Τόσο καιρό αποφεύγω να γράψω για ΠΑΟΚ

Είναι τόσο πολλά τα προβλήματα που μας φορτώνουν καθημερινά, τόσο σκοτεινό το αύριο, που τη μόνη ενδεχόμενη χαρά μπορεί να την προσδοκάς μόνο από την ομάδα. Θυμάμαι παλιότερα όταν στη δουλειά μου τα πράγματα ήταν σκούρα και η εργοδοσία είχε έτοιμες τις «διαθεσιμότητες» , γεμάτος αμφιβολίες και ανήσυχος για το τι μας ξημέρωνε, παρακολουθούσα τηλεοπτικά με συναδέλφους ένα ΠΑΟ-ΠΑΟΚ στον «τάφο του Ινδού». Μέχρι το τελευταίο λεπτό ήμασταν πίσω κι αναρωτιόμουν «ούτε εδώ ρε γαμώτο;». Όμως κάπου εκεί στα τελευταία δευτερόλεπτα το πήραμε το ματσάκι, να ‘ναι καλά ο Μέμος και ο Τζών. Το ίδιο βράδυ ήρθε σήμα ότι οι διαθεσιμότητες ανακλήθηκαν. Πήγαμε σ’ ένα μπαράκι και τελειώσαμε τις μπύρες.
Σήμερα τα πράγματα είναι χειρότερα, και η ομάδα δεν είναι στα καλύτερά της, αλλά εύχομαι και ελπίζω ότι θα μας τη δώσει τη χαρά οτι ανακάμπτει. Άλλωστε σαν γνήσια λαϊκή ομάδα οφείλει να αγωνιστεί για τον λαό, οφείλει να πάρει τα πάνω της, να σκάσει λίγο το χειλάκι του οπαδού, να του προσφέρει μια ελπίδα πως το αύριο -έστω και στον ποδοσφαιρικό τομέα- θα είναι καλύτερο. Γιατί απ’ αλλού δεν περιμένω…