ΠΑΟΚ ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ 2-0 τι είδα

Ξεκινώντας από τον φιλοξενούμενο, ομάδα που συμπαθώ ιδιαίτερα και όχι μόνο για την προσφυγική της καταγωγή, είδα ένα σύνολο πάρα πολύ αξιόλογο. Αν δεν υστερούσε ο Ρεκόμπα, κι αν έπαιζαν Κιουμουρτζή και Χούτος τα πράγματα για εμάς θα ήταν πιο δύσκολα, αλλά και για τον Πανιώνιο θα ήταν πιο δύσκολα αν έπαιζε ο Βιερίνια και ο Γκαρσία ήταν απολύτως καλά. Ξεχώρισα βέβαια τον καταπληκτικό Εστογιάνοφ, η ποικιλία του οποίου στις κινήσεις, τρίπλες και αλλαγές πορείας είναι απίστευτη.

Για την ομάδα μου θα πω ότι ικανοποιήθηκα για τον τρόπο ανάπτυξης, την υπομονή που έδειξε και σ’ αυτό το παιγνίδι, την σταθερή συμπεριφορά της άμυνας, την βελτίωση του Ίβιτς και την εμφάνιση του Μπακαγιόκο που έκλεισε στόματα. Αυτή η ομάδα καθοδηγείται από έναν προπονητή που πέρα από τις ικανότητες τις δικές του και των παικτών του, χειρίζεται σωστά το πάθος (Κονσεϊσάο, Μουσλίμοβιτς) την ήρεμη σκέψη (Κοντρέρας, Βερόν) την δίψα για διάκριση (Μαλεζάς, Δάρλας).
Για το πέναλτι που δόθηκε δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία, όπως και για το οτι δεν υπήρχε οφσάιντ στο δεύτερο γκολ του οποίου η μόνη αξία ήταν στην δικαίωση αυτού του εξαιρετικού αγωνιστή του Μουσλίμοβιτς.

Κατά τα άλλα, η διαιτησία ήταν γενικώς πολύ κακή και η ατμόσφαιρα γενικώς πολύ καλή, παρ’ όλο που διαφωνώ με τις ύβρεις προς τον Παμπορίδη και τον Πανιώνιο, (για τον δεύτερο ζητάω συγνώμη από τους οπαδούς του) όπως διαφωνώ μ’ αυτό το χάλι του να μπαίνουν μέσα στο γήπεδο με το σφύριγμα της λήξης οι διάφοροι, απαγορεύοντας στην ουσία στους παίκτες να μαζευτούν στο κέντρο και να χειροκροτήσουν την κερκίδα.
Εικόνα χωριού, αλλά με σεκιουριτάδες…