Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Από τους μύθους για το ‘21

Καλά που είναι κι αυτή η σειρά του ΣΚΑΪ και η Ιστορία παίρνει την πραγματική της διάσταση. Για χρόνια προσπαθούσαν οι νεώτεροι ιστορικοί να πείσουν τους νεοέλληνες για την ιστορική ακρίβεια ώσπου αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν το μεγάλο όπλο. Την τηλεόραση! Για παράδειγμα, ποιο κρυφό σχολειό; Όπως εξομολογείται στα απομνημονεύματά της μια μπάμπω του Ρήγα, ευτυχώς που η μάνα του είχε την οικονομική δυνατότητα και τον έστειλε σε ιδιωτικό γιατί αν περίμενε από τα δημόσια ακόμα θα περιμέναμε κι εμείς τον Θούριο. Ο Μακρυγιάννης που πήγε σε δημόσιο είδαμε την προκοπή του, ορθογραφία και συντακτικό για μεταξεταστέος. Ένα έθνος δεν μπορεί να στηρίζεται σε μύθους όσο γοητευτικοί και να ‘ναι, όσο ωραία ποιηματάκια να γράφτηκαν γι αυτούς, όσο ωραίοι πίνακες κι αν ζωγραφίστηκαν. Ακόμα ακόμα και η 25η Μαρτίου όπως την περιγράφουν μύθος είναι. Στη Λαύρα μαζεύτηκαν στις 17 και ορκίστηκαν, στις 21 λευτερώθηκαν τα Καλάβρυτα, η Καλαμάτα απελευθερώθηκε στις 23 και στην Πάτρα η επανάσταση κηρύχθηκε στην πλατεία Αγ. Γεωργίου. Τώρα αν για συμβολικούς λόγους επιλέχτηκε η 25η Μαρτίου (ΕΥ ΑΓΓΕΛΙΑ) δεν έχει ιστορική σημασία και δεν είναι για συζήτηση. Είναι απορίας άξιο το ότι το έθνος βασιζόμενο σε τέτοιους «μύθους» μπόρεσε να σταθεί στα πόδια του και να επιζήσει.
Υγ. άκουσα ότι ερευνάται η ιστορική ακρίβεια για το Κούγκι, τη Μονή Σέκου, την Αραπίτσα και το Ζάλογγο

13 σχόλια:

  1. Με τη σειρά του ΣΚΑΪ έχω βασικές διαφωνίες. Ωστόσο, σίγουρα είναι καλύτερη από εκείνο το μηρυκασμό των γνωστών εθνικιστικών ιαχών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αντε να καταρρίψουμε και τους σύγχρονους μύθους του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ και της ελληνικής κυβέρνησης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @δείμε, "εθνικιστικές ιαχές" σαν ποιές για παράδειγμα; (όσον αφορά το '21 βέβαια)

    @swell, αυτοί έχουν καταρριφθεί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Την προσωπολατρεία του αγνού πατριώτη, του κρυφού σχολειού, της συνέχειας του αθάνατου (στο αίμα) έθνους κλπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Και μιάς και αναφέρουμε μύθους, η εκκλησία δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να πάρει μέρος στην επανάσταση, γιατί τα είχαμε καλά με τους Τούρκους και δεν μας πείραζαν και οι παπάδες είχαν την κουτάλα και πενούσαν καλά. Ο Παπαφλέσσας και κάτι άλλοι, μεμονωμένα περιστατικά θα ήταν που μάλλον γι' αυτούς το να είσαι Έλληνας ήταν πιό κρίσιμο απ' το να είσαι θρήσκος και χανουμάκι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Οντως, είπε χαριτωμένα εχτές ο κ. Διαμαντής, δεν υπήρξαν κρυφά σχολειά, αφου δεν βρεθηκε καμία πλάκα που να γράφει "κρυφό σχολείο"

    Και ούτε οι κατακτητές μας απαγόρευσαν τα σχολεία, γιατι αφου τα είχαν απαγορευσει όλα, δεν είχαν κανένα λόγο να απαγορεύσουν τα σχολεία!

    Βέβαια, υπάρχουν και τα τραγούδια που προηγούνται της ιστορίας, αλλα ποιος τα χέζει αυτά;
    Εδω οι κλέφτες, που ήταν η ελληνική ψυχή στα μαυρα χρόνια της Τουρκοκρατίας, ήταν κλέφτες που δεν ήθελαν να πληρώσουν τους φόρους τους, κατά τον Βερέμη.

    Και τέλος, γιατι τόση πρεμούρα με την 25 Μαρτιού; Μήπως γιατι το ΕΛΙΑΜΕΠ προσπαθεί να την ακυρώσει, λόγω αμφιβολιών περί της ακριβούς ημέρας της επανάστασης;

    Γιάννη, σε βλέπω πολύ ντάουν ή μου φαίνεται;
    Η μήπως κάτι θέλεις να πεις και δεν το πιάνω;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ange-ta, από πού προκύπτει καλή μου ότι τα είχαν απαγορεύσει όλα ή ότι δε λειτουργούσαν σχολεία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @ Δείμε

    από πού προκύπτει; Από την καφετζού! Ξέρεις διαβάζω μια φορά τη μέρα τον καφε και ρωτάω "καφε μου καφεδάκι μου πες μου λίγα απο την ιστορία μας και μου απαντάει.

    Για να καταλάβεις, δες τι απαντάει ένα πηγάδι σε τούρκο ιστορικό, που θέτει και αυτος το ίδιο πρόβλημα:

    http://ange-ta.blogspot.com/2011/02/blog-post_07.html

    Αλλά για να σου απαντήσω, και χωρίς την βοήθεια του καφέ:
    Ο κ. Απόστολος Διαμαντής, καθηγητής ιστορικός είπε στην κ. Στάη, τα παραπάνω, εγω λέω άλλα:
    Δεν χρειάστηκαν οι Σουλτάνοι να απαγορεύσουν κάτι, απλώς όταν κάτι δεν τους άρεσε εσφαζαν τον δράστη με συνοπτικές διαδικασίες.

    Δες πάντως τι γράφει ο καθηγητης ιστορικός κ. Διαμαντης:


    … Ο αποφασιστικός ρόλος του κλήρου στην Επανάσταση του 1821
    απουσιάζει εντελώς, ενώ τα κοινοτικά και εκκλησιαστικά προνόμια που
    έδωσαν οι Οθωμανοί στους υπόδουλους εμφανίζονται ως μια πολιτική που
    οδήγησε στην αρμονική συμβίωση Ελλήνων και Τούρκων, έτσι ώστε το \'21
    να μοιάζει περίπου ως σκέτος παραλογισμός, για να μην πούμε και ως
    εκδήλωση ενός πρώιμου εθνικισμού.

    Θα μου πείτε, γιατί τα γράφουν αυτά τα πράγματα; Διότι αυτό επιτάσσει
    η παγκοσμιοποίηση. Η πολιτική νέα διεθνής τάξη, που επιβάλλει πρώτα
    απ' όλα την ελληνοτουρκική προσέγγιση, την αποδυνάμωση των βαλκανικών
    εθνών και, εν τέλει, την είσοδο της Τουρκίας στην Ευρώπη. Επομένως όλα
    αυτά πρέπει να γίνουν χωρίς να προβάλλονται εθνικές αντιρρήσεις, χωρίς
    ο λαός να διαμαρτύρεται. Η εθνική ιστορία, η παράδοσή μας δηλαδή,
    πρέπει να ξαναγραφτεί αποστειρωμένη, χωρίς αντιοθωμανικές αιχμές, ώστε
    να δεχθούν οι βαλκανικοί λαοί αδιαμαρτύρητα τη νέα πραγματικότητα.

    Ένας από τους πλέον επιθετικούς αστέρες αυτής της νέας, λάιτ
    ιστοριογραφίας, που θέλει να παρουσιάσει το οθωμανικό παρελθόν ως
    παράδεισο, ο Βρετανός Μαρκ Μαζάουερ, δεν διστάζει να δηλώσει στην
    Κατερίνα Σχινά της «Ελευθεροτυπίας» πως κάνει ιστορία «...επειδή
    πιστεύει ότι μπορεί να συμβάλει στους πολιτικούς προβληματισμούς του
    παρόντος». Ποιοι είναι αυτοί οι προβληματισμοί; Ο ίδιος το ξεκαθαρίζει
    μια χαρά: «Η ενασχόληση, σήμερα, με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και τις
    σχέσεις ανάμεσα στα έθνη που συμπεριλάμβανε, είναι μια συμβολή στον
    προβληματισμό που συνεχίζεται στην Ευρώπη από τον πόλεμο της Βοσνίας
    και εντεύθεν – σχετικά με την εθνοκάθαρση, τον εθνικισμό, τις
    πολυπολιτισμικές κοινότητες κ.λπ. Η οθωμανική περίοδος υπήρξε μια
    εποχή ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και εύγλωττη» (!)

    Αλίμονο. Πολύ ενδιαφέρουσα. Τόσο, που από το πολύ ενδιαφέρον –κατά τη
    διάρκειά της δηλαδή– είχαμε περίπου 100 επαναστατικά κινήματα των
    υποδούλων Ελλήνων και άλλων Βαλκανίων. Και πολύ εύγλωττη, κατά τον κ.
    Μαζάουερ, διότι αποτελεί παράδειγμα πολυπολιτισμικότητας για τη
    σημερινή Ευρώπη! Ο προφανής και ιδιαίτερα αφελής πολιτικός στόχος, το
    να ξαναμπούμε δηλαδή ως Ελλάδα σε ένα νεο- οθωμανικό πλαίσιο, δεν
    κρύβεται. Αλλά δεν μας λέει ο κ. Μαζάουερ, γιατί να πάρουμε ως
    παράδειγμα πολυεθνικής συμβίωσης το οθωμανικό και όχι το ρωμαϊκό ή και
    το βυζαντινό, που είναι δικό μας –ελληνικό– και ασφαλώς έχει
    μεγαλύτερη ιστορική συνάφεια με τον δυτικό πολιτισμό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. συνέχεια:



    Αυτά μπορεί βεβαίως να φαίνονται κάπως φαιδρά, πιο σοβαρό όμως είναι
    το ερευνητικό βοήθημα που δίνεται στους δασκάλους μας, το οποίο
    γράφεται από βούλγαρους, τούρκους, ρουμάνους και έλληνες ιστορικούς,
    και το οποίο χρηματοδοτεί η Κοντολίζα Ράις, καθώς και οι Γερμανός και
    Άγγλος υπουργοί Εξωτερικών.

    … Εξάλλου η Ιστορία δεν είναι
    ποτέ μία. Άλλη Ιστορία γράφω εγώ, άλλη γράφει ο Αμερικανός ή ο
    Τούρκος. Το να θέλεις να γράψεις μία Ιστορία για όλους, αυτό είναι ο
    ορισμός του φασισμού. ….
    Η ιστορία είναι πρώτα απ\' όλα η συλλογική συνείδηση, η
    βιωμένη μνήμη του λαού. Αυτή δεν μπορείς να τή βιάζεις επειδή έτσι σου
    είπανε στην Οξφόρδη. Επειδή έτσι θέλει ο Μπλερ και ο Ερντογάν.

    Εξάλλου αυθεντίες δεν υπάρχουν σήμερα, στον 21ο αιώνα. Οι ιστορικοί
    δεν είναι αυθεντίες στις οποίες πρέπει ο κόσμος να υποκλίνεται άνευ
    όρων. Αυθεντίες υπήρχαν μόνον στο μεσαίωνα. Εδώ δόθηκαν μάχες και
    μάχες να ξεφύγουμε από την τυραννία των αυθεντιών και να περάσουμε
    στην κριτική σκέψη – θα υποκύψουμε σήμερα σε μια δράκα ιστορικών που
    παίζουν το παιχνίδι των Αμερικανών και θέλουν να μας κάνουν να
    ξεχάσουμε την ελληνική ιστορία και να μας παρουσιάσουν το \'21 ως
    ιστορικό λάθος και το ελληνικό έθνος ως δημιούργημα των τελευταίων
    ετών; Αυτά να πάνε να τα πουν σε τίποτα κορόιδα. Διότι εδώ είναι
    Ελλάδα, και έχουσιν γνώσιν οι φύλακες. Η κοινωνία με τα όργανά της θα
    αποφασίσει ποια ιστορία θα διδάσκονται τα παιδιά της. Δεν θα το
    αποφασίσει αυτό ο κάθε ιστορικός στο σπίτι του.

    Ο μεγάλος αρχιτέκτονας Αριστομένης Προβελέγγιος είπε κάποτε πως
    «Ιστορία γράφεις όταν έχεις συνείδηση». Φαίνεται ότι, μαζί με το
    φιλότιμο, χάθηκε και η συνείδηση για κάποιους νεοέλληνες ιστορικούς.
    ---

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ζητώ συγνώμη, καλή μου, που ρώτησα. Δεν περίμενα να λάβω ως απάντηση τη συνωμοσιολογία της νέας παγκόσμιας τάξης... Δεν πειράζει. Εγώ θα μείνω στο διάβασμά μου, κι εσύ σε έναν καθηγητή που προτιμά να μείνει μακριά από τις πηγές (σ.σ. δεν τον ξέρω τον τύπο και από τη σύντομη έρευνά μου, αποδείχθηκε ένας κλασσικός συνωμοσιολόγος, εθνικιστικής και ελαφρώς ρατσιστής).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ετσι είναι όπως τα λες. Όταν δεν έχουμε επιχειρήματα βρίζουμε, και μάλιστα χυδαία, αλλά και ηλίθια.

    "Δεν τον ξέρω, αλλά είναι εθνικιστής και ρατσιστής και συνωμοσιολόγος" !

    Και μόλις τελειώσουμε το κλασικό υβρεολόγιο που έχετε στο τσεπάκι σας όλοι εσείς, που αντλείτε την πληροφόρηση σας απο τα πρωϊνάδικα της τιβί και που σε λίγο θα ντύσετε τις γυναίκες σας με μαντηλες για συμπαράσταση του νέου αφεντικού σας, είσαστε διεθνιστές και μορφωμένοι!

    Τρομάρα μου!

    Τέλος πάντως,

    Πολύ αστεία η προσπάθεια σου να μου πεις ότι διαβάζεις και βιβλία και έχεις και πηγές. Ξέρεις η μόρφωσή σου φαίνεται από μακρυά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ange-ta, να πεις ότι είμαι σκληρός και είρωνας, το κατανοώ. Αλλά να λες ότι βρίζω, δεν το κατανοώ. Αν θεώρησες ότι έβρισα, να ζητήσω συγνώμη ειλικρινά. Αλλά θα μου επιτρέψεις να κρίνω όσο αυστηρά θέλω. Αν ο χαρακτηρισμός ως αποδοχή μιας ιδεολογίας είναι βρισιά, τότε τι να πω. Το να χαρακτηρίσω κάποιον που βλέπει όλη την ιστορία μέσα από μία συνωμοσιολογική οπτική, είναι δικαίωμά του, αλλά και δικό μου να τον κρίνω και να τον χαρακτηρίσω βάσει ακριβώς των απόψεών του (πχ έναν αριστερό μπορώ να τον πω μαρξιστή, βρισιά είναι; Ένα συνωμοσιολόγο εθνικιστική κλπ). Και ενώ δεν τον ήξερα, για να είμαι άρτιος στην κουβέντα και τη διαφωνία, έψαξα για τον καθηγητή. Απλά αφού δεν υπάρχει περίπτωση να σε πείσω ούτε παρουσίασα άλλους ακαδημαϊκούς ούτε και θα το κάνω. Αλλά η συνωμοσιολογία κάπου μου βγάζει μία συστηρότητα στην ειρωνεία. Αλλά, ο δείμος/Δήμος βρίζει σε εξαιρετικές περιπτώσεις και ποτέ διαδικτυακά (θέμα αρχής).

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Για να δω τι λέτε κι εσείς...