Όταν μιλάνε οι … «λαοί» μέρος 2ο

Είδα και τη συνέχεια από τη Λαμία. Το γήπεδο έγινε «θερινό» τα καθίσματα εκσφενδονιζόταν ένθεν και ένθεν, η αστυνομία άφησε τα παιδιά να εκτονωθούν και μετά τα οδήγησε έξω που υπήρχε άπλα, για την συνέχεια. Σ’ αυτά τα θέματα, όταν δηλαδή υπάρχουν οπαδοί και των δύο ομάδων στο γήπεδο, οι εκδοχές που έχουν οι «λαοί» είναι δύο.
Να χάσουμε αλλά να τους δείρουμε
Να κερδίσουμε και να τους δείρουμε
Το να χάσουν ή να κερδίσουν το αφήνουν στην αρμοδιότητα άλλων (παικτών προπονητών) το ξύλο όμως είναι αποκλειστικά δική τους υπόθεση και την σχεδιάζουν και επεξεργάζονται τα στοιχεία ώστε να φανούν αντάξιοι της μεγάλης τους ομάδας. Έτσι λοιπόν κάθε απλός φίλαθλος που θέλει μόνο να χαρεί ένα αθλητικό θέαμα, είναι εκ των πραγμάτων άχρηστος και ως εκ τούτου ανεπιθύμητος. Αν μάλιστα τον πετύχει και καμιά ιπτάμενη καρέκλα, τόσο το καλύτερο, θα του γίνει μάθημα να κάθεται στον καναπέ του.
Κι όμως σ’ αυτή την τραγικά γελοία κατάσταση σε μια τραγικά γελοία χώρα στα πρόθυρα της απόλυτης ξεφτύλας, κι ενώ κάποιες εκατοντάδες οπαδοί του Παναθηναϊκού περίμεναν έξω από τα γραφεία τι θα αποφασίσουν οι μέτοχοι για τη θέση του προέδρου, βρήκε την ευκαιρία ο μέγας δυνάστης του κλάδου των φαρμάκων στην Ελλάδα να δηλώσει «εγώ είμαι άντρας, φοράω παντελόνια κι έχω οκάδες βαρύδια». (Γειασάν του μάγκα!)
Στο αντίπαλο δέος δε, ο επίδοξος αγοραστής «βάζει 50 εκατομμύρια και 2 για προπονητή» και μυριάδες αγωνιούν για την εξέλιξη της υπόθεσης. (για το που θα πάνε τα αφορολόγητα εφοπλιστικά κεφάλαια)
Ευρισκόμενοι ως χώρα, ως κοινωνία, ως λαός, στο μάτι του κυκλώνα κάποιοι ασχολούνται όχι με το χαμηλό ή ανύπαρκτο μεροκάματό τους, όχι με την βίαιη αφαίρεση κεκτημένων που κερδήθηκαν με αίμα, όχι με το μαύρο μέλλον τους, αλλά με το πώς θα εξοντώσουν τον αντίπαλο οπαδό, ποιός θα καθήσει στον προεδρικό θώκο της ομάδας, το αν θα έρθει ο τάδε παίκτης και ποιος θα είναι ο προπονητής.
Στο μεταξύ οι εχθροί του λαού δρούν ανενόχλητοι...

Μεγάλη επινόηση το γήπεδο