Αμαρτία μου, μέρες που είναι…

«Αμαρτία εξομολογουμένη, ούκ έστι αμαρτία»
Πάω χθες νωρίς απόγευμα στην «Κυρίλλου και Μεθοδίου» να προσκυνήσω τον Επιτάφιο. Είναι χρόνια τώρα που η σχέση μου με την Εκκλησία περιορίζεται σε δυο τρείς σύντομες επισκέψεις το χρόνο σε μέρες σημαδιακές.
Μπροστά στην εκκλησία, παρκαρισμένο κάθετα στο πεζοδρόμιο εμποδίζοντας τη διέλευση των πεζών ένα Νισάν πράσινο χωρίς πινακίδες, στο οποίο όταν έφευγα είκοσι λεπτά αργότερα επιβιβαζόταν ο ιερέας κι έφευγε. Στο παγκάρι μια κυρία της «φιλοπτώχου» με ρώτησε αν θέλω να συνεισφέρω στο συσσίτιο των απόρων που οργάνωνε ο Ναός. Από το καμπαναριό ακουγόταν πένθιμος ο ήχος της καμπάνας, αλλοίμονο ψηφιακός και προγραμματισμένος πιά, μέσα ηχογραφημένες ψαλμωδίες μάταια προσπαθούσαν να δημιουργήσουν κατανυκτική ατμόσφαιρα, και τα καντήλια χωρίς λάδι και φυτιλάκι αφού έχουν γίνει κι αυτά ηλεκτρικά.
Ελπίζω να έγινα σαφής και κατανοητός
Καλή Ανάσταση σε ΟΛΟΥΣ, ΠΑΝΤΟΥ και στα ΠΑΝΤΑ!