ΤΥΠΟΙ και ΤΟΠΟΙ της Θεσσαλονίκης 1950-1970 Νο 15

15 Νεανική διασκέδαση
Το λεγόμενο «χάσμα των γενεών» εκεί στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’60 εκφραζόταν με την ξένη μουσική και τα μακριά μαλλιά. Μακριά, με την έννοια ότι ήταν πολύ μακρύτερα από του μπαμπά και οι φαβορίτες μακριές και φαρδιές. Έτσι ο χαρακτηρισμός «μαλλιάδες» ή «γιεγιέδες» (από το σύνηθες ρεφραίν ξένων τραγουδιών yeah yeah yeah) ακολουθούσε το σύνολο της νεολαίας. Σε μερικά σχολεία η αυστηρότητα ως προς το μήκος των μαλλιών έφτανε και στην υπερβολή και το κόλπο του συνεχούς βρεξίματος ώστε να μειώνεται ο όγκος τους έδινε συχνά τη λύση. Η νεολαία διασκέδαζε αποκλειστικά Σαββατόβραδο αφού τα σχολεία λειτουργούσαν και Σάββατο και βέβαια η "νυχτερινή έξοδος" δεν γινόταν (για λόγους οικονομίας) κάθε εβδομάδα.

Η μουσική και τα τραγούδια ήταν ξένα μέχρι που οι «Ολύμπιανς» ξεπέρασαν τα ταμπού και

λάνσαραν τον ελληνικό στίχο με τέτοια μάλιστα επιτυχία που ακολούθησαν και όλα τα γνωστά συγκροτήματα της εποχής, τα οποία μέχρι τότε τραγουδούσαν ξένα τραγούδια με στίχο όπως αυτά τον καταλάβαιναν κι αν τ’ άκουγε κανένας Άγγλος δεν θα καταλάβαινε τι έλεγαν. Δεν είχε όμως καμιά σημασία μιας και οι θαυμαστές τους ήξεραν τόσα αγγλικά όσα ήξεραν κι εκείνοι.

Κλαμπ της εποχής η πανέμορφη «Χαβάη» στην Αρετσού, εκεί που τώρα είναι το νοσοκομείο του ΙΚΑ, που με τις επί σειρά ετών εμφανίσεις των «Ολύμπιανς» έγινε τόπος προσκυνήματος με απερίγραπτη κοσμοσυρροή απ’ όλα τα σημεία της πόλης. Για πιο ήσυχα πράγματα η «Αργώ» λίγο πιο πέρα με μουσική από δίσκους και σε τρία επίπεδα με θέα τη θάλασσα. Πεντακόσια μέτρα πρίν τη «Χαβάη» το “Water Lilly” που αραιά και πού είχε και ζωντανή μουσική.
Πόλος έλξης έγινε λίγο αργότερα το «Αριγκάτο» στο Καραμπουρνάκι, που καθιέρωσε την «λαϊκή ώρα» με μπουζούκια από τα μεσάνυχτα. Έτσι εκείνη την ώρα παρατηρείτο μια μαζική αποχώρηση των «γιεγιέδων» με ταυτόχρονη εξ ίσου μαζική επέλαση των μπουζουκόβιων. Από το μαγαζί εκείνο ξεκίνησαν ονόματα σαν του Λευτ. Μυτιληναίου του Μανόλη Μητσιά κι αν θυμάμαι καλά και του Δημ. Μητροπάνου. Στην «Ρέμβη» στην Αρετσού πήγαινε κόσμος μεγαλύτερης ηλικίας, ήταν μαγαζί άλλου επιπέδου και μέχρι κάποια χρονιά γινόταν εκεί και η δεξίωση των εγκαινίων της «Έκθεσης». Άλλα ονόματα, “Chez Calkanas” στο υπόγειο του «Φλόκα» το “Picadilly” υπόγειο στην Αριστοτέλους, οι «Κούνιες» στο Πανόραμα και άλλα που δεν μου ‘ρχονται τώρα. Εκτός των «Ολύμπιανς» δημοφιλή συγκροτήματα ήταν «οι Βόρειοι» οι «Απ Τάϊτ» όπως και οι συχνά ερχόμενοι από την Αθήνα “Charms” και “Idols”. Οι «Φόρμινξ» με Βαγγέλη Παπαθανασίου (ναι ναι τον γνωστό) μόνο σε 2 συναυλίες, μία στο ΚΘΒΕ και μια στο Παλαί ντε σπόρ. Αξιομνημόνευτες είναι και οι εμφανίσεις του Rocky Roberts ενός αμερικανού τραγουδιστή και χορευτή που έκανε καριέρα στην Ιταλία τραγουδώντας σόουλ με ιταλικό στίχο (Stasera mi butto κ.α.), όπως επίσης και εκείνες του Τζώνυ Χάλινταίη με τη Συλβί Βαρντάν, συναυλίες σταθμοί για τα χρονικά της εποχής όλες στο Παλαί ντε σπορ.

Το βερμούτ, άσπρο ή κόκκινο, ήταν το συνηθισμένο ποτό στα κλαμπ και τα πάρτι.

Το μεγάλο πρόβλημα στην Σαββατιάτικη έξοδο ήταν η ώρα επιστροφής, αυστηρή για τα κορίτσια, λίγο πιο ελαστική για τα αγόρια. Το τελευταίο λεωφορείο έφευγε από την Αρετσού ακριβώς μεσάνυχτα και το προλαβαίναμε με την ψυχή στο στόμα, συχνά όμως (άντε ακόμα έναν χορό, έλα κι έναν τελευταίο) το χάναμε. Με όσα λεφτά μας έμεναν βάζαμε τα κορίτσια σ’ ένα ταξί ή σε κάποιο "πειρατικό" (ΙΧηδες που έκαναν τον ταξιτζή) για να επιστρέψουν στα σπίτια στην ώρα τους κι εμείς το κόβαμε με τα πόδια 5-6 χιλιόμετρα.

Τα καλοκαίρια είχαμε την ευκαιρία της διασκέδασης στα "Μουσικά πρωινά" που ανέφερα στο άρθρο για τα καραβάκια και τα καλοκαιρινά μπάνια.
Από μαγαζιά με λαϊκό πρόγραμμα δεν αναφέρω τίποτα γιατί δεν υπήρξα θαμώνας, ξέρω όμως μερικά ονόματα «Φαντασία», «Δειλινά», «Μινουί», «Κάσμπα», «Αναμνήσεις», τα περισσότερα τριγύρω στη Νεάπολη.