Στολισμένα μπαλκόνια...

Ένα σύμπτωμα της παρατεταμένης κρίσης που μαστίζει τη μεγάλη πλειοψηφία των ελληνικών νοικοκυριών, είναι και το θέαμα των μπαλκονιών τώρα που μπήκαμε στην λεγόμενη «εορταστική περίοδο». Στην γειτονιά μου, πριν 3-4 χρόνια τα στολισμένα και φωτισμένα μπαλκόνια ήταν περισσότερα από 1 στα 2, αλλά στην πορεία των χρόνων της συνεχούς φτωχοποίησης άρχισαν να μειώνονται. Φέτος είναι, μέχρι στιγμής, 1 στα 30. Κι αν δεν χρειάζεται πολύ σκέψη για να εξηγήσει κανείς αυτή την αλλαγή, είναι προς εξέταση ποιοι είναι αυτοί που εξακολουθούν όχι μόνο να  αισθάνονται χαρούμενοι, αλλά να το διαλαλούν κι όλας. Εντάξει, μπορεί να είναι βολεμένοι, μπορεί να είναι μαυραγορίτες, λαμόγια, κομματόσκυλα της συγκυβέρνησης, μπορεί τελικά να ανήκουν σ’ εκείνους που η κρίση δεν τους άγγιξε ούτε οικονομικά αλλά ούτε και συναισθηματικά. Από εκείνους που η ανέχεια του διπλανού τους είναι μια ακόμα ευκαιρία επίδειξης της δικής τους άνεσης. Αν ο απέναντι φροντίζει να ανάβει όσο γίνεται λιγότερα φώτα στο σπίτι του, δεν σημαίνει ότι αυτός δεν θα κάνει το κέφι του. Ο «ευτυχής» ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα και μου προκαλεί την ίδια αηδία με την παρομοίωση.

Μπορεί να είμαι γερο-παράξενος και γκρινιάρης, μπορείτε αν θέλετε να με χαρακτηρίσετε και κακό, αλλά δεν θα ‘θελα ούτε οι πλατείες ούτε οι δρόμοι να είναι στολισμένες με γιρλάντες και φωτάκια. Είμαι εναντίον της δημιουργίας ψευδαισθήσεων, εναντίον του κάθε τάχα.

Εδώ ο κόσμος δεν έχει μαντήλι να κλάψει, κι οι δήμαρχοι δημιουργούν ατμόσφαιρα χαράς και γιορτής. Ίσως να έχουν αυτοί δίκιο κι εγώ να είμαι ο λάθος.