Η Ελλάδα ..."καθαρίζει"

Πέρασαν 25 χρόνια από τότε που ο Mike Jones, καλαθοσφαιριστής τότε του Άρη, σε έρευνα που έκανε η Αστυνομία στο σπίτι του βρέθηκε να έχει στην κατοχή του χασίς για προσωπική του χρήση. Ο παίκτης απελάθηκε.

Χθες 25 χρόνια μετά, ο άνθρωπος ήρθε πάλι στην Θεσσαλονίκη προσκεκλημένος μιας αθλητικής διοργάνωσης με φιλανθρωπικό σκοπό.

Στο αεροδρόμιο οι αρχές του ανακοίνωσαν ότι εξακολουθεί να απαγορεύεται η είσοδός του στη χώρα.

Εύγε!!!

Αυτό μας έλειπε, ο κάθε παραβάτης του νόμου να μπαινοβγαίνει στη χώρα σαν να είναι ξέφραγο αμπέλι. Εγκλήματα τέτοιου μεγέθους δεν μπορούν ούτε να λησμονηθούν ούτε να τύχουν ευνοϊκής αντιμετώπισης.

Η δημοκρατία μας επιτρέπει σε μερικούς που εγκλημάτησαν σε βάρος της χώρας και του λαού να κυκλοφορούν ελεύθεροι, καθ' ότι τα εγκλήματά τους παραγράφηκαν τεχνηέντως, αλλά το τσιγαρλίκι ΔΕΝ. 

Πιστοποίηση...

Αναρωτιέμαι αν προκειμένου να παριστάνει κανείς τον Δήμαρχο, χρειάζεται πιστοποίηση μαλακίας με ISO, τουλάχιστον ισότιμου με των προκατόχων του.

Υπάρχει απεργιακή κινητοποίηση στους ΟΤΑ και ως εκ τούτου πρόβλημα και στην αποκομιδή των απορριμάτων.   Δεκτό και κατανοητό.   Εκείνο που δεν είναι δεκτό και κατανοητό, είναι η διαφορά των δύο εικόνων. Η επάνω από την γειτονιά του δημάρχου (Προξένου Κορομηλά) και η κάτω από τη γειτονιά μου (Ανάληψη) 

Λόγω φόβου

Είπα να γράψω κάτι για τον Τατσόπουλο αλλά το ξανασκέφτηκα.

Είπα μέσα μου "τι θες τώρα, να ανέβει κατά Θεσσαλονίκη μεριά και να τρέχουμε;" 

Στον φίλο που "έφυγε"

Καλό ταξίδι φίλε... 
Για όλους όσους διάβασαν τα βιβλία σου, ήσουν φίλος καλός.
Ευτυχώς εσύ δεν έφυγες νωρίς και είχες το κουράγιο να χαμογελάς

Περί βίας...

Έγινε ότι έγινε στην Θεσσαλονίκη με τον Γερμανό πρόξενο και οι υποστηρικτές του συστήματος, με πρώτο τον έγκριτο Ευαγγελάτο του εξ ίσου έγκριτου ΣΚΑΪ, επιδόθηκαν σε αφορισμούς του στυλ "όσο δίκιο και να έχουν οι διαμαρτυρόμενοι εργαζόμενοι -που έχουν- κάθε μορφής βία είναι κατακριτέα και καταδικαστέα απ' όπου κι αν προέρχεται"

Δεκτόν!

Τα ίδια ή παρεμφερή τσιτάτα όμως, δεν άκουσα για την συνεχή βίαιη ανατροπή του βιοτικού επιπέδου της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Δηλαδή οι υποστηρίζοντες την ευπρέπεια, δεν μας έχουν πει ποτέ ποια πρέπει να είναι η μορφή διαμαρτυρίας εκείνων που δέχονται συνεχή χτυπήματα στην οικονομική και κοινωνική ζωή τους, εκείνων που τα όνειρα τα σχέδια και οι προοπτικές τους σμπαραλιάστηκαν από τις ασκούμενες πολιτικές. Πώς πρέπει να αντιδράσει ο πολίτης όταν βλέπει τον Βενιζέλο και τα τρικομματικά τσιράκια να κυκλοφορούν ελεύθεροι; Τον Παπανδρέου να ταξιδεύει στο εξωτερικό, τον Παπακωνσταντίνου να κουνάει το δάχτυλο στην επιτροπή που τον ρωτούσε για το CD;

Πρέπει άραγε, σαν πολιτισμένος Ευρωπαίος, να περιμένει τις εκλογές για να εκφράσει την αγανάκτησή του για όσα έχει υποστεί;

Ακόμα κι ο Χριστός που έλεγε όταν δέχεσαι ράπισμα να γυρνάς και το άλλο μάγουλο, όταν πήρε ανάποδες (ήμαρτον Κύριε) μπήκε στο Ναό και πήρε στο κυνήγι σαράφηδες και εμπόρους. Πόσο μάλλον όταν τώρα δεν μιλάμε για ένα χαστούκι αλλά για σφαλιάρες συνεχείς και αδιάλειπτες.

Και κάτι ακόμα.

Είμαι συνταξιούχος του ΙΚΑ και κάθε 21η του μήνα έπαιρνα τη σύνταξή μου, μέχρι που ξαφνικά η 21η έγινε 22α και η τράπεζα μου είπε "απόφαση του ΙΚΑ" το δε ΙΚΑ απαξίωσε να απαντήσει στο e-mail που έστειλα ρωτώντας τι έγινε με την μια μέρα που χάθηκε. Τώρα μαθαίνω οτι όλες οι συντάξεις θα καταβάλλονται την τελευταία εργάσιμη κάθε μήνα. Θα χαθούν δηλαδή κι άλλες μέρες 6-7-8 ανάλογα με τον μήνα. 

Κύριε Ευαγγελάτε τι λέτε πως πρέπει να κάνω; 

Για το καντηλάκι ρε γαμώτο...

Αφού λοιπόν όλοι -οι πρώην κάτι- εξακολουθούν να δικαιούνται γραφείου στη Βουλή ακόμα και αν τώρα έχουν αποσυρθεί ή είναι ανενεργοί και επί πλέον δικαιούνται να προσλαμβάνουν και υπάλληλο για το γραφείο τους, έχω κι εγώ να προτείνω κάτι.

Όταν -με το καλό- πεθάνουν, να δικαιούνται μετά θάνατον κι έναν υπάλληλο που θα τον έχουν υποδείξει εκ των προτέρων βεβαίως, για να φροντίζει το μνήμα τους και να διατηρεί άσβεστο το καντηλάκι του.

...καντήλια...

Από μια συνέντευξη του Κορνήλιου Καστοριάδη

Δόθηκε σε ξένο μέσο και είναι, όπως πάντα, χρήσιμη

Ερώτηση Δημοσιογράφου: Συχνά λέγεται ότι η Ελλάδα είναι «προβληματική»,
στην Ελλάδα «όλα γίνονται στον αέρα», «χωρίς προγραμματισμό», «χωρίς
βάρος». Με τέτοιες διαπιστώσεις συμφωνούν πολλοί. Αλλά περιορίζονται
συνήθως μόνο στις διαπιστώσεις. Γνωρίζω ότι η ελληνική κατάσταση σας
απασχολεί βαθιά. Ποια είναι η ερμηνεία σας για όσα συμβαίνουν; Γιατί
συμβαίνουν έτσι τα πράγματα στην Ελλάδα; Ποιες οι βαθύτερες αιτίες;

Καστοριάδης: Πρώτον, δεν ξέρω. Δεύτερον, στο μέτρο που μπορώ να ξέρω κάτι,
είναι ότι η πολιτική ζωή του ελληνικού λαού τελειώνει περίπου το 404 π.χ.

Δημοσιογράφος: Νομίζω ότι θα ενοχλήσει πολύ αυτή η διατύπωσή σας.

Καστοριάδης: Τι να κάνουμε. Μιλώ για την πραγματική πολιτική ζωή του λαού
ως αυτόνομου παράγοντα. Δεν μιλώ για μάχες, για αυτοκράτορες, για
Μεγαλέξανδρους και Βασίλειους Βουλγαροκτόνους. Μετά τον πέμπτο π.Χ. αιώνα
και την αυτοκυβέρνηση του λαού στις δημοκρατικές πόλεις -και πάντως, μετά
τον περίεργο τέταρτο π.Χ. αιώνα- η ελληνική ελευθερία πεθαίνει. Οι
ελληνικές πόλεις γίνονται υποχείριες των βασιλέων της Μακεδονίας. Βεβαίως,
ο Αλέξανδρος και οι διάδοχοί του παίζουν έναν κοσμοϊστορικό ρόλο. Κατακτούν
την Ασία και την Αίγυπτο. Διαδίδουν την ελληνική γλώσσα και παιδεία. Αλλά
πολιτική ζωή, πλέον, δεν υπάρχει. Τα βασίλεια των διαδόχων του Αλεξάνδρου,
ως πολιτική συγκρότηση, είναι ουσιαστικά μοναρχίες. Εξάλλου, καθώς ξέρουμε,
ο ίδιος ο Αλέξανδρος αντιμετώπισε στασιασμό των Ελλήνων που είχε πάρει μαζί
του, διότι ήθελε να τους υποχρεώσει να γονυπετούν μπροστά του, όπως οι
Πέρσες μπροστά στο Μεγάλο Βασιλέα - πράγμα ανθελληνικότατο. Σε όλη τη
διάρκεια της ελληνιστικής εποχής οι ελληνικές πόλεις, με λίγες περιθωριακές
και παροδικές εξαιρέσεις, αποτελούν παιχνίδια στα χέρια των ελληνιστικών
δυναστειών. Ακολουθεί η ρωμαϊκή κατάκτηση, κάτω από την οποία οι ελληνικές
πόλεις δεν έχουν παρά μόνον κοινοτική ζωή. Κατόπιν, έρχεται η βυζαντινή
αυτοκρατορία. Το Βυζάντιο είναι μια ανατολική, θεοκρατική μοναρχία. Στο
Βυζάντιο η πολιτική ζωή περιορίζεται στις ίντριγκες της Κωνσταντινούπολης,
του αυτοκράτορα, των "δυνατών" και των ευνούχων της αυλής. Και βεβαίως, τα
σχολικά μας βιβλία δεν αναφέρουν ότι στη βυζαντινή αυλή υπήρχαν ευνούχοι,
όπως σ 'αυτήν του Πεκίνου.

Δημοσιογράφος: Όλα αυτά αφορούν ένα πολύ μακρινό ιστορικό παρελθόν. Η
Ελλάδα ως σύγχρονο νεοελληνικό κράτος έχει, ήδη, ιστορία εκατόν εβδομήντα
ετών. Θα θέλατε να επικεντρώσετε σ 'αυτή την περίοδο;

Καστοριάδης: Μα, αυτή η περίοδος είναι ακατανόητη χωρίς τους είκοσι έναν
αιώνες ανελευθερίας που προηγήθηκαν. Λοιπόν, μετά το Βυζάντιο έρχεται η
τουρκοκρατία. Μην ανησυχείτε, δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Θα αναφέρω μόνο
ότι επί τουρκοκρατίας όση εξουσία δεν ασκείται απευθείας από τους Τούρκους,
ασκείται από τους κοτζαμπάσηδες (τους εντολοδόχους των Τούρκων), οι οποίοι
κρατούν τους χωριάτες υποχείριους. Συνεπώς, ούτε σ' αυτή την περίοδο
μπορούμε να μιλήσουμε για πολιτική ζωή. Όταν αρχίζει η Επανάσταση του 1821,
διαπιστώνουμε από τη μια μεριά τον ηρωισμό του λαού και από την άλλη,
σχεδόν αμέσως, την τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική κοινωνία.
Την επομένη της πτώσης της Τριπολιτσάς αρχίζουν οι εμφύλιοι πόλεμοι.

Δημοσιογράφος: Πού οφείλεται αυτή η «τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια
πολιτική κοινωνία»; Ποιοι είναι οι λόγοι;

Καστοριάδης: Ουδείς μπορεί να δώσει απάντηση στην ερώτησή σας για ποιο
λόγο, κάποιος, σε μιαν ορισμένη στιγμή, δεν δημιούργησε κάτι. Η συγκρότηση
ενός λαού σε πολιτική κοινωνία δεν είναι δεδομένη, δεν είναι κάτι που
χαρίζεται, αλλά κάτι που δημιουργείται. Μπορούμε απλώς να διαπιστώσουμε
ότι, όταν απουσιάζει μια τέτοια δημιουργία, τα χαρακτηριστικά της
προηγούμενης κατάστασης διατηρούνται ή αλλάζουν μόνο μορφή.

Δημοσιογράφος: Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτά στην ελληνική
περίπτωση;

Καστοριάδης: Ορισμένα τα εντοπίζουμε, ήδη, στους εμφύλιους πολέμους της
Επανάστασης του 1821. Βλέπουμε, για παράδειγμα, ότι η νομιμοφροσύνη και η
αλληλεγγύη έχουν τοπικό ή τοπικιστικό χαρακτήρα, ισχυρότερο συχνά από τον
εθνικό. Βλέπουμε, επίσης, ότι οι πολιτικές κατατάξεις και διαιρέσεις είναι
συχνά σχετικές με τα πρόσωπα των «αρχηγών» και όχι με ιδέες, με
προγράμματα, ούτε καν με "ταξικά" συμφέροντα. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό
είναι η στάση απέναντι στην εξουσία. Στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα, το
κράτος εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του ντοβλετιού, δηλαδή μιας αρχής
ξένης και μακρινής, απέναντι στην οποία είμαστε ραγιάδες και όχι πολίτες.
Δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος δικαίου, ούτε απρόσωπη διοίκηση που
έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες. Το αποτέλεσμα είναι η φαυλοκρατία ως
μόνιμο χαρακτηριστικό. Η φαυλοκρατία συνεχίζει την αιωνόβια παράδοση της
αυθαιρεσίας των κυρίαρχων και των «δυνατών»: ελληνιστικοί ηγεμόνες, Ρωμαίοι
ανθύπατοι, Βυζαντινοί αυτοκράτορες, Τούρκοι πασάδες, κοτζαμπάσηδες,
Μαυρομιχάληδες, Κωλέττης, Δηλιγιάννης.

Δημοσιογράφος: Εξαιρέσεις δεν βλέπετε να υπάρχουν; Εξαιρέσεις εντοπισμένες
κυρίως στον 19ο και στον 20ό αιώνα;

Καστοριάδης: Ε, υπάρχουν δυο-τρεις εξαιρέσεις: ο Τρικούπης, ο
Κουμουνδούρος, το βενιζελικό κίνημα στην πρώτη περίοδό του. Αλλά τα όποια
αποτελέσματά τους καταστράφηκαν από τη δικτατορία του Μεταξά, την Κατοχή,
τον Εμφύλιο, τον ρόλο του παλατιού, τη δικτατορία της 21ης Απριλίου, την
πασοκοκρατία. Στο μεταξύ, μεσολάβησε ο σταλινισμός που κατόρθωσε να
διαφθείρει και να καταστρέψει αυτό που πήγαινε να δημιουργηθεί ως εργατικό
και λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα. Τα αποτελέσματα τα πληρώνουμε ακόμη. Μου
ζητάτε να σας εξηγήσω. Μπορείτε να μου εξηγήσετε εσείς, γιατί οι Έλληνες,
που σκοτώνονταν εννέα χρόνια, για να απελευθερωθούν από τους Τούρκους,
θέλησαν αμέσως μετά ένα βασιλιά; Και γιατί, αφού έδιωξαν τον Όθωνα, έφεραν
τον Γεώργιο; Και γιατί μετά ζητούσαν "ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά";

Δημοσιογράφος: Μα, οι δικές σας απαντήσεις ενδιαφέρουν ιδίως όταν αφορούν
ερωτήματα που εσείς θέτετε. Θα θέλατε, λοιπόν, να διατυπώσετε τις απόψεις
σας;

Καστοριάδης: Σύμφωνα με την παραδοσιακή «αριστερή» άποψη, όλα αυτά τα
επέβαλαν η Δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η μαύρη αντίδραση. Μπορούμε όμως
να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του ελληνικού
λαού; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν
ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση αυτός ο
λαός θα ήταν ένα *νήπιο*. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για
δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του,
τότε, ας του ορίσουμε έναν *κηδεμόνα*. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός -όπως
και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι
υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα.

Δημοσιογράφος: Πώς την εννοείτε αυτή την ευθύνη;

Καστοριάδης: Δεν δικάζουμε κανέναν. Μιλάμε για ιστορική και πολιτική
ευθύνη. Ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια
στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα
μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά
δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων.

Δημοσιογράφος: Θέλετε να πείτε ότι -αντιθέτως- σε άλλες χώρες, στη Δυτική
Ευρώπη.

Καστοριάδης: Εκεί, αυτό έγινε! Ο μακαρίτης ο Γιώργος Καρτάλης έλεγε
κάνοντάς μου καζούρα στο Παρίσι το 1956:«Κορνήλιε, ξεχνάς ότι στην Ελλάδα
δεν έγινε Γαλλική Επανάσταση». Πράγματι, στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει εποχή
που ο λαός να έχει επιβάλει, έστω και στοιχειωδώς, τα δικαιώματά του. Και η
ευθύνη, για την οποία μίλησα, εκφράζεται με την ανευθυνότητα της
παροιμιώδους φράσης: «εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο;».-
*Ναι, κύριε, εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο, στο χώρο και στον τομέα όπου
βρίσκεσαι*.

Ακούω...

...
Ακούω κούφια τα τουφέκια
ακούω σμίξιμο σπαθιών
ακούω ξύλα, ακούω πελέκια
ακούω τρίξιμο δοντιών
...

ΑΜΗΝ!