Κάποτε ήταν ένας λαός, περήφανος, δημιουργικός, φιλόξενος, ανήσυχος και πρωτοπόρος στις τέχνες τις επιστήμες και τα γράμματα, φιλόπατρις και φιλότιμος.
Τώρα είναι ένας λαός ταπεινωμένος, που δεν παράγει τίποτα, που
κοιτάει τον ξένο στην τσέπη, που ανησυχεί μόνο για το αύριο, που πρωτοπορεί στις επιστήμες μόνο στο εξωτερικό, που οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών δεν μπαίνουν μπροστά να σταματήσουν τον κατήφορο, που η φιλοπατρία έγινε συνώνυμη του εθνικισμού και του ρατσισμού, που δεν έχει πια το φιλότιμο να φωνάξει «σταματήστε ρε αληταράδες να με ξευτελίζετε»
Πως καταντήσαμε έτσι ρε φίλε;
Πως καταντήσαμε έτσι ρε φίλε;
Αυτό σηκώνει μεγάλη συζήτηση, πράγμα που δεν γίνεται με δύο και τρεις προτάσεις... Πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι πολλοί από 'μας απλά λεγόμαστε Έλληνες γιατί έτυχε και γεννηθήκαμε σε γεωγραφικό κομμάτι που ανήκε σε κάποιον Λεωνίδα, που πήγε ο μπαγάσας με 300 άτομα να τα βάλει με ολόκληρη λαοθάλασσα. Σε κάποιον Αλέξανδρο που νευρίασε και έκατσε η οικουμένη σούζα. Και η κατάσταση με ονόματα όπως Πλάτωνας, Περικλής, Σωκράτης, Ζαγοράκης κτλ τελειωμό δεν έχει. Και ένα άλλο, Χριστιανισμός και Ελληνισμός δεν ταυτίζονται... Και έχουμε να δούμε χαϊρι από τα χρόνια που αποφάσισαν να μας εκχριστιανίσουν με το ζόρι. Ξέρω, ξέρω, είμαι αλήτης και παλιάνθρωπος που τολμώ να λέω τέτοια πράγματα για τις θρησκείες και θα πάω στην κόλαση... αλλά "έχει ο Θεός", όλα θα πάνε καλά. Ποιός είναι ο Θεός όμως? Ο δικός μας (ποιός δικός μας δηλαδή, Εβραίος ήταν ο άνθρωπος), ή μήπως ο Βούδας, ή ο Αλάχ? Μήπως ο μόνος Θεός που υπάρχει είναι ο ΠΑΟΚ?
ΑπάντησηΔιαγραφή