Οι "γιοί του Αυνάν" (γηπεδικό)

Λένε πολλοί ότι τα γήπεδα είναι χώροι στους οποίους πέραν των εραστών του αθλητικού θεάματος, συρρέουν και κάθε λογής πικραμένοι και «πειραγμένοι» προκειμένου να βγάλουν το άχτι τους για τις όποιες στερήσεις τους και να ξεδώσουν από τις κάθε μορφής στενοχώριες τους. Εκεί λοιπόν ακούς παροτρύνσεις για σεξουαλικές δραστηριότητες (συχνά παρά φύση), διαπιστώνεις πόσων οι μανάδες όχι μόνο διετέλεσαν πόρνες και απέκτησαν νόθα τέκνα, αλλά και ποια απ’ αυτά έχουν το θράσος να βρίσκονται στον αγωνιστικό χώρο. Γειτονιές αλλά και πόλεις ολόκληρες βρίσκονται ένοχες για συμμετοχή σε ομαδικά όργια συχνά σε παθητικό ρόλο, οικογενειακά μυστικά φανερώνονται «δεν σας το ‘πε η μαμά σας…» ή (το βιολογικά παράδοξο) «την ώρα που γεννιότανε, η μάνα του…». Ακούς επίσης ότι η μισή Ελλάδα δεν κατοικείται από Έλληνες, διαπιστώνεις ομαδικές ασθένειες κυρίως ψυχικές «ωωω θα τρελαθώ, λαλαλα δεν είμαι καλά» ή «τα μυαλά μας πονάνε» «όταν θα πάω στον τρελογιατρό». Το περίεργο είναι ότι οι διαπιστώσεις αυτές γίνονται υπό την καθοδήγηση και αυστηρή επίβλεψη κάποιων ειδικών οι οποίοι σκαρφαλωμένοι κάπου αδιαφορούν για όσα συμβαίνουν στον αγωνιστικό χώρο και ελέγχουν πάντα την κερκίδα, όπως επίσης ότι συμμετέχουν μικρά παιδιά και χαριτόβρυτες δεσποινίδες είτε με τις φωνές τους είτε χτυπώντας παλαμάκια στον ρυθμό της διάγνωσης. Η ποικιλία δεν έχει τέλος, χθες είδα και κάτι για πρώτη φορά. Αναμμένα κεριά στα χέρια (στη μνήμη ενός αδικοχαμένου παιδιού) και συγχρόνως το μπινελίκι στους αντιπάλους να πέφτει σύννεφο.

Μεγάλη υπόθεση το γήπεδο, όχι μόνο ξεχνάς τα προβλήματά σου αλλά μαθαίνεις κι όλας. Και βέβαια το να ξεχαστείς για δυο ώρες δεν είναι μεμπτό, ίσα ίσα χρειάζεται όπως χρειάζεται και το σινεμά και το θέατρο και μια συναυλία και το σεξ κι ένα ποτάκι με φίλους, αλλά για κάποιους το γήπεδο είναι το μόνο κέντρο γύρω από το οποίο περιστρέφονται. Και το γύρνα γύρνα, φέρνει ζαλάδα.