Αποφασιστικότητα

Ποιος είναι πιο αποφασισμένος για την εφαρμογή σε βάρος των Ελλήνων όλων εκείνων των μέτρων που θα διασφαλίσουν οτι οι πιστωτές (sic) θα πάρουν τα χρήματά τους και όλους τους τόκους; Ποιος το δηλώνει απερίφραστα σε κάθε ευκαιρία, σε όλα τα επίπεδα, σε όλους τους τόνους; Η ελληνική κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση έστω κι αν η δεύτερη προβάλει κάποιες (τάχα) αντιρρήσεις προκειμένου να διευρύνει την εκλογική της βάση. Την ώρα που Ευρώπη και ΗΠΑ ξημεροβραδιάζονται εξετάζοντας λύσεις προκειμένου η ελληνική (;) κρίση να μην εξαπλωθεί και τους πάρει όλους παραμάζωμα, την ώρα που συζητώνται επιμηκύνσεις, μειώσεις επιτοκίων, «κουρέματα», διακρατήσεις ελληνικών ομολόγων και άλλα δυσνόητα για τους μη ειδικούς σαν εμένα, οι δικοί μας αξιωματούχοι επιμένουν να επαναλαμβάνουν ότι «η Ελλάδα είναι αταλάντευτα προσηλωμένη στην εφαρμογή των συμφωνηθέντων». Εκτός από τους «Financial Times» του Λονδίνου που ζήτησαν διαγραφή μέρους του χρέους, υπάρχουν κι άλλες φωνές προς την ίδια κατεύθυνση όπως ο πρώην πρόεδρος του γερμανικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος Όσκαρ Λαφονταίν που υποστήριξε μια διαγραφή χρέους "σε ευρωπαϊκό επίπεδο και συντεταγμένα", αλλά και ο ηγέτης των «Πρασίνων» στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο Ντάνιελ Κον Μπεντίτ δήλωσε «Το θέμα έχει αρχίσει να με νευριάζει, το να μιλάμε σαν να υπάρχει ένα μόνο μαύρο πρόβατο στην Ευρώπη, οι Έλληνες, ενώ όλοι οι άλλοι είναι λευκοί και άψογοι», τονίζοντας με θυμό «εγώ λέω ότι οι περισσότεροι είναι το ίδιο φαύλοι με τους Έλληνες ή λίγο φαύλοι όπως οι Έλληνες». Οι ειδικοί εντός και εκτός Ελλάδας ακόμα και ο ΟΗΕ, υποστηρίζουν ότι τα συμφωνηθέντα οδηγούν τη χώρα και τους πολίτες της στην πλήρη καταστροφή. Θα τολμήσω να εξομολογηθώ μια φαντασίωση που έχω. Ν’ ακούσω να λένε οι «δικοί μας» στους ξένους δανειστές. «Δώστε μας μια περίοδο χάριτος 5 χρόνια, να προσπαθήσουμε σοβαρά, να μπορέσουμε να ρίξουμε λεφτά στην αγορά, να κινήσουμε την πραγματική οικονομία, κι εμείς μετά θα σας δίνουμε κάθε χρόνο ότι πλεόνασμα δημιουργείται. Αν δεν το κάνετε εσείς, θα το κάνουμε εμείς μόνοι μας. Στάση πληρωμών στο εξωτερικό, εθνικοποίηση τραπεζών, ενέργειας, επικοινωνιών, το ευρώ παραμένει το νόμισμα για τις συναλλαγές μας μιας και δεν μπορεί κανείς να μας εμποδίσει σ’ αυτό (ακόμα και στο Κόσσοβο, νόμισμα έχουν το ευρώ) και μόλις πάρουμε τα πάνω μας θ’ αρχίσουμε να σας πληρώνουμε». Κάτι τέτοιο έχω στο μυαλό μου βλέποντας τι πανικός τους πιάνει όλους στη σκέψη και μόνο «μήπως η Ελλάδα βαρέσει κανόνι», φαλιμέντο που έλεγαν και παλιά, να κατεβάσει κεπέγκια βρε παιδί μου, να τους λούσει κρύος ιδρώτας, να δω τα χαμόγελά τους να παγώνουν, τα σχέδιά τους να ανατρέπονται και να περιμένουν στην ουρά σαν ζήτουλες να πάρουν κανένα ψιχουλάκι… Ξέρω, υπάρχουν αντιρρήσεις, «αυτά δεν γίνονται» και πιθανότατα έτσι είναι, όμως δεν μπορώ να μη χαμογελάσω όταν θυμάμαι το παλιό αλλά διδακτικό ανέκδοτο. Ο Γιακώβ, λέει, στριφογυρνούσε στο κρεβάτι του μη μπορώντας να κοιμηθεί. –Τι στριφογυρνάς έτσι άνθρωπέ μου; τον ρώτησε ενοχλημένη η γυναίκα του η Ραχήλ. –Πώς να κοιμηθώ βρε γυναίκα, πρέπει να δώσω αύριο στον Σολομών απέναντι αυτά που του χρωστάω, και δεν έχω φράγκο… Η Ραχήλ σηκώθηκε άνοιξε το παράθυρο και φώναξε τον Σολομών. Με το που βγήκε εκείνος στο παράθυρο, του λέει «αυτά που είναι να σου δώσει ο Γιακώβ αύριο, ΔΕΝ ΤΑ ‘ΧΕΙ». Γυρνώντας στο κρεβάτι, λέει στον άντρα της «κοιμήσου εσύ τώρα κι άσε τον Σολομών να στριφογυρνάει στο κρεβάτι του»