Αγαμέμνων εν Αθήναις.

Σκεφτόμουν τι θα γινόταν πριν τόσες χιλιάδες χρόνια ΑΝ ο Αγαμέμνων στην Αυλίδα απαντούσε στους θεούς που ζητούσαν τη θυσία της Ιφιγένειας: «Τι λέτε ρε μαλάκες που θα θυσιάσω εγώ την κόρη μου για να φυσήξει βολικά ο αέρας… δεν πα να βγάζει τα μάτια της η Ελένη με τον Πάρι, τι με νοιάζει εμένα; Τα κερατιάτικα του Μενέλαου δεν θα τα πληρώσω εγώ ούτε οι Έλληνες που τους μέλει να σκοτωθούν στην Τροία. Ως εδώ και μη παρέκει, άμα βολεύεστε με κανένα κατσίκι, έχει καλώς. Την Ιφιγένεια όμως, ξεχάστε την».

Τι θα γινόταν στ’ αλήθεια;

Πρώτα πρώτα, ο Αγαμέμνων θα έχανε την αρχηγία γιατί με τους θεούς δεν είναι να παίζει κανείς, και δεύτερο και σημαντικότερο δεν θα γινόταν ο περίφημος Τρωικός πόλεμος. Δεν νομίζω να δεχόταν κάποιος άλλος να αναλάβει την αρχηγία από τη στιγμή που οι θεοί έδειχναν τέτοια προχωρημένα γούστα. Αφού λοιπόν δεν θα γινόταν ο πόλεμος, δεν θα χανόταν ο ανθός της Ελλάδας, δεν θα διαλυόταν χιλιάδες οικογένειες, «μάνες δίχως γιούς γυναίκες δίχως άντρες» δέκα χρόνια στα ξένα, πολλοί για πάντα στον άλλο κόσμο, δεν θα τραβούσε τα μύρια όσα ο Οδυσσέας, η Ιθάκη δεν θα γνώριζε τη λαίλαπα των μνηστήρων και την Τροία δεν θα ‘ψαχνε χιλιάδες χρόνια μετά να την βρεί ο Σλήμαν. Το μόνο αρνητικό του ΜΗ πολέμου στην Τροία, θα ήταν ότι δεν θα είχε την ευκαιρία ο Όμηρος να γράψει τα δύο έπη που τον έκαναν παγκόσμια γνωστό, αλλά εκείνα τα χρόνια όλο και κάτι θα βρισκόταν να δώσει διέξοδο στο τεράστιο ταλέντο του και να μείνει γνωστός στους αιώνες. Το ότι ο Αχιλλέας θα ζούσε ακόμα και δεν θα τον ήξερε κανένας και ο Μπραντ Πητ θα είχε μείον ένα ρόλο δεν είναι για να τα συζητάμε σοβαρά. Κι εδώ κάνουμε σοβαρή συζήτηση…
Ο Αγαμέμνων εν Αθήναις, δεν έχει τέτοιες αναστολές. Η υπακοή στις «θεϊκές εντολές» ήταν ο μόνος τρόπος και ο μόνος δρόμος για την ανάληψη και διατήρηση της πολυπόθητης αρχηγίας των Ελλήνων. Η δικιά του «Ιφιγένεια» δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στις καλές σχέσεις με τους «θεούς» που από πάντα επεδίωκε να έχει, και στο κάτω κάτω ο αρχηγός πρέπει να δείχνει αποφασιστικότητα, πυγμή, ακόμα και σκληρότητα.
Την πορεία και το τέλος του κανονικού Αγαμέμνονα, τα ξέρουμε. Έμεινε στην ιστορία σαν ο αρχηγός των Ελλήνων που τον έφαγε λάχανο η γυναίκα του γιατί όσο καιρό έλειπε του το φυλούσε που της στέρησε το κοριτσάκι της. Τα περί Αίγισθου είναι κουτσομπολιά. Στον επιβλητικό τάφο του, όχι ιδιαίτερα μεγαλύτερο απ’ της γυναίκας του και του λεγάμενου δεν τοποθετήθηκε καμιά επιγραφή για το ποιόν του ανδρός. Πολύ περισσότερο δεν μπήκε μια σαν εκείνη αρκετά χιλιόμετρα βορειότερα. «Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι».