Καμιά σχέση με την Αίγυπτο (;)

Η Τζουμχουρίγια Μισρ ελ Αραμπιγια (Αραβική Αιγυπτιακή Δημοκρατία) όπου Μισρ = Αίγυπτος, (εξ ου και η περίφημη Μισιρλού) διασχίζεται από το μεγαλύτερο σε μήκος ποτάμι της Γής τον ζωοδότη Νείλο. Αν δεν υπήρχε ο Νείλος δεν θα υπήρχε και η Αίγυπτος. Κάτι ανάλογο πιστεύει και ο σοσιαλιστής (!) Μουμπάρακ και γι αυτό διαφεντεύει τη χώρα εδώ και 30 χρόνια. Το πιστεύει δε τόσο, που ακόμα και τώρα, σήμερα, δηλώνει πως παρά την κούραση και τη βαρεμάρα να παίζει τον ίδιο ρόλο τόσα χρόνια, δεν τα παρατάει όπως απαιτούν οι Αιγύπτιοι γιατί «μετά τον Μουμπάρακ το χάος». Ο εθισμός στην εξουσία έχει πολλάκις αποδειχθεί ισχυρότατος και η απεξάρτηση δεν επιτυγχάνεται σχεδόν ποτέ. Αυτή η ουσία έχει συχνά και αφροδισιακές ιδιότητες (περιπτωσεις Μπερλουσκόνι, Κλίντον, Κέννεντυ κ.α.) αλλά συχνότερα παραισθησιογόνες. Οι εθισμένοι ζούν σ’ ένα κόσμο παράλληλο με τον πραγματικό, έχουν μεγαλειώδη οράματα, φαντάζονται ότι ανοίγουν δρόμους για το αύριο, νομίζουν ότι προορίζονται για σωτήρες, πιστεύουν ότι υπό την ηγεσία τους οι λαοί αποκτούν οντότητα βιώνοντας τη Δημοκρατία. Σαν τέτοιοι λοιπόν, η αυτοεκτίμησή τους εκτινάσσεται τόσο, που η εκτίμηση από τον λαό καθίσταται μέγεθος αμελητέο και ως εκ τούτου αδιάφορο. Τα παραδείγματα είναι πολλά και δεν χρειάζεται να απαριθμηθούν. Το πιο πρόσφατο του (επίσης σοσιαλιστή) Μπεν Άλι στην Τυνησία την οποία απ’ ότι λέγεται θα ακολουθήσει σύντομα η Αλγερία. Το οξύμωρο στις δύο αυτές χώρες είναι ότι η οικονομίες τους αναπτύχθηκαν τα τελευταία χρόνια αποδεικνύοντας ότι η «εθνική οικονομία» και η οικονομία των πολιτών δεν συμβαδίζουν. Κι αν ο Μπεν Άλι την κοπάνησε προς Σ. Αραβία, στην Αίγυπτο είπαμε ότι υπάρχει ο Νείλος.

Και σ’ αυτό ζουν οι μεγαλύτεροι κροκόδειλοι του κόσμου που φτάνουν σε μήκος και τα 10 μέτρα.