Η κούκλα είναι στο μπάνιο και ρίχνει τις τελευταίες πινελιές στο μακιγιάζ της. Είναι πανευτυχής – πρώτο ραντεβού με τον κύριο ΤΕΛΕΙΟ – θα σκάσουν όλες οι «φίλες» της, πλούσιος όμορφος κλπ. Ικανοποιημένη με την εικόνα της στον καθρέφτη, ακούει το κουδούνι της εξώπορτας και τρέχει ν’ ανοίξει. Την ώρα που το χέρι της πηγαίνει στο πόμολο, της έρχεται ΝΑ ΚΛΑΣΕΙ! Πάει να πεί «ένα λεπτό» αλλά είναι αργά, το χέρι σχεδόν μηχανικά έχει στρέψει το πόμολο και η πόρτα ανοίγει. Σφίγγεται απελπισμένα καθώς στο άνοιγμα της πόρτας είναι εκείνος! Της χαμογελάει, την φιλάει απαλά στο μάγουλο, «έτοιμη;» ρωτάει. Αυτή νεύει καταφατικά, φοβάται ότι κάποια στιγμή θα γίνει η καταστροφή, το καταλαβαίνει ότι θα είναι μια ιδιαίτερα βροντώδης κλανιά, και σκέφτεται, σκέφτεται πως θα απαλλαγεί έστω για λίγο από την παρουσία του. Στο ασανσέρ κοντεύει να λιγοθυμίσει από την αγωνία, και μεταξύ 2ου και 1ου ορόφου της έρχεται «φλας» η λύση.
Μόλις της ανοίξει την πόρτα του Καγιέν και μπεί μέσα θα κλάσει, κι ώσπου να κάνει αυτός το γύρο του αυτοκινήτου για να μπεί, αυτή θα έχει ανοίξει το παράθυρο θα κουνήσει τη φουστα της κάνοντας αέρα, θα γίνει κι ένα ρευματάκι όταν ανοίξει κι αυτός την πόρτα του, ναι, ναι έτσι θα γίνει… και έτσι γίνεται. Η κλανιά είναι όντως βροντώδης και απαισίως δύσοσμη. Αυτή αφού κάνει αστραπιαία ότι είχε σχεδιάσει, προσεύχεται να διαλυθεί έγκαιρα η μυρωδιά.
Αυτός μπαίνει στο αυτοκίνητο, της χαμογελάει, της χαϊδεύει τα μαλλιά και δείχνοντας το πίσω κάθισμα της λέει: «Αγάπη, να σου συστήσω τον Αλέξη και την Βίκυ»
Μόλις της ανοίξει την πόρτα του Καγιέν και μπεί μέσα θα κλάσει, κι ώσπου να κάνει αυτός το γύρο του αυτοκινήτου για να μπεί, αυτή θα έχει ανοίξει το παράθυρο θα κουνήσει τη φουστα της κάνοντας αέρα, θα γίνει κι ένα ρευματάκι όταν ανοίξει κι αυτός την πόρτα του, ναι, ναι έτσι θα γίνει… και έτσι γίνεται. Η κλανιά είναι όντως βροντώδης και απαισίως δύσοσμη. Αυτή αφού κάνει αστραπιαία ότι είχε σχεδιάσει, προσεύχεται να διαλυθεί έγκαιρα η μυρωδιά.
Αυτός μπαίνει στο αυτοκίνητο, της χαμογελάει, της χαϊδεύει τα μαλλιά και δείχνοντας το πίσω κάθισμα της λέει: «Αγάπη, να σου συστήσω τον Αλέξη και την Βίκυ»
Όταν η καταστροφή είναι αναπόφευκτη, τουλάχιστον κλάσε με την ψυχή σου, να το ευχαριστηθεί και τ' άντερό σου! Ή προτίμησε να κάθεσαι πάντα στο πίσω κάθισμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια!
Χαχαχαχαχα.... Πολύ καλό Γιάννη... Ευτυχώς που έχουμε και 'σένα να μας λες κανένα ανέκδοτο και γελάμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήriddler, δεν κατάλαβα το σχόλιό σου, hackaday, χαίρομαι που σ' έκανα να γελάσεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητοί "ΑΘΛΙΟΙ", μην σκέφτεστε περίπλοκα, το σχόλιο ήταν πάνω στο φιλοσοφικό δίδαγμα του ανέκδοτου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια! ;)
riddler, κατανοητό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνημερωτικά, δεν είμαστε πολλοί, ένας είμαι, ο πληθυντικός πάει στον αριθμό των απογοητευμένων και θυμωμένων.
Γειά χαρά :)