Τους έχω σιχαθεί…

Όλους αυτούς που ξαμολιούνται στο δρόμο με κάθε ευκαιρία και τα κάνουν λίμπα. Όλους αυτούς που τους καθοδηγούν, όλους αυτούς που τους ανέχονται. Την «επαναστατική τους φλόγα» που πάντα καίει λάθος στόχους.
Είτε πρόχειροι και ευκαιριακοί, είτε οργανωμένοι και «με φιλοσοφίες, αρχές και ιδανικά» δεν χτύπησαν ποτέ κάτι που να άξιζε να χτυπηθεί. Το κατάστημα της τράπεζας είναι ασφαλισμένο, τα ασφάλιστρα τα πληρώνουν οι πελάτες της και θα ξαναγίνει καινούριο. Τα δημόσια καταστήματα και οχήματα τα πληρώνουμε όλοι μας. Το μαγαζάκι και το αυτοκινητάκι του καθ’ ενός όμως;

Και πως γίνεται ρε γαμώτο, την τρέλα ή την «φιλοσοφία» να την πληρώνουν πάντα οι διπλανοί μας άνθρωποι;
Πιο πολύ όμως σιχάθηκα αυτούς που έρχονται πάντα στο τέλος να θρηνήσουν να καταδικάσουν να βεβαιώσουν ότι οι ένοχοι θα…
Όλοι εσείς, από τον πρόεδρο της δημοκρατίας μέχρι τον τελευταίο παράγοντα της δημόσιας ζωής, τι κάνατε για να μην έχουμε ούτε θύματα ούτε ενόχους;
Τίποτα, απολύτως τίποτα, ίσως γιατί σας βολεύει να υπάρχουν, ίσως γιατί εξυπηρετεί τους σκοπούς σας.
Στην επόμενη διαδήλωση, εσείς οι συνάνθρωποι και συμπολίτες απομονώστε τους μπαχαλάκηδες, κυκλώστε τη βουλή και μείνετε εκεί περιμένοντας την έξοδο των πραγματικών, των συνειδητών τρομοκρατών.