Αυτό δεν είναι ένα blog που ψάχνει την επισκεψιμότητα. Είναι ένα προσωπικό σημειωματάριο, ένας τρόπος να ξεφορτώνομαι τους θυμούς μου και να μοιράζομαι τις χαρές μου. Είναι καλύτερο από το να μουρμουρίζω ή να γελάω μόνος μου.
Εδώ όλο και κάποιος ακούει…


Μην ξεχνάτε...

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Ρέστηδες

                                                                                  
Πρώτος λεβέντης ο Ρέστης! Φόροι; Τι ‘ναι πάλι αυτό; Εννοείς να πληρώσω ΕΓΩ φόρο; Βρες με πρώτα! Σωστός! Μεγαλωμένος και πλουτισμένος σ’ ένα περιβάλλον προστατευτικό για τον ίδιο και τους ομοίους του, είναι φυσικό να βγάζει σπυριά στην σκέψη και μόνο ότι μπορεί να εξομοιωθεί με τους κοινούς μαλάκες. Αυτό έλειπε… Εδώ είναι κάτι παρακατιανοί που αδιαφορούν για υποχρεώσεις και καθήκοντα και θα ενδιαφερθεί ο γίγαντας με τα διακόσια καράβια;

Για παράδειγμα, είναι ένας «παρακατιανός» που έχει ένα ξενοδοχείο στη Ν. Σκιώνη στη Χαλκιδική. Είναι σχετικά μεγάλο με καλή αρχιτεκτονική, καινούριο 3-4 ετών. Δορυφορικά πιάτα, πισίνα στο «roof garden» δείχνει «υψηλού επιπέδου», δίνει και εποχιακή δουλειά στους ντόπιους. Ή μάλλον έδινε. Φέτος έκλεισε δουλειές με Σκοπιανούς – πράγμα που δεν είναι βέβαια κακό – αλλά έφερε και προσωπικό από τα Σκόπια με 300€ τον μήνα, στέγη και φαγητό και φυσικά οι ντόπιοι έχασαν και την εποχική απασχόληση που είχαν. Κι αν ο κύριος αυτός, σαν επιχειρηματίας που είναι, κοιτάζει το συμφέρον του μέσα στα πλαίσια της ελεύθερης οικονομίας και της κατάστασης που επικρατεί στη χώρα και παρανομεί καραμπινάτα, η Επιθεώρηση Εργασίας της Χαλκιδικής τι κάνεις; Ούτε ένσημα, ούτε ΦΜΥ, ούτε τήρηση ωραρίων και κατώτατων αμοιβών. Κανένας δεν του ζητάει κατάσταση προσωπικού, μισθοδοσίες κλπ; Το ξέρουν και κάνουν το κορόιδο, ή δεν το ξέρουν οπότε δεν κάνουν τη δουλειά τους και τζάμπα πληρώνονται;

Κι έχετε το θράσος να ζητάτε να φορολογηθεί ο κάθε Ρέστης;  

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Η πόλη αλλάζει...


                                               
Αν η Θεσσαλονίκη ξεχωρίζει αισθητικά για κάτι, είναι το πολύ μεγάλο παραλιακό της μέτωπο. Πάνω από πέντε χιλιόμετρα προσφέρονται για περίπατο ή ελαφρά άσκηση, αναψυχή και ηρεμία μπροστά σ’ έναν ανοιχτό ορίζοντα. Το παλιό τμήμα της παραλίας της (λιμάνι – Λ. Πύργος) είναι εδώ και χρόνια παραδομένο στο καυσαέριο των αυτοκινήτων, στις καφετέριες που έχουν καταλάβει το ένα πεζοδρόμιο ενώ το άλλο έχει μείνει μισό μιας και το υπόλοιπο έχει χαρακτηριστεί από τους φωστήρες της δημοτικής αρχής ποδηλατόδρομος. Πήραν τα λεφτά από τα κοινοτικά προγράμματα, τράβηξαν δυο κίτρινες γραμμές και το ενέταξαν στο «δίκτυο» ποδηλατοδρόμων της πόλης. Το δεύτερο τμήμα (Λ. Πύργος – Λαογραφικό μουσείο) είναι κλειστό λόγω των έργων ανακατασκευής του κι έτσι μένει το τρίτο τμήμα μέχρι το μέγαρο μουσικής.
Ε λοιπόν, εκεί αποφάσισαν να διοργανώσουν φέτος την «έκθεση βιβλίου» κι άρχισαν να στήνουν τα περίπτερα παράγκες. Μπορεί δηλαδή ο καθένας να κάτσει στα παγκάκια κάτω από τις κουκουναριές και να ρεμβάσει, να ξεκουράσει το βλέμμα του έχοντας απέναντί του όχι την ανοιχτωσιά με τον Όλυμπο στο βάθος, αλλά ένα άθλιο τείχος από σιδεριές και κόντρα πλακέ.


Κανένας από την δημοτική αρχή ή από το δημοτικό συμβούλιο δεν σκέφτηκε να γίνει η φετινή εκδήλωση στην πλατεία της ΧΑΝΘ ή σε κάποιο χώρο της ΔΕΘ. Ούτε ένας δεν είχε την κοινή λογική, ούτε ένας δεν νοιάστηκε για τις χιλιάδες που χρησιμοποιούν καθημερινά την παραλία. Κι έτσι άρχισαν να στήνουν ένα τείχος κατά μήκος της παραλίας, ένα "πολιτιστικό" τείχος. Και κάτι άλλο. Για να μην εντοπίζεται το καραγκιοζιλίκι από τους οδηγούς των χιλιάδων αυτοκινήτων που περνούν από την παραλιακή λεωφόρο, δεν τοποθετούν «περίπτερα» στα τμήματα εκείνα που είναι εμφανή από τον δρόμο, όπως είναι το τμήμα απέναντι από το παλιό Ε’ Γυμνάσιο. 

Ο Δήμαρχος κρατάει τις υποσχέσεις του: "Η πόλη θ' αλλάξει"