Ο Γιάννης Αγιάννης ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ

Παραδέχομαι ότι αισθάνομαι ένα μίσος. Μίσος που δημιουργήθηκε και εντάθηκε από την ασυδοσία των αχόρταγων σε βάρος των στερημένων. Από το σύστημα που εγκαθίδρυσαν απανταχού της γης, προκειμένου να νέμονται όσο γίνεται περισσότερα σε βάρος όσων γίνεται περισσοτέρων. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια οικογένεια που τότε μπορούσε να θεωρηθεί φτωχή και που αργότερα εξελίχθηκε σε μικροαστική. Η οικογένεια που δημιούργησα εγώ μπορεί να καταταχθεί στη μεσαία τάξη, αυτή δηλαδή που δεν της λείπουν τα βασικά και απαραίτητα, αλλά είναι υποχρεωμένη να ζει με ένα διαρκώς ελεγχόμενο μέτρο. Ποτέ δεν είχα την ουτοπική απαίτηση να ζω σε μια κοινωνία ισότητας. Ποτέ δεν είχα την απαίτηση τα παιδιά μου, τα παιδιά όλου του κόσμου, να βγάζουν όσα βγάζει ένας απ’ αυτούς που βγάζουν πολλά, είχα όμως ΚΑΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΩ ΝΑ ΕΧΩ την απαίτηση ο καθένας να μπορεί ανάλογα με τα προσόντα και τις δυνατότητές του να ζεί με αξιοπρέπεια. Για όλους θα ‘πρεπε να υπάρχει ένα βασικό βιοτικό επίπεδο, και πάνω απ’ αυτό να ζει κανείς ανάλογα με το επίπεδο προσφοράς του στις ανάγκες της κοινωνίας. Ο εργάτης, ο εφοπλιστής, ο γιατρός ο επιχειρηματίας, ο επιστήμονας, ο αγρότης, ο μισθωτός, είναι όλοι γρανάζια του μηχανισμού που κινεί τον κόσμο, άλλος μεγαλύτερο, άλλος μικρότερο, αλλά όλοι εξαρτώμενοι ο ένας από τον άλλο. Ένα μικρό στα όρια του αφελούς παράδειγμα. Θα μπορούσε ο χειρουργός να κάνει την επέμβαση αν το χειρουργείο δεν είχε αποστειρωθεί επαρκώς, αν τα ηλεκτρικά-ηλεκτρονικά μέσα δεν είχαν συντηρηθεί, και ιδίως αν οι νοσηλευτές δεν έφερναν τον ασθενή; Τέλος πάντων, αντί για κάτι τέτοιο, όλοι αυτοί, η άρχουσα τάξη δημιούργησε ένα σύστημα στο οποίο η μόνη παραδεκτή αξία είναι ο πλούτος και η εξουσία που αυτός συνεπάγεται. Εξουσία χωρίς πλούτο είναι αδιανόητη και πλούτος δίχως εξουσία είναι ατελής. Έτσι το σύστημα δομήθηκε ώστε ο πλούτος να καθορίζει την εξουσία, κι αυτή να φροντίζει τον πλούτο. Όλοι οι άλλοι, οι πάρα πολύ περισσότεροι, είμαστε σαν τις μέλισσες που παράγουν διαρκώς μέλι και κάθε τόσο έρχεται ένας περίεργος και τους το παίρνει. Κάθε φορά που ο πλούτος διαπιστώνει ότι το περίσσευμά του μειώνεται, βάζει μπρος τα συστήματα κι έρχεται ένας Κωστάκης, ένας Γιωργάκης (τυχαία ονόματα) και θυμίζουν στις μέλισσες τον ρόλο τους.
Αν μπορούσαν οι μέλισσες δεν θα θύμωναν; Δεν θα τους μισούσαν;