Ο συμμαθητής

Στο σχολείο, ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές.

«Πειραματικό». Πέρασε με εξετάσεις και στο Γυμνάσιο, 7ος απ’ όλη τη Θεσσαλονίκη. Μια προσωπική ιστορία με τον φιλόλογό του στην Α’ Γυμνασίου, έγινε αιτία να τον αφήσει μετεξεταστέο στα Αρχαία, πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να συνεχίσει σε άλλο σχολείο. Και στο άλλο σχολείο ήταν πρώτος μαθητής μέχρι που τελειώνοντας την Γ’ έπρεπε να διαλέξει κατεύθυνση «Κλασσικό» ή «Πρακτικό». Κι ενώ η όποια κλίση του ήταν για κλασσική κατεύθυνση, ακολούθησε τους φίλους του στο Πρακτικό.
Πρώτη χρονιά στην Δ’ μετεξεταστέος φυσικοχημεία και τον Σεπτέμβριο στάσιμος. Την δεύτερη χρονιά τα κουτσοκατάφερε όπως επίσης και στην Ε’ αλλά τον Σεπτέμβριο. Τζάμπα ξόδευε ο πατέρας του για φροντιστήρια, τα μαθήματα εκείνα του προκαλούσαν αναφυλαξία. Στην ΣΤ’ απέτυχε στα Μαθηματικά και είχε δικαίωμα να δώσει άλλες δυο φορές για να πάρει το απολυτήριο. Τι να δώσει όμως; Άλγεβρα, Γεωμετρία, Παραστατική, Τριγωνομετρία, ήταν γι αυτόν «terra incognita». Η πρώτη φορά ήταν η αποθέωση της λευκής κόλλας, και εν όψει της δεύτερης και αποφασιστικής, ο πατέρας του ξεπέρασε τις δυνατότητές του και του εξασφάλισε κάποια ιδιαίτερα. Κάτι κατάλαβε αλλά δεν είχε καθόλου βάσεις και η αποτυχία ήταν σίγουρη. Την πρώτη μέρα, έλυσε από μία άσκηση στην Άλγεβρα και στην Γεωμετρία, πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να λύσει από μία άσκηση και στα δύο άλλα μαθήματα της επομένης, ή δύο ασκήσεις στο ένα, κάτι που ισοδυναμούσε με θαύμα και μάλιστα σκανδαλώδες. Στην Παραστατική έδωσε λευκή κόλλα και περίμενε στην αυλή να ξαναμπούνε στην αίθουσα, να κάνει το ίδιο και στην Τριγωνομετρία, να ησυχάσει. Τα θέματα εκφωνήθηκαν κι αυτός δεν ήταν σε θέση να καταλάβει αν ήταν εύκολα ή δύσκολα, μόνο γύρισε να κοιτάξει τον κοντινό του που είχε αφήσει ένα σφύριγμα ικανοποίησης. Ήταν ένας συμμαθητής του, κοντούλης, ασχημούλης, μαυριδερός και λίγο αφελής, που έλεγε περίεργα το «σ» και πολύ υγρό το «λ» και εξ αιτίας όλων αυτών ήταν το συχνό αντικείμενο χλευασμού και καζούρας στην τάξη. Ποτέ δεν τον είχε συναναστραφεί αλλά και ποτέ λόγω χαρακτήρα δεν συμμετείχε στις διάφορες πλάκες που του ‘στηναν οι άλλοι και που ο φουκαράς τις δεχόταν αδιαμαρτύρητα και συχνά γελούσε κι αυτός δείχνοντας τάχα πως δεν τον πείραζε, πως συμμετείχε κι αυτός στο χαβαλέ των άλλων, πως ήταν της παρέας. Δεν τον είχε δει νωρίτερα, μάλλον θα καθόταν σε άλλο θρανίο
Ετοιμάστηκε να σηκωθεί να παραδώσει την κόλλα της παντελούς άγνοιάς του, όταν ο συμμαθητής ψιθύρισε: «που πας;». «Δεν ξέρω τίποτα» του απάντησε κι ένοιωσε λίγο ντροπιασμένος. «Περίμενε» είπε ο άλλος κοφτά, «περίμενε να τελειώσω». Σύντομα τέλειωσε και προσπάθησε ψιθυριστά να τον κατευθύνει στη λύση των ασκήσεων. Η ντροπή του που δεν μπορούσε ούτε να καταλάβει τι του έλεγε ο συμμαθητής του, τον έφερε σε απόγνωση κι έκανε να ξανασηκωθεί. «Περίμενε ρε!» αγρίεψε ο άλλος και εκμεταλλευόμενος το ότι ο επιτηρητής κοίταζε αλλού, του ‘δωσε την κόλλα του και πήρε τη δική του. Έγραψε τις λύσεις των ασκήσεων βιαστικά, τις έριξε μια τελευταία ματιά, σηκώθηκε, άλλαξε πάλι τις κόλες, πήγε στην έδρα του επιτηρητή και παρέδωσε τη δική του. Ο άλλος έμεινε να κοιτάζει την πόρτα απ’ όπου είχε φύγει ο συμμαθητής του και κάποια στιγμή σηκώθηκε και με αργά βήματα παρέδωσε κι αυτός «τη δική του». Βγήκε στην αυλή κι άναψε τσιγάρο, τώρα δεν τον ένοιαζε, το απολυτήριο το είχε εξασφαλίσει, τώρα η ζωή του θα ‘παιρνε τον δρόμο της, τον δρόμο που είχε ανοίξει ο «συμμαθητής» του. Για χρόνια αναρωτιόταν τι ήταν εκείνο που τον έκανε να ρισκάρει το δικό του απολυτήριο (αν τους πιάνανε) για το απολυτήριο του διπλανού του. Δεν είναι σίγουρος, αλλά μάλλον ο «συμμαθητής» του ήθελε να συμμετέχει...