μ’ αυτούς δεν ξεφτίλιζαν και όλη τη χώρα. Τώρα ο βαλτός και ο τάχα αντίπαλός του αποφάσισαν για το καλό της πατρίδας (!!!) ν’ αφήσουν πίσω τις διαφορές τους λες κι έχουν καμιά. Ας πάνε στα κομμάτια, η Ιστορία γράφει.
Και μια διαπίστωση. Και μόνη η παρουσία τόσων πολλών ΜΜΕ απ’ όλο τον κόσμο έξω από το προεδρικό μέγαρο δείχνει το τεράστιο παγκόσμιο ενδιαφέρον ΟΧΙ για την Ελλάδα, αλλά για όσα μπορεί αυτή να προκαλέσει στην Ευρώπη και τον κόσμο. Δείχνει για ακόμα μια φορά (μετά το θέμα του δημοψηφίσματος) ότι αν δεν είχαμε τόσο δουλόφρονες πολιτικούς τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα για όλους. Κι αυτά τα περί ευρώ και ευρωζώνης είναι για να πειθαναγκάσουν τον λαό. Αν δεν τρέμανε τις συνέπειες θα το είχαν κάνει ήδη

Μετά τα χθεσινά ...

Ομολογώ ότι είχα την κρυφή ελπίδα ότι χθες βράδυ θα απαλλασσόμασταν από τον απατεώνα. Ότι τελικά κάποιοι εκεί μέσα θα είχαν το θάρρος της γνώμης τους και θα έβαζαν το γενικό συμφέρον πάνω από το κομματικό και το ατομικό. Πίστεψα ότι κάποιες κότες που ξαφνικά έκαναν τα κοκόρια θα έκαναν πράξη τα δικά τους λόγια, τις θέσεις που αυτοβούλως εξέφρασαν. Όμως παρά τα πολλά κακαρίσματα, από αυγό τίποτα. Ήταν αρκετός ένας σπαραξικάρδιος λόγος που εκφωνήθηκε ίδιος και απαράλλαχτος τρείς (3) φορές (στο υπουργικό συμβούλιο, στη κοινοβουλευτική ομάδα και στη βουλή) για να δακρύσουν και να σπεύσουν να στηρίξουν τον ηγέτη που έκανε τόσα καλά στη χώρα και που σε στιγμές θολούρας τον είχαν αμφισβητήσει. Ακόμα και η προσφάτως διαγραφείσα εξαγόρασε με την ψήφο της την επάνοδο στο κοτέτσι. Τέτοιος αυτοσεβασμός, τέτοια αυτοεκτίμηση! Τουλάχιστον βγάλτε τον σκασμό και μη κάνετε νταηλίδικες δηλώσεις. Αυτές είναι οι «τζάμπα μαγκιές» που λέει ο αντιπρόεδρός σας και σύντομα (και για λίγο) πρωθυπουργός. Ψήφισαν λοιπόν οι εθνοπατέρες μια νέα πατέντα της ψυχοπάθειας, έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης σε κάποιον που στη συνέχεια θα παραιτηθεί (είπε). Λαμβάνοντας υπ’ όψη την πορεία του ανδρός και την έφεσή του στα ψέματα, κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει. Θα γίνουν κάποιες διεργασίες, κάποιες επισκέψεις στη γλάστρα, μέχρι να διαπιστωθεί ότι δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα επί της ουσίας. Κι όταν έχεις τέτοιους υπουργούς σαν τον Μπεγλίτη που είναι βαθειά συγκινημένοι και υπερήφανοι που έχουν αυτοί και η χώρα τέτοιο ηγέτη, σε ποια θάλασσα να πνιγείς και σε ποιο γκρεμό να πέσεις.
Τέλος πάντων, μου έκαναν εντύπωση κάποιες αποστροφές του λόγου του.
«Έχω τριάντα τόσα χρόνια στην πολιτική». Αφού γεννήθηκε το 1952 και εκλέχτηκε βουλευτής το 1981, έχει τριάντα (σκέτα) χρόνια στην πολιτική. Το «τόσα» είναι για τις εντυπώσεις.
Γεννήθηκε λοιπόν το ‘52 και εκλέχτηκε βουλευτής το ‘81 σε ηλικία 29 χρόνων, δηλαδή δεν έχει καμιά επαγγελματική εμπειρία πέρα από τον καθαρισμό των δρόμων της Στοκχόλμης (δικιά του δήλωση) στα «σκληρά χρόνια της εξορίας».
«Από τον παππού μου κληρονόμησα ένα ρολόι και από τον πατέρα μου μόνο το όνομά του». Πέρα από το όνομα που το κληρονομούμε όλοι από τους πατεράδες μας, θα υπήρχε κι άλλη κληρονομιά αλλά τον πρόλαβε άλλος ή μάλλον άλλη. Και στο κάτω κάτω ο καθένας κάπου στηρίζεται για να στήσει το μέλλον του. Για παράδειγμα, άλλος στηρίχτηκε στη μοναχική του αντίσταση στα βουνά μόνος κατάμονος εναντίον των Γερμανών, άλλος στην (κατά δήλωσή του) αντίσταση κατά της χούντας, άλλη σε κάποια συνθήματα που εκφώνησε στο Πολυτεχνείο, άλλοι στο εξωτερικό (τάχα εξόριστοι) με την φροντίδα ισχυρών παραγόντων. Και μόνο η επίκληση αυτών των «ηρωικών» πράξεων είναι ύβρις προς όσους αγωνίστηκαν, πολέμησαν, εξορίστηκαν, εκτελέστηκαν, χωρίς να εξαργυρώσουν αυτό που θεωρούσαν καθήκον τους.
Και κλείνω με το διαχρονικό ερώτημα που παραμένει επίκαιρο πλην όμως αναπάντητο. «Πού πήγαν τα λεφτά;»
Για παράδειγμα, τα ταμειακά διαθέσιμα του κράτους μας πάντα οτι είναι εξακόσια εκατομμύρια και, επίσης πάντα, οτι φτάνουν δεν φτάνουν για τις 15 του άλλου μήνα. Κι αναρωτιέμαι με τη σειρά μου, αφού μόνο από εμένα πήραν μέσα σ’ ένα μήνα 240€ με το χαράτσι μέσω της ΔΕΗ, 185€ για την δεύτερη δόση του φόρου εισοδήματος, 300€ για την εισφορά αλληλεγγύης, 60€ από την (πρώτη) μείωση της σύνταξης και 70€ από την επικουρική, ένα σύνολο 855€, κι αν υποθέσουμε ότι τα ίδια κάνανε σε 1.000.000 πολίτες (το λιγότερο), έχουμε ένα σύνολο 855.000.000€. Πως γίνεται λοιπόν να έχουμε μόνο 600.000.000; Πού πήγαν τα 255.000.000€; Πού πήγαν τα λεφτά;

Τα δικά μου ΝΑΙ

Σαν πολίτης που ίσως με ρωτούσανε, θα απαντήσω όπως αυτοί, που άλλα τους ρωτάνε κι άλλα απαντάνε, θα δώσω απάντηση (που την ξέρω καλά) στο δικό μου ερώτημα «Τι θέλω άραγε;»
ΝΑΙ λοιπόν, σε εκλογές με απλή αναλογική για βουλή 150 άντε 200 βουλευτών. ΝΑΙ θέλω όσοι εκλεγούν να έχουν αμοιβή διπλάσια από την φορολογική δήλωση που κατέθεταν πριν την εκλογή τους και πάντως όχι πάνω από 50.000€, ΝΑΙ το δημόσιο να πληρώνει τις ασφαλιστικές τους εισφορές για όσο καιρό ασκούν τα καθήκοντά τους και ΝΑΙ η μελλοντική τους σύνταξη να προέρχεται μόνο από το επαγγελματικό τους Ταμείο. ΝΑΙ, θέλω ανεξάρτητη επιτροπή δικαστών που θα εξετάσει τα «πόθεν έσχες» όσων άσκησαν εξουσία τα τελευταία 30 χρόνια. Στην ανάγκη ας προσληφθούν ξένοι ειδικοί. ΝΑΙ θέλω όλοι όσοι αποδειχθεί ότι πλούτισαν μέσω της εξουσίας που άσκησαν, να δικαστούν και η ποινή να είναι μία. Ούτε Γουδιά, ούτε κρεμάλες, αλλά ΝΑΙ στη δήμευση της περιουσίας της δικής τους και των συγγενών τους α’ βαθμού, και βέβαια ΝΑΙ στην εκτόπισή τους όχι σε ξερονήσια αλλά σε ορεινά χωριά και νησιά της «άγονης γραμμής» που ερημώθηκαν από τη δική τους πολιτική και ΝΑΙ να παραμείνουν εκεί δια βίου με τις φροντίδες του κράτους, φροντίδες ανάλογες μ’ εκείνες που αυτοί επέδειξαν για τους κατοίκους των περιοχών αυτών. ΝΑΙ, θέλω πίσω ολόκληρη την κανονική μου σύνταξη και τα δώρα. ΝΑΙ θέλω δημοκρατία, ισότητα, δικαιοσύνη, ελευθερία.
Βάλτε τέτοια ερωτήματα και κάντε όσα δημοψηφίσματα θέλετε. ΝΑΙ σε όλα!

Βαλτός!

Σιγά σιγά γίνεται όλο και πιό φανερό το έργο που είχε αναλάβει να φέρει σε πέρας ο λεγάμενος. Χρησιμοποιώντας μια χώρα που έτσι κι αλλιώς δεν θεωρεί πατρίδα του, ανέλαβε την υπονόμευση της Ευρωζώνης και του ευρώ. Σε μια χώρα που η προβληματική οικονομία της αποτελούσε τον αδύναμο κρίκο της ευρωζώνης, προχώρησε αδίστακτα σε πλήρη διάλυση της εθνικής και πραγματικής οικονομίας, της κοινωνίας στρέφοντας την μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης, κατηγορώντας αδιακρίτως τους πάντες, εκθέτοντας τη χώρα και τους πολίτες με χαρακτηρισμούς που μόνο στον ίδιο και το συνάφι του αντιστοιχούσαν, την παρέδωσε δεμένη χειροπόδαρα στο ΔΝΤ, δεν άφησε τίποτα όρθιο. Κάθε φορά που επέστρεφε από το εξωτερικό, περήφανος ανακοίνωνε τις επιτυχίες του που -φευ- έσφιγγαν κι άλλο τον βρόγχο στο λαιμό του λαού. Και στο τέλος με μια αυτοκτονική διάθεση επέστρεψε με επικρεμάμενο ερώτημα δημοψηφίσματος "Ναί ή όχι στο ευρώ και την ευρωζώνη" ερώτημα πλαστό μιας και οι Έλληνες ποτέ δεν το έθεσαν. Τη χώρα και τον λαό της τους έχει γραμμένους στα παλιά του παπούτσια, ήρθε η ώρα -αν και πολύ άργήσαμε- να του δείξουμε πού τον έχουμε εμείς γραμμένο κι αυτόν και την πολιτική του συμμορία. Κι όταν θα φύγει, θα έχει αφήσει κι ένα καλό μάθημα. Να προσέχει ο λαός στο μέλλον ποιούς εμπιστεύεται και σε ποιούς αναθέτει τη διαχείριση της κοινής πορείας.

υγ. Καμιά συγχώρεση σε όσους προσπαθούν με κινήσεις της τελευταίας στιγμής να βγάλουν από πάνω τους τις τεράστιες ευθύνες για την συμμετοχή τους στις αποφάσεις σε βάρος του λαού. Από τον πρόεδρο της δημοκρατίας μέχρι τον τελευταίο βουλευτή.

Το φίδι γέννησε…*

*…αυτό που είπε ο Μπεγλίτης ότι εκτρέφουν όσοι αποδοκιμάζουν την κυβερνητική πρακτική. Κι απ το αυγό του βγήκε «δημοψήφισμα».
Πριν απ’ αυτό θα έχουμε ψήφο εμπιστοσύνης. Στήνει ξανά τους 152 (αυτή τη στιγμή) άβουλους χειροκροτητές του στον τοίχο και τους ζητάει να πουν αν είναι μαζί του ή όχι. Και παρ’ όλο που δεν τους αξίζει καμιά λύπηση, εγώ τους λυπάμαι. Το δίλλημα είναι φοβερό. Είσαι μαζί του και παραμένεις βουλευτής, ή τον μουντζώνεις και τερματίζεις την πολιτική σου καριέρα. Βέβαια και παραμένοντας μαζί του επανεκλογή δεν βλέπεις, αλλά τουλάχιστον παίρνεις μια παράταση. Και μια ακόμα ψήφος υπακοής δεν πρόκειται να καταστήσει την παρουσία τους στη βουλή πιο ανάξια απ’ όσο την έχουν η ίδιοι απαξιώσει μέχρι τώρα. Οι εκπρόσωποι του λαού εδώ και καιρό εκπροσωπούν μόνο τον εαυτό τους και το προσωπικό τους συμφέρον.
Και πάμε στο δημοψήφισμα.
Ποιο θα είναι άραγε το ερώτημα; ΕΓΩ ή η πτώχευση; Ευρώ ή δραχμή; Ναι ή όχι στη δανειακή σύμβαση; Φασόλια ή φακές;
Με την γνωστοποίηση της απόφασης της κυβέρνησης να διενεργηθεί δημοψήφισμα ώστε ο λαός να αποφασίσει για την νέα δανειακή σύμβαση, πανικός κατέλαβε την Ευρώπη. Γύρω στις 11.00 οι Γαλλικές τράπεζες έχαναν 10% και οι Γερμανικές 8%. Και μόνο με την σκέψη ότι οι Έλληνες μπορεί να πουν ΟΧΙ, το σύστημα άρχισε να τρίζει, ένοιωθε να χάνει τον προστάτη του, τον άνθρωπό του στην Αθήνα. Τον άνθρωπο που ανέλαβε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των δανειστών της χώρας και προς τούτο έριξε τον λαό της χώρας στην πιο βαθειά λιτότητα στην πιο άγρια ανατροπή της ζωής του, στην πιο βίαιη μείωση του βιοτικού του επιπέδου. Δεν ξέρω αν τελικά θα γίνει δημοψήφισμα, γιατί πιστεύω ότι αυτή η κυβέρνηση θα πέσει πολύ πιο σύντομα απ’ όσο νομίζει, αλλά θεωρώ ότι πιά κανείς δεν δικαιούται να αμφιβάλει για τον δουλικό τρόπο με τον οποίο ο πρωθυπουργός και αυτοί που τον στηρίζουν χειρίστηκε την κατάσταση. Ποτέ δεν απείλησε, ποτέ δεν εκβίασε τους δανειστές βάζοντας στο τραπέζι τις συνέπειες που θα αντιμετώπιζαν αν η Ελλάδα βαρούσε κανόνι. Αντίθετα απείλησε και εκβίασε τους Έλληνες κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση, και με την σύμπραξη πάντα της θλιβερής κοινοβουλευτικής του ομάδας κατάφερε να πιάσουν και οι απειλές και οι εκβιασμοί ώσπου οι Έλληνες πήραν ανάποδες. Τώρα επιχειρεί τον τελευταίο εκβιασμό προσπαθώντας να παραμείνει στην εξουσία και να ολοκληρώσει το έργο που του ανατέθηκε. Κάνει ακόμα ένα τραγικό λάθος. Άκουσα χθες ότι ο Σιράκ είχε πει ότι «σε ένα δημοψήφισμα πολύ συχνά οι πολίτες δεν απαντούν στο ερώτημα, αλλά σ’ αυτόν που το θέτει». Στην παραζάλη στην οποία έχει περιέλθει ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες λαϊκές αντιδράσεις, έχει ταυτίσει τον εαυτό του με την παραμονή της χώρας στην ΕΕ, την παραμονή του στην εξουσία με το ευρώ, κι αν ο λαός αποπειραθεί να αρνηθεί αυτήν την δόλια ταύτιση, θα μας πάρει ο διάολος. Ελπίζω ο διάολος να βάλει μια σωστή σειρά.

υγ. Περαστικά στον αντιπρόεδρο. Να είναι καλά στην υγεία του στην ώρα της κρίσης που πλησιάζει. Και σε ιδιωτική κλινική ε;

Σκατά...*

*υπό Γεωργίου Σουρή (1853-1919)
«Τίποτε δεν απόμεινε στον κόσμο πια για μένα,
όλα βρωμούν τριγύρω μου και φαίνονται χεσμένα.
Όλα σκατά γενήκανε και ο δικός μου κώλος
σκατά εγίνηκε κι αυτός, σκατά ο κόσμος όλος.
Μόνο σκατά φυτρώνουνε στον τόπο αυτό τον άγονο
κι όλοι χεσμένοι είμαστε, σκατάδες στο τετράγωνο.
Μας έρχεται κάθε σκατάς, θαρρούμε πως σωθήκαμε,
μα μόλις φύγει βλέπομε πως αποσκατωθήκαμε.
Σκατά βρωμάει τούτος δω, σκατά βρωμά κι εκείνος,
σκατά βρωμάει το σκατό, σκατά βρωμά κι ο κρίνος.
Σκατά κι εγώ, μες στα σκατά, και με χαρτί χεσμένο
ό,τι κι αν γράψω σαν σκατό προβάλλει σκατωμένο.
Σκατά τα πάντα θεωρώ και χωρίς πια να απορώ,
σκατά μασώ, σκατά ρουφώ, σκατά πάω να χέσω,
απ’ τα σκατά θα σηκωθώ και στα σκατά θα πέσω.
Όταν πεθάνω χέστε με, τα κόλλυβά μου φάτε
Και πάλι ξαναχέστε με και πάλι ξαναφάτε,
μα απ’ τα γέλια τα πολλά κοντεύω ν’ αρρωστήσω
και δεν μπορώ να κρατηθώ, μου φεύγουν από πίσω.
Σκατά ο μεν, σκατά ο δε, σκατά ο κόσμος όλος
κι απ’ το πολύ το χέσιμο μου πόνεσε ο κώλος!»

Το «πέρασμα» του ΠΑΟ από την Τούμπα

Σ’ έναν αγώνα που οι φιλοξενούμενοι είχαν 5 τελικές προσπάθειες και πέτυχαν 3 γκολ από τα οποία τα 2 με απ’ ευθείας εκτέλεση φάουλ και το άλλο με αλλαγή πορείας της μπάλας από αμυντικό, το συμπέρασμά μου είναι ότι ο ΠΑΟ ήταν καλύτερος. Είχε καλύτερη απόδοση, καλύτερη κυκλοφορία, ποιοτικότερη απόδοση. Η κατοχή μπορεί να ήταν μοιρασμένη, ο ΠΑΟΚ μπορεί να δημιούργησε φάσεις και να είχε λίγες παραπάνω τελικές, αλλά είτε λόγω απουσίας σημαντικών παικτών (Γκαρσία – Λίνο) είτε λόγω κακής απόδοσης των περισσοτέρων παικτών έχασε δίκαια. Ο Μαλεζάς δικαιούται απόλυτα τον τίτλο του καλύτερου του γηπέδου. Ήταν απροσπέλαστος τόσο στο ένας με έναν (συνήθως με τον Λέτο) όσο και στην κάλυψη των λαθών των συμπαικτών του, μόνο που έχω την εντύπωση ότι στο τρίτο γκολ αυτός άνοιξε το τείχος. Καλός ήταν και ο Έτο για μια ακόμα φορά. Από εκεί και πέρα, μέτρια έως κακή εμφάνιση από τους υπόλοιπους.
Είμαι από αυτούς που αποδέχονται τις κακές εμφανίσεις, και τις ήττες σαν φυσιολογικές καταστάσεις στον αθλητισμό, και είχαμε αρκετά τέτοια πρόσφατα στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο (Γιουνάϊτεντ – Σίτυ 1-6, Τσέλσι – Άρσεναλ 3-5), αλλά φαίνεται ότι είμαι μειοψηφία. Αυτά που έγιναν εξ αιτίας της ήττας, μου δημιούργησαν μεγαλύτερη στεναχώρια κι απ’ αυτήν την ίδια την ήττα. Χαλκιάς και Σαλπιγγίδης «πουλημένοι» «βαριές φανέλες» πυρσοί, φωτοβολίδες, αντικείμενα, λαϊκά δικαστήρια, υστερικές κραυγές, βρισιές… Το ‘χω γράψει και παλιότερα, όταν σε μια ομάδα υπάρχουν πυρήνες που περιμένουν πως και πως την αποτυχία για να τα βάλουν με παίκτες προπονητές διοίκηση, τότε το μέλλον και οι προοπτικές αυτής της ομάδας περιορίζονται πάρα πολύ.

Ο Φερέ(ψευ)της

Βγήκε στη ΝΕΤ και ανέλαβε να ενημερώσει για όσα έγιναν πριν τη παρέλαση στη Θεσσαλονίκη. Ανάμεσα στα πολλά που παραποίησε, ένα ήταν η κορωνίδα του ψέματος. Είπε ότι «απέναντι από την εξέδρα των επισήμων σε απόσταση 20μ μια μικρή ομάδα έβριζε χυδαία τον πρόεδρο». Όσοι ήταν εκεί εύκολα διαπίστωναν ότι απέναντι από την εξέδρα και σε πλάτος 100μ (50μ ένθεν και ένθεν) της μικρής εξέδρας για τους δευτεροκλασάτους προσκεκλημένους δεν υπήρχε κανείς. Η αστυνομία είχε περιφράξει τον χώρο φροντίζοντας να κρατήσει σε απόσταση τους κοινούς (και επικίνδυνους) θνητούς. Η μικρή ομάδα που χρησιμοποίησε χυδαίο σύνθημα κατά του Παπούλια βρισκόταν σε απόσταση μεγαλύτερη των 100μ και με τα ηχεία που μετέδιδαν Βέμπο και εμβατήρια δεν μπορούσαν να ακουστούν στην εξέδρα. Αντίθετα, τα περί προδότη επειδή τα φώναξαν πολλαπλάσιοι ακούστηκαν. Για όσους ζουν στη Θεσσαλονίκη η σοβαρότητα και εγκυρότητα του λεγάμενου είναι γνωστή αλλά δυστυχώς ακούστηκε σε εθνική εμβέλεια. Λίγο ακόμα και θα έπιανε τον Καψή σε αμεροληψία.
Ο δε πρώτος εκφραστής του ψέματος και της διασποράς ψευδών ειδήσεων ΓΑΠ, δεν παρέλειψε να ενημερώσει την διάσκεψη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στον Άγιο Νικόλαο ότι «αυταρχισμός είναι η προσπάθεια κάποιων να επιβάλλουν τις απόψεις τους, διακόπτοντας παρελάσεις μπροστά στα παιδιά» και να βάλει παλιές και ξεχασμένες ταμπέλες. «Διχάζουν το λαό σε εθνικόφρονες και μη» είπε, αλλά έχει πει τόσα σε βάρος των ελλήνων που ακόμα κι αυτό δεν εκπλήσσει.

Εορταστικό τριήμερο

Στο «αυγό του φιδιού» αναφέρθηκε ο υπουργός Άμυνας (χωρίς το «Εθνική» πιά) Μπεγλίτης μετά τις σε βάρος του αποδοκιμασίες στον Αϊ Δημήτρη. Κατά τον καθόλου αξιότιμο υπουργό, όποιος διαμαρτύρεται για όσα γίνονται σε βάρος του, βοηθάει την εκκόλαψη του φιδιού. Ποιος; Ο Μπεγλίτης, που προχθές ενέκρινε καταβολή 16.000€ για υπερωρίες και έξοδα κίνησης σε 4 υπαλλήλους του υπουργείου του που όμως είναι αποσπασμένοι σε βουλευτικά και κομματικά γραφεία.

«Δεν ανέχομαι να με βρίζουν και να με αποκαλούν προδότη. Εγώ πολέμησα για την Ελλάδα!» δήλωσε ο κ. Παπούλιας κατά την (αναγκαστική) αποχώρησή του από την εξέδρα των επισήμων πριν αρχίσει η παρέλαση στη Θεσσαλονίκη. Δύο παρατηρήσεις. Ο χαρακτηρισμός «προδότης» δεν του αποδόθηκε για τη συμπεριφορά του απέναντι στην Ελλάδα, αλλά γι αυτήν απέναντι στον λαό υπέρ του οποίου δεν παραλείπει να εκφράζεται με λογύδρια σε διάφορες επίσημες εμφανίσεις του. Και δεύτερο, είναι άραγε ο μόνος που πολέμησε για την Ελλάδα; Μυριάδες συμπολεμιστές του είδαν τις συντάξεις τους να κόβονται με αποφάσεις που φέρουν ΚΑΙ την υπογραφή του. Ο θεσμός του προέδρου της Δημοκρατίας είναι σεβαστός αλλά δεν καθιστά αυτομάτως σεβαστό όποιο πρόσωπο τον εκφράζει. Οι πολιτικοί άνδρες κρίνονται από τα πεπραγμένα τους, από τη στάση τους απέναντι στην κοινωνία, απέναντι στη Δημοκρατία, απέναντι στο Σύνταγμα. Ο συγκεκριμένος έχει υπογράψει αναρίθμητα προεδρικά διατάγματα που κατέβασαν το βιοτικό επίπεδο του Έλληνα, που ανέτρεψαν οικογενειακούς προγραμματισμούς, που στέρησαν δουλειές, που παραβίασαν άρθρα του Συντάγματος, που έβαλαν χέρι στις τσέπες όλων εκτός ελαχίστων και γνωστών και πάντα εξαιρουμένων. Ο σεβασμός κ. Παπούλια δεν απαιτείται, ΕΜΠΝΕΕΤΑΙ!
Ήμουν εκεί, στο χώρο της παρέλασης κοντά στην εξέδρα των επισήμων. Ούτε έβρισα, ούτε αποδοκίμασα, προσπάθησα να παραμείνω ανεπηρέαστος παρατηρητής. Υπήρχαν διάφορες ομάδες διαμαρτυρομένων με πανό, πλακάτ, συνθήματα και ελληνικές σημαίες. Υπήρχε και μια ομάδα οπαδών του Ηρακλή που φώναζε συνθήματα για την αδικία σε βάρος του αλλά συμμετείχε και σε όλα τα άλλα. Με την άφιξη της πομπής του κ. Παπούλια ένα γενικό «ου» δόνησε την ατμόσφαιρα και οι πρώτοι από τους διαμαρτυρόμενους έριξαν τα σιδερένια κιγκλιδώματα και κινήθηκαν προς την εξέδρα των επισήμων. Αμέσως τρείς κλούβες της αστυνομίας που βρισκόταν στην «Καλλιδοπούλου» μαζί με άντρες των ΜΑΤ τους έκλεισαν το δρόμο. «Πετάχτηκαν αντικείμενα προς τους αστυνομικούς» άκουσα να λέει κάποιο κανάλι. Τα «αντικείμενα ήταν μόνο ΕΝΑ αυγό σε μία κλούβα. Οι αποδοκιμασίες εντάθηκαν και ο περισσότερος κόσμος συνόδευσε τους διαδηλωτές κι έκλεισε την παραλιακή λεωφόρο. Τα συνθήματα αγρίεψαν και περιλάμβαναν και κάποια απρεπή, όμως είναι υπερβολικό να ζητάς ευπρέπεια από αυτούς που τους έχεις ξεσκίσει δυό χρόνια τώρα. Όπως απρέπεια είναι -για να μη ξεχνιόμαστε- να χρησιμοποιεί ο Παπανδρέου τον θεσμό του προέδρου της Δημοκρατίας σαν εκβιασμό προς την κυβέρνηση (του Καραμανλή) προκειμένου να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Η συνολική αποδοχή των διαδραματισθέντων από τον κόσμο, φάνηκε με τα χειροκροτήματά του και τη συμμετοχή του στην παρέλαση των πολιτικών τμημάτων, συλλόγων και μαθητών μπροστά σε μια εξέδρα από την οποία είχαν φύγει όλοι οι πολιτικοί και τις θέσεις τους είχε πάρει ο απλός λαός που γιόρτασε τη μέρα με το δικό του ΟΧΙ.
Υ.γ. Οι αθλιότητες κάτι ανύπαρκτων όπως Μπουτάρηδες, Τζιτζικώστες κ.α. που μίλησαν για μια μικρή μειοψηφία είναι ανάξιες σχολιασμού, όπως και των πολιτικών τύπου Μόσιαλου, Παπουτσή, Βενιζέλου που μίλησαν για αμαύρωση της ημέρας και διχαστικών ενεργειών. Το καλύτερο το φύλαγε ο κ. πρόεδρος για μετά την επιστροφή του στην Αθήνα. Από εκεί μας είπε ότι «στη δημοκρατία μας είναι σεβαστή η έκφραση γνώμης των πολιτών με τις εκλογές που σύμφωνα με το Σύνταγμα γίνονται κάθε 4 χρόνια». Δηλαδή στο ενδιάμεσο όποιος διαμαρτύρεται είναι εχθρός της Δημοκρατίας.

ΘΑΥΜΑ!

Την οδύνή του για τον θάνατο του μέλους του ΠΑΜΕ Δημήτρη Κοτζαρίδη εξέφρασε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, δηλώνοντας τη συμπαράστασή του στην οικογένεια και τους συντρόφους του.

Ο αδιάφορος παρατηρητής της διάλυσης της κοινωνίας, μίλησε. ΘΑΥΜΑ! Οι γλάστρες μιλάνε!!!

Ο τζάμπα μάγκας

Ο πληθωρικός υπουργός σου της Οικονομίας και αντιπρόεδρός σου, ενοχλημένος από τη λέξη «ομερτά» με την οποία χαρακτήρισε ο κ. Τσίπρας τις συμφωνίες της κυβέρνησης με τους δανειστές, και αφού ζήτησε με αυταρχικό τρόπο από τον προεδρεύοντα της βουλής να τον ανακαλέσει στην τάξη, στη συνέχεια από το βήμα απευθυνόμενος στον κ. Τσίπρα είπε «εάν δεν ξέρετε την έννοια της λέξης ομερτά, εγώ θα σας εξηγήσω τι σημαίνει τζάμπα μάγκας».
Ώπα μεγάλε, δεν χρειάζονται εξηγήσεις. Ζωντανό δείγμα τζάμπα μάγκα είσαι εσύ και ο άλλος που παριστάνει τον πρωθυπουργό. Τζάμπα μάγκας είναι εκείνος που πουλάει τη μαγκιά του εκ του ασφαλούς και μόνο σε όσους δεν έχουν τη δυνατότητα να τον βάλουν στη θέση του και που μπροστά σε ισχυρούς γίνεται καταγέλαστος φλώρος.
Όποιος εξαντλεί όλη του τη σκληρότητα απέναντι στον λαό, σκληρότητα που απορρέει από την εξουσία που ο ίδιος ο λαός του έδωσε, ο λαός που δεν έχει -στην ψευδεπίγραφη δημοκρατία μας- δυνατότητα διαπραγμάτευσης, που η έκφραση γνώμης του επιτρέπεται κάθε 4 χρόνια, και που όταν βρίσκεται απέναντι σε ισχυρότερους είναι με το κεφάλι σκυφτό, λυγίζει τη μέση με κάθε ευκαιρία και επαναλαμβάνει «μάλιστα» και «όπως θέλετε».
Μην νομίζετε όμως ότι σας εκτιμούν γι αυτά που κάνετε, σας ανέχονται όσο προασπίζετε τα συμφέροντά τους. Μετά, όταν ολοκληρώσετε την αποστολή σος θα γίνετε και γι αυτούς αυτό που ήσαστε πάντα, αναίσθητοι, αυθάδεις, επηρμένοι, εξουσιομανείς, απάτριδες.
Και λέει ο ρήτορας πως δεν υπάρχει αύριο, πως όλοι οι άλλοι, οι διαφωνούντες, απεργάζονται την καταστροφή της χώρας, ο έτερος βαρύς να λέει πως ο λαός διαμαρτύρεται γιατί δεν έχει συναίσθηση της κατάστασης, να και κάτι κότες που κάνουν τον κόκορα «δεν θα ψηφίσω το νομοσχέδιο» και μετά κάνουν τις πάπιες. Και κάτι δεξιά υπολείμματα που η μια λέει «για το καλό της πατρίδας μου θα πήγαινα και με τον διάβολο» και ο άλλος πιπιλίζει την καραμέλα της κυβέρνησης εθνικής ανάγκης που θα συμμετέχει κι αυτός βέβαια. Και από κάτω τα μέλη του θλιβερού θιάσου να χειροκροτούν τις εξυπνάδες ήσυχοι στην ασφάλεια του άντρου τους, προστατευμένοι από χιλιάδες πραιτωριανούς απέναντι σε εκατοντάδες χιλιάδες λαού που αγωνίζεται για τα αυτονόητα. Δημοκρατία, ισότητα, κοινωνική αλληλεγγύη, ελευθερία, ανεξαρτησία.
Όπως και να ‘χει, όπως κι αν εξελιχθούν τα πράγματα, μόνοι σας υπογράψατε την πολιτική σας καταδίκη. Είστε καλεσμένοι όλοι στην Θεσσαλονίκη για την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.

Από το 480 π.Χ.

Γράφει η Ιρλανδέζικη ιστοσελίδα Herald.ie στο περιθώριο της αναφοράς της στον σημερινό αγώνα του ΠΑΟΚ με την Σάμροκ Ρόβερς.
"Από το 480 π.Χ που ο Ξέρξης εισέβαλε στην Ελλάδα, έχουν οι Έλληνες να ζήσουν κάτω από τέτοια πίεση". Ακριβές και πολύ λακωνικά περιγραφικό από κάποιους που ζούν την ίδια κρίση αλλά έχουν την τύχη να μην έχουν Εφιάλτες.
Το παραπάνω σχόλιο μου έφερε στο νου το επίσης περιγραφικό ερώτημα ενός blogger "Ποιος έκανε μεγαλύτερη ζημιά στην Ελλάδα; Ο Παπανδρέου ή ο Δαρείος;"

Σήμερα απεργούν όλοι...

...ή σχεδόν όλοι
Απεργώ κι εγώ και ως εκ τούτου τα παρακάτω είναι προϊόν της σκέψης καθ’ ότι το μυαλό δεν απεργεί.
Σε αναστάτωση και στους δρόμους απελπισμένος και αγανακτισμένος όλος ο κόσμος, κι όταν λέω όλος εννοώ τον κανονικό κόσμο, τον καθημερινό που πνίγεται στη θάλασσα των προβλημάτων που του ‘ρχονται από παντού, από μια κυβέρνηση που δεν δίνει δεκάρα για την κατάσταση στην οποία έχει φέρει την ελληνική κοινωνία. Της κοινωνίας αυτής εξαιρούνται οι εκάστοτε παρατρεχάμενοι της κάθε εξουσίας, οι κάθε είδους παρασιτικά βολεμένοι, οι αφορολόγητοι, οι οφσορατζήδες, οι πολιτικοί και τα τσιράκια τους κάθε απόχρωσης και το 15% εκείνο που δημοσκοπικά δηλώνει ικανοποιημένο από την διακυβέρνηση της χώρας. Η λύση μπορεί να προέλθει μόνο από τον λαό. Τα χειρότερα με τα οποία τον απειλεί η κυβερνητική προπαγάνδα προκειμένου να περάσει τα αίσχη της, δεν μπορεί να είναι πολύ χειρότερα απ’ όσα του συμβαίνουν τώρα και μάλλον αφορούν περισσότερο τους δανειστές και τις χώρες τους. Αρκεί να δει κανείς την πρεμούρα των Ευρωπαίων ηγετών για να καταλάβει ότι «το Ελληνικό πρόβλημα» μπορεί να τους καταστρέψει.
Αυτά τα λίγα και φεύγω για τις συγκεντρώσεις.

Μια (όντως) πρόκληση της ΕΡΤ

Κι εκεί που υποστήριξα την ΕΡΤ για την δαπάνη που έκανε προκειμένου όλοι εμείς οι (έστω και αναγκαστικά) συνδρομητές της να απολαμβάνουμε κάθε βδομάδα αγώνες του Champions League, έρχεται η ίδια η δημόσια τηλεόραση να με συγχύσει με τις επιλογές της. Πήγε λοιπόν και έκλεισε συμφωνία μετάδοσης των αγώνων μπάσκετ του πρωταθλήματος της Α1 ΜΟΝΟ με τον ΠΑΟ και τον ΟΣΦΠ αγνοώντας προκλητικά τις υπόλοιπες 12 (μάλλον 11) ομάδες και τους φιλάθλους-οπαδούς τους. Με τα λεφτά που μαζεύονται απ’ όλη την Ελλάδα, η ΕΡΤ αποφάσισε να ξελαφρώσει τον προϋπολογισμό δύο μόνο ομάδων και σύμφωνα με μια παλιά ρήση «όλοι οι άλλοι να πα’ να γα…..ν». Κι αυτά, ενώ υπήρχε συμφωνία όλων των ομάδων για κεντρική διαχείριση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων. Και καλά, οι δύο ομάδες φέρθηκαν ανήθικα απέναντι στις άλλες κοιτώντας μόνο το συμφέρον τους, αλλά η ΕΡΤ που είναι δημόσια άρα ανήκει σε όλους; Και πολύ καλά τους έκαναν οι δύο ομάδες της Θεσσαλονίκης δηλώνοντας πως με τέτοιους διαχωρισμούς το πρωτάθλημα δεν πρόκειται ν’ αρχίσει, θέση που πήραν κι άλλες 5 ομάδες οδηγώντας σε αναβολή της έναρξης του πρωταθλήματος.

Η Γριά

Με όλα αυτά που συμβαίνουν, τους Γερμανούς που πηγαινοέρχονται, απαιτούν, διαλέγουν, εκβιάζουν, στο μυαλό μου έρχεται συνέχεια η γριά. Ποια γριά;

Εκείνη που ταξίδευε με το τρένο στο ίδιο κουπέ μ’ έναν Έλληνα, έναν Γερμανό και μια πανέμορφη και συνάμα αισθησιακή κοπέλα. Γερμανός και Έλληνας δεν ξεκολλούσαν τα μάτια τους από πάνω της, ιδιαίτερα από τα σημεία εκείνα που μισοκάλυπτε το ντεκολτέ και η κοντή της φούστα. Κάποια στιγμή το τρένο μπήκε σε τούνελ και μέσα στο σκοτάδι ακούστηκε ένα χαστούκι κι ένα πνιχτό «ωχ». Όταν το τρένο ξαναβγήκε στο φως της μέρας, ο Γερμανός κρατούσε ακόμα το κοκκινισμένο του μάγουλο. Η κοπέλα απορημένη σκεφτόταν «ίσως ο Γερμανός πήγε να μου βάλει χέρι και ο Έλληνας τον χαστούκισε». Ο Έλληνας σκεφτόταν πως ο Γερμανός κάτι πήγε να κάνει και η κοπέλα τον χαστούκισε. Ο Γερμανός σκέφτηκε πως ο Έλληνας την έκανε τη δουλειά αλλά η κοπέλα νόμισε πως ήταν αυτός και τον χαστούκισε. Η γριά σκεφτόταν «κουφάλα Γερμανέ από την Κατοχή στο χρωστούσα»

Ιδιωτικός και Δημόσιος τομέας

Δέχθηκα πάλι κριτική για τις θέσεις που εκφράζω μέσα από τα κείμενά μου. Η κριτική που μου έγινε από κάποιους της παρέας των φίλων που συναντιόμαστε για να δούμε τον ΠΑΟΚ στην τηλεόραση, ήταν εν συντομία «δεν διαβάζουμε να λες τίποτα για τους φουκαράδες του ιδιωτικού τομέα, μόνο για τους υπαλλήλους του Δημοσίου σε νοιάζει;»
Πριν γράψω αυτές τις γραμμές το σκέφτηκα πολύ και αφού πρώτα βεβαιώθηκα (ανατρέχοντας στο αρχείο των αναρτήσεών μου) ότι ΠΟΤΕ δεν διαχώρισα τους εργαζόμενους σε κατηγορίες και τομείς απασχόλησης. Για μένα ο εργαζόμενος είναι το ουσιαστικότερο εξάρτημα της οικονομίας, είτε δουλεύει σε γραφείο, σε φάμπρικα, στο γιαπί, στο ύπαιθρο, κάτω από τη γη, ή ψηλά πάνω απ’ αυτήν. Δεν λογαριάζω αν το εργαλείο του ενός είναι τα χέρια και του άλλου το μυαλό, αν σπούδασε και κουβαλάει τίτλους ή αν μπήκε στην εργασία σαν ανειδίκευτος. Είναι εργαζόμενος, με όλη την αξία που έχει αυτή η ιδιότητα. Στο δια ταύτα, μου φαίνεται παράξενο που η εργοδοτική ασυδοσία που επικρατεί στον ιδιωτικό τομέα, χρησιμοποιείται σαν επιχείρημα εναντίον εκείνων που δουλεύουν στο δημόσιο. Η στοχοποίηση των τελευταίων σαν κύριων υπεύθυνων για τα άθλια οικονομικά της χώρας, έχει βρεί πρόθυμους υποστηρικτές και μάλιστα σε χώρους που δεν θα περίμενε κανείς. Για παράδειγμα στην Αριστερά, μιας και οι συγκεκριμένοι φίλοι είναι κατά δήλωσή τους (ελπίζω όχι στον ράφτη τους) αριστεροί . Αφού με διαβάζουν λοιπόν, έχω κι εγώ κάποιες ερωτησούλες. Γιατί δεν άνοιξε ποτέ κουβέντα (στην παρέα) για τους φοροφυγάδες γενικώς αλλά ιδίως για τους μεγάλους εξ αυτών; Για όσους εργοδότες προτίμησαν να δώσουν δουλειές σε γειτονικούς λαούς στερώντας τες από τον δικό τους; Για τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες που παίρνοντας τα λεφτά «του ελληνικού λαού» προσλάμβαναν στα έργα μετανάστες με μεροκάματα ξευτίλας και ανασφάλιστους αποστερώντας το ασφαλιστικό σύστημα από τους αναγκαίους και νόμιμους πόρους; Για τα μεγάλα πορτοφόλια που κρατάνε εδώ τα «ψιλά» τους και στέλνουν τα «πακέτα» έξω; Για την περίφημη ιδιωτική πρωτοβουλία που οικονομάει χοντρά από την παιδεία και την υγεία αφού πρώτα οι φιλικές τους κυβερνήσεις φρόντισαν να απαξιώσουν την δημόσια δράση στους τομείς αυτούς; Για τις συναλλαγές με εικονικά τιμολόγια; Για τα θαλασσοδάνεια που γινόταν βίλες, κότερα και καταθέσεις στο εξωτερικό και οι επιχειρήσεις τελικά δεν «διεσώζοντο»; Όχι πως κάποιοι (πολλοί ή λίγοι) εργαζόμενοι στο Δημόσιο δεν έχουν ευθύνες ως προς την άσκηση των καθηκόντων τους, όχι πως δεν υπάρχει διαφθορά, αλλά και τα δύο οφείλονται στην ανυπαρξία διοικητικής ευθύνης και στους λαδωτικούς μηχανισμούς των «εχόντων και κατεχόντων» που εξέθρεψαν για χρόνια αυτή τη νοοτροπία. Τώρα βέβαια με τα 680€ του πρωτοδιοριζόμενου γιατρού ή εφοριακού του κακό του «φακελακίου» θα χτυπηθεί στη ρίζα του όπως και κανένας καθηγητής δεν θα έχει ανάγκη για «μαύρα» ιδιαίτερα. Αν μάλιστα «απολυθούν όλοι» οι δημόσιοι υπάλληλοι όπως ζήτησε παρευρισκόμενη αγανακτισμένη κυρία, τότε το πρόβλημα θα λυθεί οριστικά και η χώρα θα πάρει το δρόμο της προκοπής. Μόνο που ο σύζυγος της αγανακτισμένης είναι δημόσιος υπάλληλος σε πολύ υπεύθυνη θέση, πολύ καλά αμειβόμενος, αλλά και έχει θεμελιώσει δικαίωμα σύνταξης.

Μετά την Ρούμπιν από το Καζάν

Είχα γράψει μετά την κλήρωση για τους ομίλους ότι «τον ΠΑΟΚ δεν τον φοβάμαι, ότι με τους μεγάλους ο ΠΑΟΚ γίνεται ισότιμος, και πως ανεξάρτητα της πρόκρισης ή όχι, είμαι σίγουρος ότι η ομάδα θα ικανοποιήσει». Έγραψα επίσης μετά το 3-0 επί της ΑΕΚ ότι τα δύο επόμενα παιγνίδια θα έδειχναν αν εκείνη η εμφάνιση θα είχε συνέχεια ή ήταν απλά μια αναλαμπή.
Τώρα έχω μια πιο ξεκάθαρη εικόνα.
Από την ομάδα απουσίαζε (με επιλογή του προπονητή) ο βασικότερος και καθοριστικότερος παίκτης της, ο Γκαρσία. Για να είναι πιο φρέσκος για την Κυριακή. Για τον ίδιο λόγο απουσίαζε και ο Σαλπιγγίδης, αλλά ο Πάμπλο είναι ο παίκτης που ηρεμεί το παιγνίδι, κρατάει μπάλα, προωθεί, μοιράζει, εμπνέει εμπιστοσύνη στους υπόλοιπους. Όταν απουσιάζει, κι όταν η άμυνα δέχεται πίεση, ο αμυντικός έχει δύο επιλογές. Ή να διώξει όπου να ‘ναι (κατά κανόνα σε αντίπαλο) ή να κάνει το κάτι παραπάνω, πράγμα επικίνδυνο όπως φάνηκε και στην περίπτωση που ο Κοντρέρας έχασε την μπάλα και στη συνέχεια έδιωξε ριψοκίνδυνα, φάση που αν γινόταν στο «Καραϊσκάκης» (ας πούμε) με Έλληνα διαιτητή, θα ήταν φάουλ και κόκκινη. Ευτυχώς ο διαιτητής ήταν Σουηδός. Αποδείχτηκε ότι ο Ίβιτς στα καλά του μπορεί να ανεβάσει την ομάδα ένα τουλάχιστον κλικ, ως εκ τούτου δεν του αρμόζει το κράξιμο της κερκίδας όπως δεν αρμόζει και στον Φωτάκη που μόλις ένας πραγματικός προπονητής του έδειξε τι ζητάει απ’ αυτόν και τι μπορεί και πρέπει να κάνει, μεταμορφώθηκε προς το πολύ καλύτερο. Ο Μαλεζάς είναι πιά μοντέρνος κεντρικός αμυντικός αφού έμαθε πολλά παίζοντας δίπλα στον Κοντρέρας, τύχη που δεν είχε ο Μπαλάφας που ποτέ δεν έπαιξε δίπλα σε κάποιον δάσκαλο τύπου Γκαρσία, αλλά όποτε και όπου του ζητηθεί προσφέρει, όπως έκανε και στο Καζάν. Ο Λάζαρ δείχνει λίγος και μακάρι αυτό να οφείλεται στον τραυματισμό του και την έλλειψη παιγνιδιών, οι πλάγιοι μπακ δεν προωθήθηκαν, προφανώς κατόπιν οδηγιών, ο Γεωργιάδης είναι σίγουρο ότι θα βοηθήσει σημαντικά γιατί έχει και ικανότητες και θράσος. Ο Αρίας δεν είναι Βιτόλο, αλλά δεν είναι και δίκαιο να φορτώνεται με τέτοιες συγκρίσεις, την δουλειά του την κάνει. Όσο για τον Αθανασιάδη, μπράβο του, αναδεικνύεται σε πολύτιμο παίκτη και πραγματικό εκτελεστή. Είναι κινητικός, ικανοποιητικά γρήγορος, έχει άλμα, δεν φοβάται και όλες του οι προσπάθειες βρίσκουν εστία. Μακάρι να συνεχίσει έτσι κι ακόμα καλύτερα. Άφησα για το τέλος τον Βιερίνια και τον Κρέσιτς. Ο μεν πρώτος -να με συγχωρεί αλλά- σε κάτι τέτοια παιγνίδια περιμένω απ’ αυτόν να κάνει την διαφορά, ο δε δεύτερος έχει αρχίσει να μ’ εκνευρίζει με την αποχή του σε όσα διαδραματίζονται στον αέρα της περιοχής του. Ή δεν βγαίνει ή βγαίνει λάθος. Είναι κρίμα για έναν «δίμετρο» τερματοφύλακα, κι ελπίζω να δουλέψει πάνω σ’ αυτό αλλά και να δουλευτεί. Το συμπέρασμά μου είναι πως η ομάδα πατάει όλο και πιο σταθερά και δικαιούται να βάζει όλο και ψηλότερα τον πήχυ.
Επόμενος σταθμός: «Γ. Καραϊσκάκης»

Με πόνο ψυχής

Καμιά σύνταξη δεν θα είναι πάνω από 1700€. «Με πόνο ψυχής» όπως είπε ο Βενιζέλος. Ανεξάρτητα πόσα συνεισέφερες στο ασφαλιστικό σου Ταμείο προκειμένου όταν αποσυρθείς να έχεις ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο. Η χώρα, η αγαπημένη πατρίδα, βρίσκεται σε κίνδυνο και χρειάζεται τη βοήθειά σου, τη βοήθεια όλων. ΟΛΩΝ; Όχι ακριβώς. Για παράδειγμα, εξαιρούνται όσοι φρόντισαν να μην περιμένουν να ζήσουν από τη σύνταξή τους, αυτοί που έκαναν κομπόδεμα στην Ελβετία, αυτοί που δεν ασχολήθηκαν με αναχρονιστικές υποχρεώσεις όπως ασφαλιστικές εισφορές, φορολογία εισοδήματος, απόδοση ΦΠΑ και άλλα. Οι λαθρέμποροι, οι οφσορατζήδες, οι μεγαλομεγάλοι, όσοι άνθισαν και πολλαπλασιάστηκαν στα θερμοκήπια των κομμάτων εξουσίας, γενικώς δεν ακουμπιούνται, πού να τους ψάχνεις τώρα και πού να τους βρείς, τη στιγμή που το κοπάδι είναι εκεί και περιμένει. Είναι όμως και κάποιες εξέχουσες τάξεις, θεσμικά κατοχυρωμένες, που δεν υφίστανται τέτοιες συνέπειες. Οι συντάξεις των βουλευτών και των δικαστικών είναι στο απυρόβλητο. Μπορεί ένας δικαστικός, ένας βουλευτής, ένας υπουργός, ένας πρόεδρος δημοκρατίας να ζήσει με 1700€; Όποιος απαντήσει «ναί» είναι αχάριστος. Μετά από δεκαετίες διακυβέρνησης της χώρας, έφτασε στο σημείο ένας εκπρόσωπός τους ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής να παραδεχτεί από το βήμα της βουλής «ευτυχώς που υπάρχει η τρόικα και μας υποχρεώνει να κάνουμε όσα δεν κάναμε από μόνοι μας». Και γιατί δεν αναλαμβάνουν επισήμως οι ξένοι (Γερμανοί κυρίως) μπας κι έρθει στο φιλότιμο ο Έλληνας κι αρχίσει την αντίσταση; Μάλλον αυτό φοβούνται κι έχουν βάλει μπροστά κάτι Παπανδρέου, Βενιζέλους, Πάγκαλους, Χρυσοχοΐδηδες, Μόσιαλους και άλλους δωσίλογους δουλοπρεπείς και υποτακτικούς. Σκέφτονται ότι αν επισημοποιηθεί η νέα κατοχή δεν το ‘χουν για πολύ οι Έλληνες να ξαναπάρουν τα βουνά.