Δυσκολεύομαι…

Να αντιληφθώ, να κατανοήσω, να παραδεχτώ, να παραμείνω ψύχραιμος, να φερθώ πολιτισμένα. Η χώρα στην οποία γεννήθηκα, μεγάλωσα, έκανα οικογένεια, χάνεται με φρενήρη ρυθμό και μεταμορφώνεται σε μια τριτοκοσμική αποικία. Όλα για όσα αγωνίστηκαν οι πριν από εμένα και μου τα κληροδότησαν τελειώνουν εδώ τώρα. Στα παιδιά μας δεν έχουμε να αφήσουμε τίποτα απ’ όσα πριν λίγο καιρό θεωρούσαμε δεδομένα. Το πενθήμερο, το οκτάωρο, οι άδειες, οι συλλογικές συμβάσεις, η ασφάλιση, η σύνταξη, οι 14 μισθοί, πέθαναν. Η κοινωνική μέριμνα περιορίστηκε σ’ ένα είδος φιλόπτωχου ταμείου, η δημόσια υγεία νοσεί και η δημόσια και δωρεάν παιδεία δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Η όποια βιομηχανία εξαφανίστηκε στη θάλασσα των φιλικών δανείων και του ακόρεστου πλουτισμού, η γεωργία δεν μπορεί να θρέψει ούτε τους γεωργούς και το «ελληνικό προϊόν» χάθηκε μέσα στο λαβύρινθο της παγκοσμιοποίησης και συντρίφτηκε στη μέγγενη των μεγαλοεισαγωγέων και των αλυσίδων λιανεμπορίου. Ο τουρισμός έρμαιο της ανοργανωσιάς, της έλλειψης επίβλεψης, της αρπακόλλα νοοτροπίας, η ύπαιθρος ερημώνει και πάλι, η ανάγκη εξωθεί το μέλλον της χώρας, τους νέους ανθρώπους, στη μετανάστευση. Στην Ελλάδα πού όλοι θα θέλανε να ζούν, τώρα δεν θέλουν να ζήσουν ούτε οι Έλληνες. Ακόμα και η άμυνα της χώρας και ο χειρισμός των εξωτερικών θεμάτων προσαρμόστηκαν στην οικονομική πραγματικότητα που διαμόρφωσαν οι νυν και πρώην κυβερνήτες. Και όσοι σήμερα παντρεύονται και κάνουν παιδιά πρέπει να τιμώνται από την Ακαδημία για το έργο τους κι αυτό θα είναι και μια ευκαιρία για την Ακαδημία να δηλώσει παρούσα, μιας και κατά τα άλλα... Κι εγώ; Πρέπει άραγε να μείνω απαθής και μοιρολάτρης παρατηρητής ή να περιμένω τις εκλογές για να εκφράσω την αγανάκτησή μου όπως ισχυρίζονται οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης και η νομενκλατούρα του κτιρίου της πλ. Συντάγματος; Ή μήπως να υπερηφανεύομαι για τις «θυσίες» που έκανα για να βοηθήσω να βγούμε από την κρίση; Καμιά θυσία δεν έχω κάνει, αυτοί με θυσίασαν στο βωμό της ανικανότητας και της εξουσιομανίας τους. Για να θυσιαστώ, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να το θέλω, να το αισθάνομαι σαν υποχρέωσή μου όμως ότι μου έκαναν το έκαναν παρά τη θέλησή μου, με την ωμή βία της εξουσίας τους. Αυτοί που κατάντησαν το Σύνταγμα κωλόχαρτο ή χαρτοπετσέτα για να σκουπίζουν τα σάλια που τους τρέχουν στη θέα του δημόσιου πλούτου, μου κάνουν παρατήρηση γιατί «ξεφεύγω» από τη νομιμότητα. Μαζεύομαι μαζί με άλλους στις πλατείες χωρίς αρχηγούς και καθοδηγητές με μόνο κοινό το θυμό μας για όσα γίνονται σε βάρος μας αλλά κυρίως (πιστεύω εγώ) σε βάρος της χώρας. Και μου λένε πως δεν είναι σωστό να παρεκτρέπονται κάποιοι και να μουντζώνουν, φτύνουν, γιαουρτώνουν ή έστω απλά γιουχάρουν τους εκπροσώπους του πολιτικού κατεστημένου. Και ΣΥΜΦΩΝΩ! Δεν είναι δυνατό να περιορίζονται οι διαμαρτυρίες σε τέτοια πταίσματα. Και δεν κινδυνεύει κανένα δημοκρατικό πολίτευμα από κάτι τέτοια γιατί απλά δεν υπάρχει δημοκρατικό πολίτευμα. Όποιος θεωρεί ότι ζούμε σε δημοκρατία επειδή ψηφίζουμε μια στις τόσες, με γειά του με χαρά του. Και αυτοί που εκλέγονται (με τον τρόπο που εκλέγονται και από αυτούς που εκλέγονται), ποιος λέει ότι οχυρωμένοι πίσω από την εκλογή τους δικαιούνται σεβασμού και λεπτής συμπεριφοράς από μέρους εκείνων που νοιώθουν εξαπατημένοι και προδομένοι, που νοιώθουν το έδαφος να χάνεται από κάτω τους; «Και τι θα πουν οι ξένοι;» Το τι θα πουν οι ξένοι σ’ αυτή την περίπτωση είναι πολύ πίσω στον κατάλογο αυτών που με νοιάζουν, το κυρίαρχο είναι ΤΙ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ. «Ποιος θα ζητήσει συγνώμη για τα έκτροπα;» αναρωτήθηκε ο πιο αήθης πολιτικός. Λες και ζήτησε κανείς εξ αυτών συγνώμη από το λαό για όσα δεινά του φόρτωσαν με την πολιτική τους. Οι επιβήτορες της δημοκρατίας, οι εραστές της εξουσίας, οι προστάτες της ολιγαρχίας μετέτρεψαν τον έλληνα πολίτη σε βαστάζο που κουβαλάει όλο και περισσότερο όλο και μακρύτερα το φορτίο της δικής τους καλοπέρασης. Η στιγμή που θα δω τα ελικόπτερα να ανεβοκατεβαίνουν στην αυλή της βουλής θα είναι από τις ευτυχέστερες της ζωής μου. Κανένα επιχείρημα καμιά νουθεσία δεν πρόκειται να με κάνει να δω τα πράγματα αλλιώς. «αλλιώτικα» μπορεί, αλλιώς όχι.
Κι έχω και μια απορία. 100.000 κόσμος στην πλατεία Συντάγματος μπορεί να είναι λίγοι σε σχέση με τα 5.000.000 των κατοίκων, αλλά εκεί οι αποστάσεις είναι μεγάλες (αν και σε προεκλογικές συγκεντρώσεις τρέχουν πολλαπλάσιοι), στη Θεσσαλονίκη όμως που οι αποστάσεις είναι δυο βήματα και υπάρχουν 150.000 φοιτητές, πως γίνεται και μαζευόμαστε τόσο λίγοι; Οι άλλοι πού είναι; Το βρίσκουν μάταιο; Μπανάλ; Και οι καλλιτέχνες; Ιδιαίτερα οι εξειδικευμένοι σε "αφιλοκερδείς εμφανίσεις", δεν μπορούν να στήσουν καμιά συναυλία στις πλατείες που ο κόσμος αναστενάζει;

Ενυπογράφως

Γιάννης Γούδας