Μ.Κ.Ο.

Διάβασα σχετικά την κ. Ντόρα Νταϊλιανά στην«Ελευθεροτυπία» και εξεπλάγην. Βλέπετε, στην Ελλάδα οι εκπλήξεις είναι αλλεπάλληλες και διαρκείς. Κοντολογίς, στη χώρα υπολογίζεται ότι δραστηριοποιούνται 30.000 Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Το νούμερο είναι εξαιρετικά μεγάλο αν αναλογισθεί κανείς ότι σε κάθε 1000 κατοίκους αναλογεί ΕΝΑ φαρμακείο, αλλά και 3 ΜΚΟ. Ένα άλλο μέτρο σύγκρισης είναι οτι πανελλαδικά λειτουργούν 3.000 συνεταιρισμοί. Η φάμπρικα που στήθηκε, με τη συνδρομή διεθνών οργανισμών, των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, έχει προμετωπίδα τον εθελοντισμό, την αλληλεγγύη σε πάσχοντες και γενικά το κοινωνικό έργο. Μόνο στο όνομα των μεταναστών, των ναρκωτικών και των κακοποιημένων γυναικών έχουμε 4.500 (!) ΜΚΟ, όπως προκύπτει από στοιχεία που κατατέθηκαν στην Επιτροπή Θεσμών της Βουλής. Αν πράγματι τα χρήματα που διοχετεύονται ανεξέλεγκτα στις εν λόγω οργανώσεις πήγαιναν για τις ευπαθείς ομάδες, τότε δεν θα υπήρχαν ευπαθείς ομάδες! Βεβαίως κάποιες από αυτές επιτελούν έργο προσφοράς, όμως η πλειονότητα απομυζά χρήμα από τα δημόσια ταμεία, εξυπηρετώντας το πελατειακό σύστημα υπουργών και βουλευτών, είτε αποβλέπει σε ίδιον όφελος των ιδρυτών. Παλιότερα, τα πρωτεία σε ΜΚΟ είχε το υπουργείο Εξωτερικών. Τις τελευταίες δεκαετίες, όμως, το χρήμα ρέει άφθονο και από τα υπουργεία Εργασίας, Υγείας, τη Γραμματεία Ισότητας κ.λπ. Πάντα χωρίς έλεγχο, χωρίς η κυβέρνηση να έχει συνολική εικόνα των κονδυλίων που διαθέτει και χωρίς συστηματοποιημένους νομικούς κανόνες. Το χειρότερο; Τώρα, τα υπουργεία θεσμοθετούν ασυντόνιστα. Καθένα και το νόμο του.
Ωραία πράγματα, έτσι;