ΠΑΟ-ΟΣΦΠ ή ΟΣΦΠ-ΠΑΟ

Χρειάστηκε να περάσουν 2.500 χρόνια ή 25 αιώνες για να ανακαλύψουν οι Έλληνες αυτό που οι Ρωμαίοι εφάρμοζαν πριν από 19-20 αιώνες. Την ΑΡΕΝΑ!
Ποτέ στην μακραίωνη ιστορία τους οι Έλληνες δεν γοητεύτηκαν από την βία, είτε σαν αθλητές, είτε σαν θεατές. Ποτέ μέχρι τον εικοστό αιώνα! Παίρνοντας αφορμή από το ζευγάρι των τελικών του πρωταθλήματος μπάσκετ, ΑΛΛΑ χωρίς αυτό να είναι το μοναδικό άξιο αναφοράς παράδειγμα, και επειδή στον κλειστό χώρο τα πράγματα γίνονται πιο επικίνδυνα, θέλω να πω ότι μας λείπουν βέβαια τα λιοντάρια και οι αιμοδιψείς μονομάχοι, αλλά δεν μας λείπει το αιμοδιψές κοινό στις εξέδρες. Στους δύο τελευταίους αγώνες του προαναφερθέντος ζευγαριού, στον μεν ένα το κοινό προσπάθησε από την αρχή να «κόψει τα πόδια» των αντιπάλων πετώντας στην αρένα από μπουκάλια ούζου μέχρι φωτοβολίδες πυρσούς και κροτίδες, στον δε δεύτερο οι θεατές έκαναν τα ίδια αλλά αφού ο αγώνας είχε κριθεί και οι οποιεσδήποτε ρίψεις αντικειμένων ήταν υπό την ελπίδα «μπας και πετύχουμε κανέναν έτσι για να μας θυμάται». Την ίδια ώρα η ΝΕΤ πρόβαλε ένα ντοκυμαντέρ του «ΕΞΑΝΤΑ» για τους νεοναζί της Ρωσίας. Ούτε οι νεοναζί της Ρωσίας ή όπου αλλού, ούτε οι Τούρκοι που σκότωσαν το Σολωμό Σολωμού, διαφέρουν σε κάτι από τους θεατές των παραπάνω αγώνων. Είτε δημιούργησαν τις «συνθήκες ανθρωποθυσίας» είτε τις ανέχτηκαν, είναι το ίδιο. Γιαννακόπουλοι, Αγγελόπουλοι, κωλοφυλλάδες, 13, 7, 4, 3, 21 και άλλοι συμβολισμοί είναι το ίδιο υπεύθυνοι όπως και οι αθλητές που δεν μπορούν να συνεννοηθούν και να φεύγουν όλοι μαζί από το γήπεδο όχι μόνο μόλις πέσει το παραμικρό, αλλά και μόλις ακουστεί για οποιονδήποτε κάτι για τη μάνα του. –«Δεν παίζουμε ρε κωλόπαιδα υπό τέτοιες συνθήκες, δεν είμαστε εδώ για να σκοτωθούμε…ένα παιγνίδι είναι μόνο…»
Αλλά….είναι πολλά τα λεφτά...
Γιάννης Αγιάννης