Παλιά στην Έκθεση (ΔΕΘ)

Κάθε που πλησίαζε η περίοδος της Έκθεσης, ένοιωθες ένα μπέρδεμα συναισθημάτων. Την χαρά για το πανηγύρι που πλησίαζε, της έβαζε τρικλοποδιά το άνοιγμα των σχολείων που επίσης πλησίαζε. Το καλοκαίρι που έφευγε, τάχυνε το βήμα του μπρος τους αέρηδες και τις πρώτες βροχές, γιατί τότε ο Σεπτέμβρης πεισματικά υποστήριζε ότι ανήκει στο Φθινόπωρο. Και πράγματι, ο καιρός συχνά ματαίωνε τα πυροτεχνήματα (που τότε ήταν τρείς φορές την εβδομάδα) ακόμα και κάτι επικίνδυνα ακροβατικά (μοτοσυκλέτα σε τεντωμένο συρματόσχοινο, βουτιά σε μικρή πισίνα από τριάντα μέτρα) που μας άφηναν με ανοιχτό στόμα και σφιγμένο στομάχι. Τα παιδιά τρελαινόταν στο μεγάλο λούνα παρκ (συγκρουόμενα, τρένο φάντασμα, περίεργες ζαλιστικές κούνιες) που μόνο στην περίοδο της Έκθεσης υπήρχε, και οι μεγάλοι απολάμβαναν τα κρίκερ με την μαύρη μπύρα (πάλι μόνο στην Έκθεση) και τα λουκάνικα. Μαζεύαμε με μανία ότι διαφημιστικό κυκλοφορούσε και θαυμάζαμε τα νέα μαγικά προϊόντα. ΤΟΤΕ
ΤΩΡΑ;
Τώρα, εκτός από το οτι Σεπτέμβρης είναι ακόμα καλοκαίρι, μαύρη μπύρα και λούνα παρκ βρίσκεις όλο το χρόνο, ακροβατικά δεν έχει, ΕΧΕΙ όμως κάποιον παραμυθά που έρχεται, λέει πέντε – δέκα παπαριές τις οποίες δεν πιστεύει ούτε ο ίδιος ούτε αυτοί που τον ακούνε, απ’ έξω είμαστε εμείς οι δουλοπάροικοι διαμαρτυρόμενοι, άλλοι κοσμίως άλλοι όχι, νομίζοντας και οι μεν και οι δε ότι κάτι κάνουμε, κι αυτό είναι όλο.
Και γίνεται η Έκθεση, κάτι σαν έκθεση ιδεών που ο καθένας περιγράφει ΕΠΙΔΕΡΜΙΚΑ μια πολιτεία δίκαιη, προοδευτική, δημοκρατική, και που νομίζει πως ΕΤΣΙ, μπορεί να είναι εφικτή. Αμ δε!