Αναμνήσεις; ΟΧΙ σήμερα... μόνο ενοχές.

Διακόπτω για μια μέρα τη σειρά «ΤΥΠΟΙ και ΤΟΠΟΙ της Θεσσαλονίκης 1950-1970», γιατί θέλω να εξομολογηθώ λίγες από τις αμαρτίες μου… Χθες βράδυ ξενυχτήσαμε με το Ιαβέρη διαφωνώντας, σχεδόν μαλώνοντας για ένα ντοκιμαντέρ που είχαμε δει στο ΣΚΑΪ. Είχε να κάνει με το λεγόμενο «Παλαιστινιακό πρόβλημα». Και μόνο ο χαρακτηρισμός της ιστορίας αυτής σαν «πρόβλημα», είναι ύβρις προς τον πολιτισμό μας. Δεν μπορεί η επί δεκαετίες τραγωδία εκατομμυρίων ανθρώπων να χαρακτηρίζεται «πρόβλημα». Θυμήθηκα όταν στα πρώτα χρόνια της δράσης της «Αλ Φατχ» που οι καταλήψεις και ανατινάξεις αεροσκαφών πρωτόκαναν την εμφάνισή τους, η αγανάκτηση της κοινής γνώμης στη Δύση «για τον θάνατο αθώων επιβατών» εκφραζόταν με όλους τους τρόπους και με όλα τα μέσα. Οι Παλαιστίνιοι τότε απαντούσαν ότι «εφ’ όσον η Δύση ανεχόταν αυτά που γινόταν στην Παλαιστίνη, κανείς δεν εδικαιούτο να επικληθεί αθωότητα. Ήταν όλοι συνένοχοι».
Ο Ιαβέρης με την αγκύλωσή του σε κάθε τι «νόμιμο» υποστήριζε ότι το Ισραήλ είχε κάθε δικαίωμα να αμύνεται και συχνά να επιτίθεται προκειμένου να προασπίσει την ασφάλεια της χώρας και των κατοίκων της. Κάθε τόσο του φώναζα:
«Για ποια χώρα και ποιούς κατοίκους μιλάς, ήρθαν ξαφνικά με τις πλάτες των Εγγλέζων και είπαν ότι αυτό το μέρος τους το είχε τάξει ο Θεός και πιά θα λέγεται κράτος του Ισραήλ». Δεν είμαι εγώ βέβαια που θα ορίσω ποια χώρα θα είναι πού, ένοιωσα όμως ότι ήμουν εγώ παρών και δράστης σε δυό σκηνές του φιλμ που με κουρέλιασαν.

Στην πρώτη, Ισραηλινοί στρατιώτες κρατούσαν τεντωμένα τα χέρια ενός παιδιού 15,16,18 χρόνων κι ένας άλλος τα έσπαζε με μια βαρειά πέτρα. Ήταν μια εκδοχή του Μωσαϊκού νόμου που συχνά εφάρμοζαν σε βάρος των παιδιών που πετροβολούσαν τους «κατακτητές». Πέτρα αντί πέτρας…
Στην δεύτερη, ένα κοριτσάκι 7-8 χρόνων μιλούσε μπροστά στην κάμερα για τα ρούχα τους που τα κατέστρεψαν, τα σκουλαρίκια και τα δαχτυλίδια της μητέρας της που δεν μπορούσε πιά αυτή (η μικρή) να τα χαρεί όπως και τα γυαλιά που της είχε πάρει ο πατέρας της, για τις κούκλες της που βρωμούσαν αέρια, για το φαΐ που δεν είχε. Κι έβγαζε μια αγανάκτηση, που τρόμαζες στη σκέψη του τι θα γίνει αυτό το κορίτσι όταν και αν προλάβει να μεγαλώσει. Και τι παιδιά θα έκανε και θα μεγάλωνε αν κάποτε γινόταν κι αυτό, και τρόμαζες γιατί ήξερες ότι θα ισχύσει αυτό που ο πρώην πνευματικός του κυρίου Ομπάμα είπε, και σύγχυσε και τον υποψήφιο κύριο πρόεδρο και την κοινή γνώμη της χώρας του. «Τα βλέπεις ρε, τα βλέπεις;» ρωτούσα ξεψυχισμένα τον Ιαβέρη και θαρρώ πως διέκρινα το συνήθως παγωμένο του βλέμμα να ψιλολιώνει. Κι επειδή ούτε καπνίζει ούτε πίνει, πίστεψα για μια στιγμή ότι με ζήλευε που είχα ντουμανιάσει το δωμάτιο κι άδειαζα το ένα ποτήρι πίσω απ’ τ’ άλλο. Κι εγώ τι κάνω για όλα αυτά και τα χιλιάδες άλλα που συμβαίνουν στον πλανήτη; Καπνίζω και πίνω όπως όταν χάνει η ομάδα μου; Θυμώνω και βρίζω όπως για τόσα και τόσα της καθημερινότητας; Διακόπτω τις δημοσιεύσεις για γλυκανάλατες αναμνήσεις και δημοσιεύω το σημερινό; Σώπα ρε μεγάλε! Τι συμπονετικός που είμαι;

ΤΙ ΣΥΝΕΝΟΧΟΣ!!!