Προχθές το πρωί έβλεπα σε μιά ενημερωτική εκπομπή, ένα ρεπορταζ από λαϊκή αγορά της Αθήνας που είχε να κάνει με το πώς βλέπουν την κατάσταση οι πολίτες. Απ' όλους όσοι μίλησαν κανείς δεν ήταν ευχαριστημένος, ή τουλάχιστον αυτούς επέλεξε να δείξει η εκπομπή, ένας όμως με γύρισε τριάντα χρόνια πίσω. Τι είπε ο άνθρωπος; "Αφού τα πουλάμε και τα παραχωρούμε όλα σε ιδιώτες και σε ξένους, γιατί δεν νοικιάζουμε ολόκληρη τη χώρα μπας και δούμε χαΐρι;" Κι ο νούς μου με πήγε στα περασμένα, όπως λέει κι ένα τραγούδι.
1978. Εργάζομαι στα γραφεία της Ολυμπιακής στην οδό Κομνηνών. Είναι βράδυ, κίνηση πολύ δεν έχει γιατί είχαμε και κάτι σεισμούς, λέω στην συνάδελφο της βάρδειας οτι θα πάω στην είσοδο του απέναντι ξενοδοχείου που είχε τηλεόραση, να δω λίγο παγκόσμιο κύπελλο. Το ξενοδοχείο (τώρα είναι πολυτελέστατο) είχε "κορίτσια" των οποίων οι "προστάτες" την άραζαν στη ρεσεψιόν. Μόλις είχε λήξει το ημίχρονο και γινόταν κουβέντα γενικώς, και τότε ένας από τους λεβέντες είπε: "Αυτός ο τόπος για να στρώσει, θέλει ενα δεκάρι ρίχτερ να γίνουν όλα λιάδα, και μετά να έρθουν οι Ελβετοί ή οι Γερμανοί να τον κάνουν απ' την αρχή".
Τότε σκέφτηκα, "κοίτα φίλε μου ο νταβατζής"! Τώρα βλέπω οτι 30 χρόνια τώρα, η ελπίδα να δούμε χαΐρι απ' τους δικούς μας εξακολουθεί να είναι πολύ χλωμή.
Καληνύχτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για να δω τι λέτε κι εσείς...