Μια τεράστια αίθουσα αναμονής εφημερεύοντος νοσοκομείου είναι η Ελλάδα, αίθουσα κατάμεστη από πάσχοντες και συνοδούς που με αγωνία ψάχνουν γιατρούς, επικαλούμενοι καταστάσεις σοβαρότερες των άλλων ασθενών. Ξαπλωμένοι σε φορεία και ράντσα, κρέμονται από τα χείλη των γιατρών «γιατρέ μου είναι σοβαρό;» αγχώνονται και βρίζουν όσο η ώρα περνά χωρίς μια γνωμάτευση. Στον προθάλαμο της «εντατικής» σκυμμένα κεφάλια, ψιθυριστές προσευχές, αγωνιώδη βλέμματα. Έξω από τα χειρουργεία το άγχος έχει ράψει τα στόματα και μόνο βαριές ανάσες και αναστεναγμούς ακούς. Και οι γιατροί μπαινοβγαίνουν και μοιράζουν ελπίδες «Η κατάσταση σταθεροποιήθηκε αλλά παραμένει κρίσιμη», «πήγαμε καλά αλλά πρέπει να περιμένουμε 2-3 εικοσιτετράωρα», «προς το παρόν μην ανησυχείτε, θα χρειαστούν ίσως κι άλλες επεμβάσεις», «τα δύσκολα πέρασαν, θα δούμε πως θα αντιδράσει ο οργανισμός»… τους κοιτάς και προσπαθείς να μαντέψεις αν σου λένε την αλήθεια, ή στο φέρνουν πιο μαλακά. Οι ειδικευμένοι γιατροί ξέρουν να χειρίζονται τέτοιες καταστάσεις, έμαθαν τόσα χρόνια, οι εκπαιδευόμενοι το παλεύουν και σε μπερδεύουν ακόμα περισσότερο, ένας έχει μια γνωμάτευση, άλλος άλλη. Κι εκείνο που ξέρουν όλοι, ασθενείς, συνοδοί και γιατροί, είναι οτι αλήθειες και ψέματα δεν έχουν τόση σημασία. Το σημαντικό είναι να κρατηθεί ζωντανή η ελπίδα ότι με τον καιρό όλα θα πάνε καλά. Και καθώς ο καιρός θα περνάει, θα προετοιμάζει ψυχικά και τον ασθενή και τους συγγενείς για το «εμείς κάναμε ότι μπορούσαμε».
Είναι εκείνες οι δύσκολες καταστάσεις που απευχόμαστε να ζήσουμε. Θυμάμαι όταν είχα δικό μου άτομο σε ΜΕΘ. Κάθε επίσκεψη ήταν ένας κόμπος στο λαιμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστά δείμε μου, μόνο που η περιγραφή είναιαλληγορική...
ΑπάντησηΔιαγραφή