Μια βόλτα, μια ΚΑΛΗΜΕΡΑ, ένας ανθρωπάκος...

Κάθε πρωί βγάζω το σκύλο μου βόλτα στο παραλιακό πάρκο. Εκεί εκτός από άλλους σκυλάδες σαν εμένα, συναντάς ανθρώπους που περπατάνε γυμναζόμενοι, γυμνάζονται τρέχοντας, ή πάνε στη δουλειά τους με τα πόδια. Ανάμεσα σ’ όλους αυτούς παρατήρησα έναν ανθρωπάκο (ο χαρακτηρισμός πάει στο μικρό μέγεθός του και στον προσεκτικό, συμαζεμένο θα 'λεγα τρόπο που περπατάει). Τον πρόσεξα για την ελαφρά υπόκλιση που κάνει προς όσους διασταυρώνεται. Είναι φανερό ότι τους χαιρετάει και μετά από κάποιες μέρες άρχισα να προσέχω τον αντιχαιρετισμό των άλλων. Από καθόλου μέχρι ψύχρα. Συνήθως βαδίζουμε προς την ίδια κατεύθυνση μέχρι προχθές που τον είδα να ‘ρχεται από απέναντι. «Καλημέρα σας κύριε» μου είπε χαμογελώντας και σκύβοντας ελαφρά μπροστά. Καλημέρα, αντιχαιρέτησα, πως πάμε; Το πρόσωπό του φωτίστηκε «δόξα τον Θεό, καλά κύριε, εσείς;» Καλά, καλά ευχαριστώ, του απάντησα και ακολούθησα το σκύλο μου που με τραβούσε, αλλά πρόλαβα να τον δω να κάνει μια κίνηση του χεριού προς το καβουράκι του εν είδει χαιρετισμού.
Χθες λοιπόν κάθησα με τον σκύλο μου στο καφέ του πάρκου κυκλοφοριακής αγωγής και τον περίμενα. Κοίταζα προς τα δεξιά μου όταν τον άκουσα απ’ την άλλη «καλημέρα σας κύριε» Καλημέρα καλημέρα, πως πάει σήμερα; «Όλα καλά, δόξα τον Θεό, εσείς;» Να εδώ, είπα να πιω έναν καφέ, θα μου κάνετε παρέα; Κάθησε πανευτυχής παρά το ελαφρύ γρύλισμα του σκύλου μου, παραγγείλαμε τους καφέδες μας και μετά την πρώτη γουλιά άρχισε (όπως το περίμενα) να μου μιλάει. "Συνταξιούχος εμποροϋπάλληλος, είχε μεγαλώσει δυό παιδιά, η κόρη παντρεμένη στον Καναδά, κάποτε ερχόταν, (μια φορά πήγε κι αυτός με τη μακαρίτισσα τη γυναίκα του), τώρα είχε πέντε χρόνια να ‘ρθει, ούτε τον ξανακάλεσε, το τρίτο του εγγόνι μήτε σε φωτογραφία δεν το είχε «γεροί να ‘ναι όλοι τους», ο γυιός στη Αθήνα παντρεμένος κι αυτός, το προηγούμενο Πάσχα τον είχε καλέσει, δόξα τον Θεό όλα καλά, δεν είχε παράπονο…"

Το ξέρω πως δεν σας ενδιαφέρουν όλα αυτά, όπως δεν ενδιέφερε κι εμένα ν’ ακούσω την ιστορία του, μία από τις χιλιάδες που κυκλοφορούν γύρω μας, αλλά η χαρά που ακτινοβολούσε το πρόσωπό του, που βρήκε κάποιον να πει δυο κουβέντες μ’ έκανε κι εμένα να νοιώσω κάπως.
Μην είστε σκουντούφληδες, δεχθείτε τη καλημέρα των άλλων και δώστε ένα νόημα στη δική σας. Αξίζει και σ’ εκείνους και σ’ εσάς.