Απεργίες

Απεργούν οι γιατροί του ΙΚΑ, οι φαρμακοποιοί, οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες, βγαίνουν στους δρόμους πάλι οι αγρότες (η μόνη κινητοποίηση που έχει πια τον χαρακτήρα εθίμου), έχουν απεργήσει και θα απεργήσουν δεκάδες κλάδοι.

Η ερώτηση είναι: ποιόν πλήττουν οι απεργιακές κινητοποιήσεις;

Πρώτα και κύρια τον πολίτη!

Οι κυβερνήσεις δεν δίνουν δεκάρα για το αν οι ασφαλισμένοι βρίσκουν γιατρό, φάρμακα, μέσο μεταφοράς, ελεύθερη διακίνηση, όπως δεν δίνουν δεκάρα για την φτώχεια, την ανεργία, την ακρίβεια, το χαμηλό επίπεδο περίθαλψης, το χαμηλότερο της παιδείας.

Δεν είμαι εναντίον των απεργιακών κινητοποιήσεων, ίσα ίσα το αντίθετο.

Όμως προσδοκώ μια γενική απεργία που κανείς δεν θα χρειαστεί να πάει στην εργασία του υποστηρίζοντας ο ένας τη δουλειά του άλλου, όλοι μαζί, ο ένας δίπλα στον άλλο, εργάτες, υπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι, άνεργοι, φοιτητές, μαθητές, ένα αρραγές μέτωπο απέναντι στους ληστές της ζωής μας. Για παράδειγμα, αν όλοι αρνούνταν να πληρώσουν το ληστρικό εισιτήριο στα ΜΜΜ, τότε κανένας Ρέπας, κανένας Πεταλωτής και Βούγιας δεν θα τολμούσαν να εκτοξεύσουν απειλές για ποινικά αδικήματα.

Όσο δεν γίνεται αυτό, τόσο η εξουσία και τα φερέφωνά της θα δείχνουν τον ένα εργαζόμενο στον άλλο ως υπεύθυνο για τα δεινά του ή την ταλαιπωρία του.