Το «πέρασμα» του ΠΑΟ από την Τούμπα

Σ’ έναν αγώνα που οι φιλοξενούμενοι είχαν 5 τελικές προσπάθειες και πέτυχαν 3 γκολ από τα οποία τα 2 με απ’ ευθείας εκτέλεση φάουλ και το άλλο με αλλαγή πορείας της μπάλας από αμυντικό, το συμπέρασμά μου είναι ότι ο ΠΑΟ ήταν καλύτερος. Είχε καλύτερη απόδοση, καλύτερη κυκλοφορία, ποιοτικότερη απόδοση. Η κατοχή μπορεί να ήταν μοιρασμένη, ο ΠΑΟΚ μπορεί να δημιούργησε φάσεις και να είχε λίγες παραπάνω τελικές, αλλά είτε λόγω απουσίας σημαντικών παικτών (Γκαρσία – Λίνο) είτε λόγω κακής απόδοσης των περισσοτέρων παικτών έχασε δίκαια. Ο Μαλεζάς δικαιούται απόλυτα τον τίτλο του καλύτερου του γηπέδου. Ήταν απροσπέλαστος τόσο στο ένας με έναν (συνήθως με τον Λέτο) όσο και στην κάλυψη των λαθών των συμπαικτών του, μόνο που έχω την εντύπωση ότι στο τρίτο γκολ αυτός άνοιξε το τείχος. Καλός ήταν και ο Έτο για μια ακόμα φορά. Από εκεί και πέρα, μέτρια έως κακή εμφάνιση από τους υπόλοιπους.
Είμαι από αυτούς που αποδέχονται τις κακές εμφανίσεις, και τις ήττες σαν φυσιολογικές καταστάσεις στον αθλητισμό, και είχαμε αρκετά τέτοια πρόσφατα στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο (Γιουνάϊτεντ – Σίτυ 1-6, Τσέλσι – Άρσεναλ 3-5), αλλά φαίνεται ότι είμαι μειοψηφία. Αυτά που έγιναν εξ αιτίας της ήττας, μου δημιούργησαν μεγαλύτερη στεναχώρια κι απ’ αυτήν την ίδια την ήττα. Χαλκιάς και Σαλπιγγίδης «πουλημένοι» «βαριές φανέλες» πυρσοί, φωτοβολίδες, αντικείμενα, λαϊκά δικαστήρια, υστερικές κραυγές, βρισιές… Το ‘χω γράψει και παλιότερα, όταν σε μια ομάδα υπάρχουν πυρήνες που περιμένουν πως και πως την αποτυχία για να τα βάλουν με παίκτες προπονητές διοίκηση, τότε το μέλλον και οι προοπτικές αυτής της ομάδας περιορίζονται πάρα πολύ.