Δέχθηκα πάλι κριτική για τις θέσεις που εκφράζω μέσα από τα κείμενά μου. Η κριτική που μου έγινε από κάποιους της παρέας των φίλων που συναντιόμαστε για να δούμε τον ΠΑΟΚ στην τηλεόραση, ήταν εν συντομία «δεν διαβάζουμε να λες τίποτα για τους φουκαράδες του ιδιωτικού τομέα, μόνο για τους υπαλλήλους του Δημοσίου σε νοιάζει;»
Πριν γράψω αυτές τις γραμμές το σκέφτηκα πολύ και αφού πρώτα βεβαιώθηκα (ανατρέχοντας στο αρχείο των αναρτήσεών μου) ότι ΠΟΤΕ δεν διαχώρισα τους εργαζόμενους σε κατηγορίες και τομείς απασχόλησης. Για μένα ο εργαζόμενος είναι το ουσιαστικότερο εξάρτημα της οικονομίας, είτε δουλεύει σε γραφείο, σε φάμπρικα, στο γιαπί, στο ύπαιθρο, κάτω από τη γη, ή ψηλά πάνω απ’ αυτήν. Δεν λογαριάζω αν το εργαλείο του ενός είναι τα χέρια και του άλλου το μυαλό, αν σπούδασε και κουβαλάει τίτλους ή αν μπήκε στην εργασία σαν ανειδίκευτος. Είναι εργαζόμενος, με όλη την αξία που έχει αυτή η ιδιότητα. Στο δια ταύτα, μου φαίνεται παράξενο που η εργοδοτική ασυδοσία που επικρατεί στον ιδιωτικό τομέα, χρησιμοποιείται σαν επιχείρημα εναντίον εκείνων που δουλεύουν στο δημόσιο. Η στοχοποίηση των τελευταίων σαν κύριων υπεύθυνων για τα άθλια οικονομικά της χώρας, έχει βρεί πρόθυμους υποστηρικτές και μάλιστα σε χώρους που δεν θα περίμενε κανείς. Για παράδειγμα στην Αριστερά, μιας και οι συγκεκριμένοι φίλοι είναι κατά δήλωσή τους (ελπίζω όχι στον ράφτη τους) αριστεροί . Αφού με διαβάζουν λοιπόν, έχω κι εγώ κάποιες ερωτησούλες. Γιατί δεν άνοιξε ποτέ κουβέντα (στην παρέα) για τους φοροφυγάδες γενικώς αλλά ιδίως για τους μεγάλους εξ αυτών; Για όσους εργοδότες προτίμησαν να δώσουν δουλειές σε γειτονικούς λαούς στερώντας τες από τον δικό τους; Για τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες που παίρνοντας τα λεφτά «του ελληνικού λαού» προσλάμβαναν στα έργα μετανάστες με μεροκάματα ξευτίλας και ανασφάλιστους αποστερώντας το ασφαλιστικό σύστημα από τους αναγκαίους και νόμιμους πόρους; Για τα μεγάλα πορτοφόλια που κρατάνε εδώ τα «ψιλά» τους και στέλνουν τα «πακέτα» έξω; Για την περίφημη ιδιωτική πρωτοβουλία που οικονομάει χοντρά από την παιδεία και την υγεία αφού πρώτα οι φιλικές τους κυβερνήσεις φρόντισαν να απαξιώσουν την δημόσια δράση στους τομείς αυτούς; Για τις συναλλαγές με εικονικά τιμολόγια; Για τα θαλασσοδάνεια που γινόταν βίλες, κότερα και καταθέσεις στο εξωτερικό και οι επιχειρήσεις τελικά δεν «διεσώζοντο»; Όχι πως κάποιοι (πολλοί ή λίγοι) εργαζόμενοι στο Δημόσιο δεν έχουν ευθύνες ως προς την άσκηση των καθηκόντων τους, όχι πως δεν υπάρχει διαφθορά, αλλά και τα δύο οφείλονται στην ανυπαρξία διοικητικής ευθύνης και στους λαδωτικούς μηχανισμούς των «εχόντων και κατεχόντων» που εξέθρεψαν για χρόνια αυτή τη νοοτροπία. Τώρα βέβαια με τα 680€ του πρωτοδιοριζόμενου γιατρού ή εφοριακού του κακό του «φακελακίου» θα χτυπηθεί στη ρίζα του όπως και κανένας καθηγητής δεν θα έχει ανάγκη για «μαύρα» ιδιαίτερα. Αν μάλιστα «απολυθούν όλοι» οι δημόσιοι υπάλληλοι όπως ζήτησε παρευρισκόμενη αγανακτισμένη κυρία, τότε το πρόβλημα θα λυθεί οριστικά και η χώρα θα πάρει το δρόμο της προκοπής. Μόνο που ο σύζυγος της αγανακτισμένης είναι δημόσιος υπάλληλος σε πολύ υπεύθυνη θέση, πολύ καλά αμειβόμενος, αλλά και έχει θεμελιώσει δικαίωμα σύνταξης.
Πριν γράψω αυτές τις γραμμές το σκέφτηκα πολύ και αφού πρώτα βεβαιώθηκα (ανατρέχοντας στο αρχείο των αναρτήσεών μου) ότι ΠΟΤΕ δεν διαχώρισα τους εργαζόμενους σε κατηγορίες και τομείς απασχόλησης. Για μένα ο εργαζόμενος είναι το ουσιαστικότερο εξάρτημα της οικονομίας, είτε δουλεύει σε γραφείο, σε φάμπρικα, στο γιαπί, στο ύπαιθρο, κάτω από τη γη, ή ψηλά πάνω απ’ αυτήν. Δεν λογαριάζω αν το εργαλείο του ενός είναι τα χέρια και του άλλου το μυαλό, αν σπούδασε και κουβαλάει τίτλους ή αν μπήκε στην εργασία σαν ανειδίκευτος. Είναι εργαζόμενος, με όλη την αξία που έχει αυτή η ιδιότητα. Στο δια ταύτα, μου φαίνεται παράξενο που η εργοδοτική ασυδοσία που επικρατεί στον ιδιωτικό τομέα, χρησιμοποιείται σαν επιχείρημα εναντίον εκείνων που δουλεύουν στο δημόσιο. Η στοχοποίηση των τελευταίων σαν κύριων υπεύθυνων για τα άθλια οικονομικά της χώρας, έχει βρεί πρόθυμους υποστηρικτές και μάλιστα σε χώρους που δεν θα περίμενε κανείς. Για παράδειγμα στην Αριστερά, μιας και οι συγκεκριμένοι φίλοι είναι κατά δήλωσή τους (ελπίζω όχι στον ράφτη τους) αριστεροί . Αφού με διαβάζουν λοιπόν, έχω κι εγώ κάποιες ερωτησούλες. Γιατί δεν άνοιξε ποτέ κουβέντα (στην παρέα) για τους φοροφυγάδες γενικώς αλλά ιδίως για τους μεγάλους εξ αυτών; Για όσους εργοδότες προτίμησαν να δώσουν δουλειές σε γειτονικούς λαούς στερώντας τες από τον δικό τους; Για τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες που παίρνοντας τα λεφτά «του ελληνικού λαού» προσλάμβαναν στα έργα μετανάστες με μεροκάματα ξευτίλας και ανασφάλιστους αποστερώντας το ασφαλιστικό σύστημα από τους αναγκαίους και νόμιμους πόρους; Για τα μεγάλα πορτοφόλια που κρατάνε εδώ τα «ψιλά» τους και στέλνουν τα «πακέτα» έξω; Για την περίφημη ιδιωτική πρωτοβουλία που οικονομάει χοντρά από την παιδεία και την υγεία αφού πρώτα οι φιλικές τους κυβερνήσεις φρόντισαν να απαξιώσουν την δημόσια δράση στους τομείς αυτούς; Για τις συναλλαγές με εικονικά τιμολόγια; Για τα θαλασσοδάνεια που γινόταν βίλες, κότερα και καταθέσεις στο εξωτερικό και οι επιχειρήσεις τελικά δεν «διεσώζοντο»; Όχι πως κάποιοι (πολλοί ή λίγοι) εργαζόμενοι στο Δημόσιο δεν έχουν ευθύνες ως προς την άσκηση των καθηκόντων τους, όχι πως δεν υπάρχει διαφθορά, αλλά και τα δύο οφείλονται στην ανυπαρξία διοικητικής ευθύνης και στους λαδωτικούς μηχανισμούς των «εχόντων και κατεχόντων» που εξέθρεψαν για χρόνια αυτή τη νοοτροπία. Τώρα βέβαια με τα 680€ του πρωτοδιοριζόμενου γιατρού ή εφοριακού του κακό του «φακελακίου» θα χτυπηθεί στη ρίζα του όπως και κανένας καθηγητής δεν θα έχει ανάγκη για «μαύρα» ιδιαίτερα. Αν μάλιστα «απολυθούν όλοι» οι δημόσιοι υπάλληλοι όπως ζήτησε παρευρισκόμενη αγανακτισμένη κυρία, τότε το πρόβλημα θα λυθεί οριστικά και η χώρα θα πάρει το δρόμο της προκοπής. Μόνο που ο σύζυγος της αγανακτισμένης είναι δημόσιος υπάλληλος σε πολύ υπεύθυνη θέση, πολύ καλά αμειβόμενος, αλλά και έχει θεμελιώσει δικαίωμα σύνταξης.
Κάπως έτσι είναι τα πράγματα και πλησιάζει η ώρα που θα το διαπιστώσουν και οι πλέον ηλίθιοι. Όλοι αυτοί που απολαμβάνουν τις απολύσεις στο δημόσιο, με οποιοδήποτε πρόσχημα μπορούν να εφεύρουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ κρατικοδίαιτος ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα που είναι πολύ μεγαλύτερο τέρας από αυτό καθαυτό το δημόσιο, πολύ σύντομα θα αρχίσει να υποφέρει.
Έχω ετοιμάσει παρόμοια ανάρτηση (που κατέληξε "σεντόνι") και τη συμπληρώνω συνέχεια.
"έχει βρεί πρόθυμους υποστηρικτές και μάλιστα σε χώρους που δεν θα περίμενε κανείς":
ΑπάντησηΔιαγραφήΑσε, εγώ μόνο στα χέρια που δεν πιάστηκα με φίλους μου.