Η απαίτηση για νομιμότητα που τελευταία εκφράζεται μετ’ επιτάσεως από πολιτικά και δημοσιογραφικά χείλη, δεν μπορεί να μένει αναπάντητη, ιδιαίτερα όταν η «νομιμότητα» είναι έκνομη. Δεν μπορεί να απαιτείται νομιμότητα από εκείνους που νοιώθουν στο πετσί τους έκνομες πολιτικές. Δεν μπορείς να ζητάς από αυτόν που πεινάει να μην πεινάει ή τουλάχιστον να μην διαμαρτύρεται για την πείνα του ή –ακόμα χειρότερα- να του ζητάς να διαμαρτύρεται κοσμίως. Δεν μπορείς να προβάλεις το επιχείρημα της οικονομικής ανάκαμψης σ’ εκείνον που όταν αυτή επιτυγχάνεται του προσφέρει ελάχιστα κι όταν δεν, του παίρνει πάρα πολλά. Ποιά νομιμότητα μπορεί να ενστερνισθεί εκείνος που δεν έχει δουλειά, σπίτι να μείνει, φαΐ να φάει, μέλλον να σχεδιάσει, ελπίδα να τον βοηθήσει να κοιμηθεί; Σε ποια νομιμότητα μπορεί να συμμορφωθεί ο στερημένος όταν γύρω του χορεύουν δαιμονικά οι παράνομα πλουτήσαντες, οι καταχραστές, οι διαπλεκόμενοι; Πώς να συγκρατήσει το μένος και να καταπνίξει το μίσος του απέναντι στους αδιάφορους επιδειξίες του πλούτου τους. Ποια δημοκρατία να εμπιστευθεί όταν η δημοκρατική πολιτεία του γυρίζει την πλάτη και τον πετά στον Καιάδα της ανέχειας άνισο μεταξύ άνισων όπως τον έκριναν και τον κατέταξαν οι ίσοι; Με ποια λογική του ζητάνε να περιορίσει τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για να μην ζημιώνεται η εμπορική κίνηση και ο τουρισμός; Χέστηκε και για τα δύο όποιος δεν έχει ούτε μαντήλι να κλάψει, όπως χέστηκε κι ο έμπορος για τα προβλήματα του άνεργου ή χαμηλόμισθου (παρ’ όλο που θα ‘πρεπε). Αν δεν υπήρχαν οι λόγοι που κατεβάζουν τον αγανακτησμένο σε πορείες και διαδηλώσεις θα ήταν εν δυνάμει πελάτης κι αυτός. Η δημοκρατική νομιμότητα, η ισότητα και ΚΥΡΙΩΣ η ισονομία είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την ύπαρξη κοινωνικής νομιμότητας αλλά δυστυχώς απουσιάζουν από την καθημερινότητα των πολιτών από τότε που «αποκαταστάθηκε» η δημοκρατία στην Ελλάδα εδώ και τριάντα τόσα χρόνια. Πρώτα πρέπει να πληρωθούν οι προϋποθέσεις και μετά να υπάρχουν και απαιτήσεις. Η Δημοκρατία δεν χαρακτηρίζεται μόνο από τις ανά τετραετία προσφυγές στην «λαϊκή ετυμηγορία» που μάλλον σαν άλλοθι ακούγεται, αλλά από σειρά πράξεων, αποφάσεων, νομοθετημάτων και βέβαια συμπεριφορών, που θα δείχνουν οτι πράγματι ο λαός είναι κυρίαρχος. Τότε και μόνο, η νομιμότητα θα υπάρξει χωρίς να χρειάζονται παραινέσεις απαιτήσεις και μεγαλοστομίες.
Ο ίδιος αγανακτησμένος που σήμερα δεν έχει να φάει είναι που εχτές αγόρασε τζιπάκι για να κυκλοφορεί στις λεωφόρους της θεσσαλονίκης και να κάνει την πόζα του. Άλλος πήρε σύνταξη στα 45 του και χρέωνε το δημόσιο την στιγμή που θα μπορούσε να δουλεύει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι εγώ είμαι αγανακτησμένος φίλε. Ξέρεις γιατί. Επειδή δεν έχω κλέψει τίποτα, δεν έβαλα βίσμα για τίποτα, δεν ψήφισα κανένα από τα δυο σαπιο κόματα, στο δρόμο προσπαθώ να είμαι κύριος...και άλλα πολλά. Είμαι αγανακτησμένος γιατί έβλεπα την ελλάδα να βαλτώνει και αντιδρούσαν μόνο ελάχιστοι. Και εγώ ζω δύσκολα και μάλιστα έχω και οικογένεια, αλλά αυτό που υπήρχε εδώ δεν μπορούσα να το ανεκτώ.
Saq, ο καθένας έχει τους λόγους του. Κι εγώ έχω οικογένεια ένα γυιό που δουλεύει κι έναν άνεργο. Η χώρα πράγματι είχε πάρει την κάτω βόλτα και την κύρια ευθύνη εγώ την καταλογίζω σ' εκείνους που όφειλαν να καθοδηγήσουν τον λαό στην συμπεριφορά του από το δρόμο μέχρι τη δουλειά. Όποιος βγήκε στη σύνταξη νωρίς, δεν το έκανε από μόνος του, κάποιοι του έδωσαν αυτό το δικαίωμα. Την αγανάκτησή μας δεν την ταυτίζουμε μ' εκείνη του τζιπάτου που λες, αλλά με όλων εκείνων που κάτι κατάφεραν στη ζωή τους και τώρα την βλέπουν να κατεδαφίζεται. Η συνευθύνη μας είναι πολύ μικρή μπροστά στων κυβερνώντων από την λεγόμενη μεταπολίτευση και μετά. Είμαι σε μια ηλικία που η κρίση μου έχει ήδη διαμορφωθεί και δεν αλλάζει. Και για την εργασιακή νοοτροπία και για την συνδικαλιστική, ακόμα και για την έλλειψη πολιτισμού υπεύθυνοι είναι όσοι διαμόρφωναν τις συνθήκες και σε δεύτερο βαθμό όσοι τους έβαζαν στην εξουσία. Τώρα είναι ίσως αργά ακόμα και για αγανάκτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφή