Η υποψία που γίνεται βεβαιότητα

Στις 25 Μαρτίου πέρα από την επέτειο του ’21, σχεδόν κληθήκαμε να πανηγυρίσουμε την μεγάλη επιτυχία στην Ευρώπη.
Η κυβέρνηση πέρασε μέσω των ΜΜΕ την εικόνα ενός μεγάλου επιτεύγματος που αφορούσε την οικονομική μας περιπέτεια. Η Ευρωπαίοι, είπαν, είναι πρόθυμοι και έτοιμοι να μας βοηθήσουν αν το ζητήσουμε και πως στον πόλεμο εναντίον των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων δεν θα είμαστε πιά μόνοι. Λίγο αργότερα προστέθηκε η διευκρίνιση ότι σ’ αυτή την υποσχόμενη βοήθεια θα συμμετείχε και το ΔΝΤ. Παρά το γεγονός ότι όλα αυτά δεν ήταν τίποτε άλλο από υποσχέσεις και μια δήλωση ότι η ΕΚΤ ΘΑ εξακολουθεί να δέχεται τα ελληνικά ομόλογα μέχρι και το 2011, υπήρξε μια αναθάρρηση, ένα ανακουφιστικό «ουφ» στην κοινή γνώμη.
Και τι έγινε μέσα σε 5 μέρες;

Βγήκαμε να δανειστούμε 5δις και προσφέρθηκαν πολλοί να μας εξυπηρετήσουν αλλά με επιτόκιο 5,9%. Όλα τα καλά λόγια της Ευρώπης μεταφράστηκαν σε μείωση των στραγγαλιστικών επιτοκίων κατά 0,1%. Εγώ ο «ξυπόλυτος» πήρα αυτοκίνητο με δάνειο και επιτόκιο 4,9%. Έχω μεγαλύτερη πιστοληπτική δυνατότητα από τη χώρα; Άρα; Τέλος πάντων, αν συνεχιστεί αυτή η φάμπρικα, η κυβέρνηση «θα αναγκαστεί» να πάρει κι άλλα μέτρα στο εσωτερικό της χώρας. Σαν από αντήχηση μου έρχεται στ’ αυτιά η δήλωση του πρωθυπουργού και κορυφαίων στελεχών του κόμματός του περί «μεγάλου πόνου και μεγάλου κόπου» και περί ενεργειών που «βρίσκονται εκτός ιδεολογίας ΠΑΣΟΚ»
Αφήνω τον πόνο και τον κόπο που απευθύνονται σ’ εμάς και θα πάω στην «ιδεολογία».
Ένας άνθρωπος, ένα κόμμα που στα δύσκολα απαρνιέται τα πιστεύω του, ή έστω αυτά που έλεγε ότι πιστεύει, και ασπάζεται και εφαρμόζει πρακτικές άλλων που μέχρι χθες και σε κάθε ευκαιρία καταδίκαζε, δεν αξίζει την εμπιστοσύνη κανενός.
Ο λύκος που ντύνεται με την προβιά και μπαίνει στο μαντρί είναι πιο πονηρός και εκ τούτου πιο επικίνδυνος. Όταν τα πρόβατα τον καταλάβουν είναι πλέον αργά.
Ο καριόλης Ντ. Ροκφέλερ, έχει πει: Βρισκόμαστε στο χείλος μιας παγκόσμιας μεταμόρφωσης. Μια σωστή κρίση θα αναγκάσει τα έθνη να αποδεχθούν την «νέα παγκόσμια τάξη»
Είχα την αίσθηση, που τώρα γίνεται ολοένα και ισχυρότερη, ότι στην Ελλάδα γίνεται ένα πείραμα που έχει απώτερο στόχο όσα οι λαοί της Ευρώπης και του κόσμου γενικότερα κατέκτησαν στην πορεία. Η παγκοσμιοποίηση είναι ο προθάλαμος της νέας τάξης πραγμάτων. Η αλλαγή των συνθηκών εργασίας, η μείωση του πληθυσμού της γης, ο έλεγχος των πλουτοπαραγωγικών πηγών, η αποκλειστική διαχείριση και διακίνηση των τροφίμων, η δραματική μείωση των δημοκρατικών ελευθεριών όπου αυτές έχουν κατακτηθεί και εξακολουθούν να υφίστανται, η συγκέντρωση όλων των εξουσιών σε λίγα χέρια, είναι ο κοντινός στόχος.
Σ’ αυτό λοιπόν το πείραμα οι κυβερνήσεις των τελευταίων 30 χρόνων στην Ελλάδα συμμετέχουν εθελοντικά.
Και το χειρότερο είναι ότι δεν αντιδρούμε. Απολαμβάνουμε τους καφέδες μας με την λογική των γουρουνιών «σήμερα πήραν άλλο». Έτσι αδιαφορώντας (αν όχι επιχαίροντας) για τις περικοπές κεκτημένων «στους άλλους» φανταζόμαστε ότι δεν θα έρθει η σειρά μας. Μια οργανωμένη και συνειδητοποιημένη κοινωνία θα είχε ξεσηκωθεί και θα υπερασπιζόταν τα δικαιώματα των άλλων. Αντί να ζητάει ο καθένας μια κατσίκα, ικανοποιούμαστε που ψόφησε του γείτονα. Αντι να τους διαολοστείλουμε όλους, εναποθέτουμε όλες τις ελπίδες μας σ’ αυτούς.

Κάτω από αυτή την οπτική, και λίγα μας κάνουν...