Η γελοιότητα συνεχίζεται…

Δεν θα μασήσω τα λόγια μου, θα μιλήσω ψυχρά και επιθετικά. Το δικαιούμαι άλλωστε γιατί είμαι από εκείνους που προπληρώνουν τους φόρους που τους αναλογούν, που δεν χρωστάω σε κανέναν, ούτε χρήμα ούτε υποχρέωση.
Την χώρα δεν την έφερα εγώ στην κατάσταση που βρίσκεται, δεν ξόδεψα παραπάνω απ’ όσα έβγαζα, δεν φοροδιέφυγα, δεν έβγαλα «μαύρα» λεφτά, δεν έχτισα αυθαίρετο σπίτι.

Το ίδιο το γελοίο κράτος μου ζήτησε να πληρώσω τον φόρο του εξοχικού μου ανάλογα με την «αντικειμενική» του αξία και όχι με την πραγματική.

Το ίδιο κράτος που με τους φανφαρόνους που εκλέγονται να το κυβερνήσουν (ποτέ με την δική μου ψήφο) κατάντησε παράδειγμα προς αποφυγή.

Τώρα λοιπόν που φτάσαμε λίγο πριν από το «σημείο χωρίς επιστροφή» μόνοι μας παραδινόμαστε στα χέρια του διευθυντηρίου των Βρυξελών που δυστυχώς πιστεύω πως είναι η μόνη λύση.
Γιατί αυτή τη χώρα δεν την καταληστεύουν μόνο όσοι μονίμως ασυστόλως και κατ’ εξακολούθηση φοροδιαφεύγουν και φοροκλέβουν. Είναι οι ίδιοι οι διαχειριστές του που με τις πράξεις και παραλείψεις τους επιτρέπουν σε όποιον θέλει να κάνει ότι θέλει με την φοβέρα του πολιτικού κόστους.
Το κράτος που ανέχθηκε επί χρόνια τους «φουκαράδες» αγρότες να μην δέχονται (παρ’ όλες τις συστάσεις και προειδοποιήσεις) να αλλάξουν καλλιέργειες και επέμεναν στο βαμβάκι, τον καπνό και άλλα προϊόντα που από χρόνια είχαν πάρει τον κατήφορο αφού με την τεράστια ανοιχτή παγκόσμια αγορά υπάρχουν «κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια».

Όμως η μαρμαρόσκονη στο βαμβάκι πριν το ζύγισμα και η νυχτερινές μεταφορές κοπαδιών από στάνη σε στάνη για να διπλοτριπλομετριούνται εξασφαλίζοντας υπερεπιδοτήσεις, δεν παρατιούνται εύκολα.
Ούτε οι «συμπαθείς» αυτοκράτορες των δρόμων ταξιτζήδες μπορούσαν ποτέ να δεχθούν τις ταμειακές μηχανές παραιτούμενοι από τις πολλαπλές μισθώσεις και το κρατούν φορολογικό σύστημα που τους εξασφαλίζει φορολόγηση μόνο 600 ευρώ ετησίως.
Και το κύκλωμα των καυσίμων δεν αποτελείται από μαλάκες για να δεχθεί τις ταμειακές, αφού δεν αρκούν τα κέρδη από το όργιο της λαθρεμπορίας.
Και οι «τίμιοι μεροκαματιάρηδες» των λαϊκών, αν έχουν ακριβείς ζυγαριές και ταμειακές δεν θα ‘χουν να θρέψουν την οικογένεια.

Σ’ αυτή την χώρα παράδεισο η κοινωνία βρίσκεται σε μακροχρόνια παρακμή και γυρνάμε πίσω στο 1821 ζητώντας τη χείρα βοηθείας των ξένων που όπως και τότε δεν παρέχεται χωρίς ανταλλάγματα