Σήμερα αρχίζει μια σειρά δημοσιεύσεων σχετικών με χαρακτηριστικούς ανθρώπους και τόπους της Θεσσαλονίκης της περιόδου 1950 - 1970. Άλλοι θα θυμηθούν, άλλοι θα μάθουν.
Πτι Παλαί
Για μια μεγάλη περιοχή του κέντρου της Θεσσαλονίκης, σημάδι ενηλικίωσης ήταν το να συχνάζει κανείς στο Πτι Παλαί. Το νεανικό εκείνο καφενείο στεγαζόταν στο κτίριο που βρισκόταν γωνία λεωφόρου Νίκης (τότε Βασ. Κωνσταντίνου) και στρατηγού Καλάρη. Τώρα έχει γίνει πολυκατοικία και στο ισόγειό της για ένα διάστημα ήταν η Χάρλεϊ Ντάβινσον. Ήταν πολύ ωραίο μαγαζί, μεγάλο και ψηλοτάβανο, με τεράστιες τζαμαρίες ολόγυρα. Είχε τραπέζια για χαρτιά (ξερή, πινάκλ μόνο), τάβλι, και μπιλιάρδα με τρείς μπάλες (Γαλλικό). Είχε και τραπεζάκια έξω για τις καλοκαιρίες, και σέρβιρε καφέ, μπύρες, αναψυκτικά και σάντουϊτς. Το είχε και το λειτουργούσε ένας καλός άνθρωπος που οι θαμώνες τον φώναζαν «θείο». Καθόταν σ’ ένα υπερυψωμένο σημείο του μαγαζιού για να ελέγχει την κίνηση, έκανε τον μαρκαδόρο με τους σερβιτόρους και είχε μπροστά του ένα μικρόφωνο και το τηλέφωνο που χτυπούσε πολύ συχνά γιατί όλοι ήξεραν που θα βρούν τους φίλους τους και τα τηλέφωνα στα σπίτια δεν ήταν εύκολη υπόθεση (έπαιρνε μέχρι και δυό χρόνια για να γίνει η σύνδεση). Αν στο τηλέφωνο ζητούσαν ας πούμε τον Ανδρεάδη ο θείος μέσω του μικροφώνου φώναζε «Ανδρεάδηηηηης» και ήλεγχε αν αντιδρούσε κανείς, αν όχι, έλεγε ένα ξερό «δεν είν’ εδώ». Έκανε τον αυστηρό αλλά ήταν ψυχούλα, δάνειζε κι όλας μικροποσά 5-10 δραχμές αν κάποιος χρειαζόταν ξαφνικά και επειδή ήταν αδαής περί τα αθλητικά και το καφενείο ήταν πολυσυλλεκτικό, συχνά τα ‘χανε και εκνευριζόταν από την καζούρα των νικητών στην οποία γινόταν, χωρίς να το θέλει, συμμέτοχος. Για παράδειγμα κέρδιζε ο ΠΑΟΚ τον Αρη (δε θα μπορούσα να φέρω άλλο παράδειγμα) με 2-0 με γκολ του Αφεντουλίδη και του Χαραλαμπίδη. Πήγαινε ένας Παοκτσής στο περίπτερο τηλεφωνούσε στο Πτι Παλάι κι έλεγε στον θείο, τον κ. Αφεντουλίδη παρακαλώ. Φώναζε ο θείος στο μικρόφωνο «Αφεντουλίδηηηηης» και στο μαγαζί γινόταν της τρελλής. Οι Παοκτσήδες να γελάνε δυνατά (όϊντα και τέτοια), οι Αρειανοί να βρίζουν το Θείο. Μετά από λίγο άλλο τηλεφώνημα, τον κ. Χαραλαμπίδη παρακαλώ. Δεύτερος χαμός. Κι όλα αυτά μέσα στα όρια της πλάκας. Κάθε Κυριακή τα ίδια, και ο θείος δεν έλεγε να καταλάβει.
Ωραίες εποχές, ακόμα και τώρα θα ακούσεις τη φράση «από πού σε ξέρω, από το Πτι Παλαί;»
Για μια μεγάλη περιοχή του κέντρου της Θεσσαλονίκης, σημάδι ενηλικίωσης ήταν το να συχνάζει κανείς στο Πτι Παλαί. Το νεανικό εκείνο καφενείο στεγαζόταν στο κτίριο που βρισκόταν γωνία λεωφόρου Νίκης (τότε Βασ. Κωνσταντίνου) και στρατηγού Καλάρη. Τώρα έχει γίνει πολυκατοικία και στο ισόγειό της για ένα διάστημα ήταν η Χάρλεϊ Ντάβινσον. Ήταν πολύ ωραίο μαγαζί, μεγάλο και ψηλοτάβανο, με τεράστιες τζαμαρίες ολόγυρα. Είχε τραπέζια για χαρτιά (ξερή, πινάκλ μόνο), τάβλι, και μπιλιάρδα με τρείς μπάλες (Γαλλικό). Είχε και τραπεζάκια έξω για τις καλοκαιρίες, και σέρβιρε καφέ, μπύρες, αναψυκτικά και σάντουϊτς. Το είχε και το λειτουργούσε ένας καλός άνθρωπος που οι θαμώνες τον φώναζαν «θείο». Καθόταν σ’ ένα υπερυψωμένο σημείο του μαγαζιού για να ελέγχει την κίνηση, έκανε τον μαρκαδόρο με τους σερβιτόρους και είχε μπροστά του ένα μικρόφωνο και το τηλέφωνο που χτυπούσε πολύ συχνά γιατί όλοι ήξεραν που θα βρούν τους φίλους τους και τα τηλέφωνα στα σπίτια δεν ήταν εύκολη υπόθεση (έπαιρνε μέχρι και δυό χρόνια για να γίνει η σύνδεση). Αν στο τηλέφωνο ζητούσαν ας πούμε τον Ανδρεάδη ο θείος μέσω του μικροφώνου φώναζε «Ανδρεάδηηηηης» και ήλεγχε αν αντιδρούσε κανείς, αν όχι, έλεγε ένα ξερό «δεν είν’ εδώ». Έκανε τον αυστηρό αλλά ήταν ψυχούλα, δάνειζε κι όλας μικροποσά 5-10 δραχμές αν κάποιος χρειαζόταν ξαφνικά και επειδή ήταν αδαής περί τα αθλητικά και το καφενείο ήταν πολυσυλλεκτικό, συχνά τα ‘χανε και εκνευριζόταν από την καζούρα των νικητών στην οποία γινόταν, χωρίς να το θέλει, συμμέτοχος. Για παράδειγμα κέρδιζε ο ΠΑΟΚ τον Αρη (δε θα μπορούσα να φέρω άλλο παράδειγμα) με 2-0 με γκολ του Αφεντουλίδη και του Χαραλαμπίδη. Πήγαινε ένας Παοκτσής στο περίπτερο τηλεφωνούσε στο Πτι Παλάι κι έλεγε στον θείο, τον κ. Αφεντουλίδη παρακαλώ. Φώναζε ο θείος στο μικρόφωνο «Αφεντουλίδηηηηης» και στο μαγαζί γινόταν της τρελλής. Οι Παοκτσήδες να γελάνε δυνατά (όϊντα και τέτοια), οι Αρειανοί να βρίζουν το Θείο. Μετά από λίγο άλλο τηλεφώνημα, τον κ. Χαραλαμπίδη παρακαλώ. Δεύτερος χαμός. Κι όλα αυτά μέσα στα όρια της πλάκας. Κάθε Κυριακή τα ίδια, και ο θείος δεν έλεγε να καταλάβει.
Ωραίες εποχές, ακόμα και τώρα θα ακούσεις τη φράση «από πού σε ξέρω, από το Πτι Παλαί;»
Πρέπει να αναφέρω επίσης ένα αντίστοιχο καφενείο με θαμώνες κάπως μεγαλύτερης ηλικίας και εξαιρετικούς παίκτες μπιλιάρδου, το "Αστόρια" στην παραλία κι αυτό, γωνία με Αγίας Σοφίας. Σήμερα εκεί στεγάζεται το "garcon". Εκεί είχα δεί να παίζει μπιλιάρδο (εξαιρετικό) τον γνωστό συγγραφέα Αντώνη Σουρούνη πριν πάρει των ομματιών του και φύγει για την Γερμανία.
Ομορφη πολη η Θεσσαλονικη,αλλα δεν περιμενα να εχει νοοτροπια χωριου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜυστήριος είσαι πρεζα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠού είδες νοοτροπία χωριού; Σου περιγράφω καταστάσεις πριν πενήντα χρόνια!
Αν αυτή είναι η εικόνα που παίρνεις, ΜΗΝ διαβάσεις τις αναρτήσεις με τον ίδιο τίτλο που θα ακολουθήσουν...
Ασε τον ρε τον Χαμουτζη Ζαν!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν μη ξεχασεις στο αφιερωμα σου και το "Ματζεστικ", το αθλιοτερο καφενειο της πολης στη παραλία, που τωρα εγινα κατι κιτς γκλαμουρατο!!
Περιμενω πως και πως τα καινουργια σου!!
Γιώργο, αναποδιάζομαι όταν λες κάτι που για κάποιους έχει κάποια σημασία και βγαίνει ο άλλος που δεν έχει καταλάβει καν για τι μιλάς και αφήνει άσχετο σχόλιο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο "Ματζέστικ" θα υπάρχει στην περιγραφή της παλιάς παραλίας.
Κάθε πολη και χωριό έχουν τους δικούς τους ανθρώπους και μαγαζιά τα οποία θεωρούνται σήμα κατατεθέν για την εκάστοτε τοπική κοινωνία. Και στις Σέρρες ουκ ολίγοι οι "τρελλοί" της πόλης οι οποίοι ήταν (οι παλιότεροι) και είναι (οι σημερινοί) εντελώς άκακοι και προσφέρουν μια άλλη νότα στην πόλη. Αν χαθούνε και αυτοί θα μας καταπιεί το γρίζο χρώμα της μονοτονίας. Μην ξεχνάμε τη Νέα Υόρκη που έχει τον Naked Cowboy ο οποίος έχει γίνει τουριστική ατραξιόν.
ΑπάντησηΔιαγραφήhackaday, μάλλον στο άλλο post ήθελες να βάλεις το σχόλιο αλλά δεν πειράζει... Τι έγινε μεσημέρι στο σπίτι; Πολύ χαλαρούς σας έχει η εργοδοσία...
ΑπάντησηΔιαγραφήάσε ρε Γιάννη τον Χαμουτζή! ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως πολύ ωραίες εικόνες λες από μια Θεσσαλονίκη που έχει πια χαθεί!
Κάτι τέτοιες εικόνες μου περιέγραφε ο πατέρας μου που ήταν φοιτητής εδώ στις αρχές του 1970, ότι περίμενες να μάθεις κανένα νέο για τον ΠΑΟΚ από τα καφενεία στην Ναυαρίνου.
Δυστυχώς Στάθη, το χωριό μας μεγάλωσε κι έγινε άσχημο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπογευματινή βάρδια είμαι Γιάννη γι' αυτό με βλέπεις τέτοια ώρα εδώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια το σχόλιο αναφέρομαι για αυτό το post. Απλά μιλάω πιο γενικά.