Σιγά τα ωά!

Την ώρα που τα γράφω αυτά, και κυβέρνηση έχουμε, και πρωθυπουργό και 153 χειροκροτητές. Έχουμε δηλαδή αυτό που όλοι λένε ότι θα αλλάξουμε. Έχουμε και κόσμο να αγωνιά για τις εξελίξεις, για το αν θα έχουμε δηλαδή, αντί της κυβέρνησης των ενόχων, μια κυβέρνηση συνενόχων. Και συναντώ αρκετούς που θεωρούν αυτή τη λύση σαν τη «μόνη εφικτή» γιατί «έχεις να προτείνεις κάτι άλλο;» Και κάποιος καμαρώνει ότι τόσους μήνες έδινε αγώνα για να γίνει το προξενιό, αλλά τελικά δεν θα γίνει κουμπάρος γιατί δεν βλέπει τον γάμο να στεριώνει. Φυσικά και δεν πρόκειται να περιμένω να δω την κατάληξη πριν δημοσιεύσω αυτό το άρθρο, τι να περιμένω δηλαδή; Να δω τον δούλο που θα αναλάβει τη δουλειά για λογαριασμό των δύο άλλων δούλων; Που πιστεύουν ότι σε 2-3 μήνες που θα γίνουν εκλογές (αν γίνουν) ο κόσμος θα ‘χει ξεχάσει ποιοι τον έφεραν ως εδώ. Δεν θα κάτσω να μοιράσω τις ευθύνες, ποιος φταίει περισσότερο ή λιγότερο, αν και ο ΓΑΠ δεν παίζεται. Θέλω μόνο να πω ότι η προσωπική τους ξευτίλα με αφήνει αδιάφορο και θα με χαροποιούσε αν μαζί μ’ αυτούς δεν ξεφτίλιζαν και όλη τη χώρα. Τώρα ο βαλτός και ο τάχα αντίπαλός του αποφάσισαν για το καλό της πατρίδας (!!!) ν’ αφήσουν πίσω τις διαφορές τους λες κι έχουν καμιά. Ας πάνε στα κομμάτια, η Ιστορία γράφει.
Και μια διαπίστωση. Και μόνη η παρουσία τόσων πολλών ΜΜΕ απ’ όλο τον κόσμο έξω από το προεδρικό μέγαρο δείχνει το τεράστιο παγκόσμιο ενδιαφέρον ΟΧΙ για την Ελλάδα, αλλά για όσα μπορεί αυτή να προκαλέσει στην Ευρώπη και τον κόσμο. Δείχνει για ακόμα μια φορά (μετά το θέμα του δημοψηφίσματος) ότι αν δεν είχαμε τόσο δουλόφρονες πολιτικούς τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα για όλους. Κι αυτά τα περί ευρώ και ευρωζώνης είναι για να πειθαναγκάσουν τον λαό. Αν δεν τρέμανε τις συνέπειες θα το είχαν κάνει ήδη