Τι να πεις;

Και σε ποιόν;
Τι να πεις που να μην έχει ειπωθεί και σε ποιόν που να μην τα ‘χει ακούσει… Μόνο μια συνεχής προσπάθεια να μην ξεχαστεί τίποτα, να μην ρετουσαριστεί το προφίλ κανενός, να μην αμβλυνθεί καμιά αντιπαράθεση. Καμιά επικαιρότητα να μην επισκιάσει τις συνέπειες του εγκλήματος διαρκείας που έφερε τη χώρα στην εντατική. Ούτε απεργίες, ούτε επισκέψεις στην Κύπρο και συζητήσεις για ΑΟΖ, ούτε μέτρα για το μεταναστευτικό, ούτε φήμες και διαδόσεις, τίποτα δεν πρέπει να αποσπάσει την προσοχή σας από εκείνο το μεγάλο κουτί με την σχισμή επάνω. Εκεί μέσα να βάλετε όλο το είναι σας, το τώρα και το αύριο το δικό σας και των παιδιών σας. Εκεί μέσα πρέπει να πέσει το τεφτέρι που κράτησε ο καθένας, με γραμμένα όλα και για όλους. Για τους ανίκανους και τους δόλιους, τους άβουλους με τους χειραγωγούς τους, τους «ηγέτες» με τα τσιράκια τους, τα κόμματα με τους εργολάβους τους, τους λαθρεμπόρους τους, τους μεσάζοντές τους, τους συνδικαλιστές τους, τους προδότες και τους μειοδότες, τους προσκυνημένους, τους επωφελούμενους, τους λαοπλάνους, τους τυχοδιώκτες, τους οφσορατζήδες, τους φοροφυγάδες και φοροκλέφτες, τους μετακομίσαντες τις επιχειρήσεις τους, τους «Ελβετούς»… Όλοι μπορούν να περιληφθούν σ’ έναν χαρακτηρισμό. Δικομματισμός (άντε και τρι)… Μην επηρεάζεστε από δημοσκοπήσεις, όλες γίνονται επειδή κάποιοι τις παραγγέλλουν κι αυτοί οι κάποιοι δεν είστε εσείς. Μην ακούτε τους εκπροσώπους του παγκόσμιου κεφαλαίου για το τι πρέπει να βγάλει η κάλπη, ή για το τι θα γίνει αν δεν προκύψει η κυβέρνηση που επιθυμούν, μην ανεχθείτε άλλους εκβιασμούς, μην ακολουθείτε τις εξελίξεις, καθορίστε τις. Οι εκλογές αυτές δεν είναι πολιτικές, είναι ΤΑΞΙΚΙΕΣ.
Αλλά πώς να πείσεις τον μισθωτό, τον συνταξιούχο, τον άνεργο, τον μεροκαματιάρη ότι δεν μπορεί να στηρίζει εκείνους που καμιά σχέση δεν έχουν, ούτε είχαν ποτέ, με τα προβλήματα της καθημερινότητάς του; Πώς να πείσεις εκείνα τα τιμημένα γερατειά που έσπευσαν να ψηφίσουν τον Βενιζέλο για αρχηγό, ότι το χάλι που τους οδήγησε έχει και συνέχεια που φέρει την υπογραφή του;