ΤΥΠΟΙ και ΤΟΠΟΙ της Θεσσαλονίκης 1950-1970 Νο 13

13 Γλυκατζήδικα
ή πώς το αίμα γίνεται σιρόπι...

Ο πιό "επικίνδυνος" δρόμος ήταν η Τσιμισκή, γιατί σου την είχαν στημένη τρία γαλακτοζαχαροπλαστεία, η «Εκάλη», ο «Γκιγκιλίνης» και το «Κεφίρ», που δεν υπάρχουν πια. Λίγο πιό κάτω σε περίμεναν ο «Αγαπητός» για πάστες και τούρτες (η καλύτερη σεράνο) και ο «Τερκενλής»με τα ίδια όπλα. Και οι δυό συνεχίζουν ακάθεκτοι, με περισσότερα καταστήματα σε διάφορα σημεία της πόλης. Αν ανέβαινες την Βενιζέλου δεν ήταν δυνατό να αποφύγεις τη μοιραία συνάντηση. Ο «Χατζής» ήταν εκεί για γλυκά ταψιού, σιροπαστά απίστευτα, καζάν ντιπί και τουλούμπες με καϊμάκι από βουβαλίσιο γάλα (Θεούλη μου), που τώρα εκτός από εκεί βρίσκεται και σε άλλα δύο σημεία της πόλης. Για προφυτερόλ στον «Αβέρωφ» στην Βασ. Γεωργίου. Για εξαίρετη μπουγάτσα και διάφορες πίτες στην «Δωδώνη» (πάει κι αυτή) στην Εγνατία. Αν γεμάτος σερμπέτια έπαιρνες τα βουνά, τα "τρίγωνα Πανοράματος" σου έκλειναν το δρόμο (και τον κλείνουν ακόμα). Σήμερα τα συναντάς σε διάφορα σημεία μέσα στην πόλη. Βεβαίως υπήρχαν και τα κλασσικά ζαχαροπλαστεία (Φλόκα, Φλοκάκι, Διεθνές, κ.α.) περισσότερο όμως τόποι κοινωνικής συνάθροισης, και βεβαίως μιλάμε για εκείνη την εποχή μόνο.