Πρωινή κουβέντα

Έκανα και σήμερα την πρωινή βόλτα με τον σκύλο μου στην παραλία.
Συνήθως όσο περπατάω σκέφτομαι διάφορα πράγματα που απασχολούν ή εμένα ή τον κόσμο γενικότερα. Δημόσιο χρέος, μέτρα, κίνδυνοι, διεκδικήσεις, πιέσεις. Σκέφτηκα αυτό που άκουσα χθες από έναν εκπρόσωπο των αγροτών: «Φταίμε κι εμείς βέβαια, μας συνήθισαν στο πάρε και τώρα είναι δύσκολο να ξεσυνηθίσουμε». Κι επειδή για όλους είναι δύσκολο να απαρνηθούν πρακτικές ετών, κλείνουν δρόμους, σιδηροδρομικές γραμμές, σύνορα, λιμάνια, οι «αρμόδιοι» συζητούν γενικώς, ηγέτης άλλης χώρας έρχεται και συζητάει με τους αγρότες (τι ξεφτύλα!) και στη μέση όλοι εμείς που δεν μπορούμε να πάμε όπου θέλουμε βρε αδελφέ.
Βλέπω στα κανάλια τα τρακτέρ και διαπιστώνω οτι οι ηρωικοί αγωνιστές έχουν βγάλει τις πινακίδες κυκλοφορίας που όλα τα αγροτικά (πρέπει να) έχουν. Μετά από αυτό, παρατηρώ τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Στη διαδρομή μέτρησα 132 ΙΧ από τα οποία μόνο 71 είχαν το σήμα τελών κυκλοφορίας του 2010! 46% δεν έχει πληρώσει και μάλλον δεν θα πληρώσει γιατί τώρα υπάρχει και το πρόστιμο. Ένας μάλιστα είχε μόνο το σήμα του 2007. (κλικ)

Αφού λοιπόν αυτό το κράτος που πασχίζει να μαζέψει λεφτά δεν αρχίζει να μαζεύει πινακίδες αυτοκινήτων που δεν έχουν το σήμα, αυτό σημαίνει ότι το 54% που πλήρωσε είναι μαλάκες. Αλλά αυτό το αστείο κράτος δεν είναι σε θέση ούτε φόρους να μαζέψει, ούτε εισφορές ούτε τους νόμους του να εφαρμόσει κι απλά πάει και δανείζεται από τους διεθνείς τοκογλύφους αντί να εμπνεύσει τους πολίτες και να δανειστεί απ’ αυτούς με καλύτερους όρους (άσε μας ρε ξύπνιε που θα μας κάνεις και υποδείξεις). Καλά ρε παιδιά, εντάξει…

Στο τέλος συνάντησα και μια τεράστια παρέα υδρόβιων που δεν καταλαβαίνει ούτε μπλόκα, ούτε στενότητες, ούτε μέτρα. Μόνο κάτι μαλάκες με δίκαννα τους χαλάνε…
Καλημέρα!