Τα καμποϋλίκια λοιπόν μ’αρέσουν ειδικά στις παλιές ταινίες, εκεί που ο ένας έριχνε πάνω στο τραπέζι τρείς άσους αλλά έχανε επειδή ο άλλος είχε δυό εξάσφαιρα. Αυτό βέβαια γινόταν πρώτον επειδή ήταν σινεμά και δεύτερον επειδή ήταν «καμπόυδες».Ως τέτοιοι λοιπόν βάλαμε ένα «γεμάτο πιστόλι πάνω στο τραπέζι» και τώρα το κοιτάμε αμήχανοι. Και βέβαια έρχεται ο «κακός» (η κακιά) και σου λέει: «χρησιμοποίησέ το ρε μάγκα να σε δούμε» γνωρίζοντας ότι το πιθανότερο είναι να αυτοπυροβοληθείς.
Βλέπεις, ούτε σινεμά είν' εδώ, ούτε καμπόϋδες είμαστε.
Ο πρωταγωνιστής αποδείχτηκε χειρότερος από τον πατριώτη του το Ρέηγκαν. Καλημέρα από το γιαλαντζί φαρ-ουέστ.
ΑπάντησηΔιαγραφή@swell, το περίμενα το σχόλιό σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο περίμενες επειδή είμαι προβλέψιμος, ή γιατί έχω ειδικευθεί στους αποτυχημένους ηθοποιούς;
ΑπάντησηΔιαγραφή@swell, τίποτα απ' τα δύο. Απλά επειδή σ' επισκέπτομαι συχνά ήμουν σίγουρος οτι δεν θα το άφηνες ασχολίαστο ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφή