Φέτος δεν υπάρχουν «γιορτές»

Καμιά γιορτή δεν νοείται όταν το πολύ μεγαλύτερο κομμάτι του λαού βρίσκεται κάτω από συνεχή πίεση, κάτω από διαρκώς αυξανόμενη μείωση του βιοτικού του επιπέδου, άγριο κλάδεμα των ελπίδων και των προσδοκιών του.

Έχουμε μια απολυταρχική κυβέρνηση. Το κοινοβούλιο έχει ουσιαστικά καταργηθεί, οι πιο σκληροί αντιλαϊκοί και αντεργατικοί νόμοι περνάνε με διαδικασίες κάθε άλλο παρά δημοκρατικές, προεδρικά διατάγματα ή κατεπείγοντα νομοσχέδια που οι βουλευτές της συμπολίτευσης δεν ξέρουν τι καλούνται να ψηφίσουν, διεθνείς συμβάσεις που αφορούν το μέλλον της χώρας και όλων μας είναι στην αποκλειστική διάθεση ενός άντε δύο υπουργών, ο «αρχηγός του κράτους» είναι διακοσμητικός, το μόνο που δεν συμβαίνει είναι να στέλνουν τα τζιπάκια της ΕΣΑ να μαζεύουν τους αντιφρονούντες.
Εγώ έτσι το βλέπω και γι αυτό δεν θα γιορτάσω τις κατ’ έθιμο γιορτινές μέρες.

Η ευχή «καλή χρονιά» είναι σαν το «περαστικά» σε ανίατα ασθενή στο τελευταίο στάδιο. Αυτός που την λέει δεν την πιστεύει και αυτός που τη δέχεται σκέφτεται «με δουλεύει ο πούστης».

Παρ’ όλα αυτά, θα κατεβώ σήμερα στο κέντρο, θα περάσω από τη «Μοδιάνο» και το «Καπάνι», θα χαρώ τις παρέες που θα τρωγοπίνουν, θα απολαύσω τις αυτοσχέδιες μπάντες (για το μεροκάματο ή για το κέφι τους) αυτό το εθιμικό ξόρκισμα του κακού και την προσμονή του καλύτερου. Τη ζωντανή έκφραση του «μια ζωή την έχουμε κι αν είναι να πάμε, ας πάμε χαμογελαστοί». Από τις συνάξεις αυτές θα πάρουν απουσία φέτος οι χειραψίες και τα επαγγελματικά χαμόγελα των ρεμαλιών που μας έφεραν ως εδώ, δεν νομίζω να έχουν τόσο θράσος
Γι όσους από εσάς εξακολουθούν να αισθάνονται γιορτινά, εύχομαι να περάσουν καλά.

Για τους άλλους που συμμερίζονται την κατήφεια και την οργή μου εύχομαι «του χρόνου καλύτερα»