"Της Τρίτης της ασβολερής της αστραποκαμένης"

Η ντροπή της Ευρώπης

Ο Γκίντερ Γκρας, ίσως ο σημαντικότερος μεταπολεμικός λογοτέχνης της Γερμανίας, βραβευμένος με το Νόμπελ λογοτεχνίας το 1999 έγραψε το παρακάτω ποίημα το οποίο διάβασε ζωντανά και από τον ραδιοφωνικό σταθμό της Βρέμης.

"Η Ντροπή της Ευρώπης"

"Στο χάος κοντά, γιατί δεν συμμορφώθηκε στις αγορές· κι Εσύ μακριά από τη Χώρα, που σου χάρισε το λίκνο.

Όσα εσύ με την ψυχή ζήτησες και νόμισες πως βρήκες, τώρα θα καταλυθούν, και θα εκτιμηθούν σαν σκουριασμένα παλιοσίδερα.

Σαν οφειλέτης διαπομπευμένος και γυμνός, υποφέρει μια Χώρα· κι εσύ, αντί για το ευχαριστώ που της οφείλεις, προσφέρεις λόγια κενά.

Καταδικασμένη σε φτώχεια η Χώρα αυτή, που ο πλούτος της κοσμεί Μουσεία: η λεία που εσύ φυλάττεις.

Αυτοί που με τη δύναμη των όπλων είχαν επιτεθεί στη Χώρα την ευλογημένη με νησιά, στον στρατιωτικό τους σάκο κουβαλούσαν τον Χέλντερλιν.

Ελάχιστα αποδεκτή Χώρα, όμως οι πραξικοπηματίες της, κάποτε, από Εσένα, ως σύμμαχοι έγιναν αποδεκτοί.

Χώρα χωρίς δικαιώματα, που η ισχυρογνώμων εξουσία ολοένα και περισσότερο της σφίγγει το ζωνάρι.

Σ' Εσένα αντιστέκεται φορώντας μαύρα η Αντιγόνη, και σ' όλη τη Χώρα πένθος ντύνεται ο λαός, που Εσένα φιλοξένησε.

Όμως, έξω από τη Χώρα, του Κροίσου οι ακόλουθοι και οι όμοιοί του όλα όσα έχουν τη λάμψη του χρυσού στοιβάζουν στο δικό Σου θησαυροφυλάκιο.

Πιες επιτέλους, πιες! κραυγάζουν οι εγκάθετοι των Επιτρόπων· όμως ο Σωκράτης, με οργή Σου επιστρέφει το κύπελλο γεμάτο ώς επάνω.

Θα καταραστούν εν χορώ, ό,τι είναι δικό Σου οι θεοί, που τον Ολυμπό τους η δική Σου θέληση ζητάει ν' απαλλοτριώσει.

Στερημένη από πνεύμα, Εσύ θα φθαρείς χωρίς τη Χώρα, που το πνεύμα της, Εσένα, Ευρώπη, δημιούργησε".

Η σωτηρία της πατρίδας...

Ρωτάει η Στάη τον Μιχελάκη της ΝΔ αν πιστεύει οτι οι πρόσφατες μεταγραφές και προσχωρήσεις θα έχουν σαν αποτέλεσμα την αύξηση του ποσοστού του κόμματος στις επερχόμενες εκλογές, κι ο αητός απαντάει:

"Κυρία Στάη, το ζητούμενο δεν είναι το κομματικό όφελος αλλά η σωτηρία της πατρίδας"

Την πατρίδα λοιπόν θα την κουβαλήσουν προς τη σωτηρία της κάτι βορίδηδες, αδώνιδες, πλεύρηδες, βελόπουλοι και βέβαια ανατολάκηδες. Αυτοί και κάτι ντόρες είναι η μεγάλη εγγύηση, η τελευταία αλπίδα του Έθνους.

Το κόμμα; Ας βγεί δεύτερο...

Αντιγράφω...*

* Ένα κείμενο του Θ. Μαρουλιάδη

 Ανεξάρτητα από το πόσο σίγουροι είμαστε - ή δεν είμαστε, εδώ που τα λέμε - για το πόσα μπορεί να πετύχει η νυσταλέα γραφειοκρατία μίας αριστερής διακυβέρνησης, στις 17 Ιουνίου, εδώ στη Θεσσαλονίκη, έχουμε να κάνουμε μία δουλειά. Πρέπει, με κάθε θυσία, με νύχια και με δόντια, να κρατήσουμε την πόλη ροζ. Όπου ροζ είναι το χρωματάκι που έχει δώσει το υπουργείο Εσωτερικών στο ΣΥΡΙΖΑ, οπότε στις 6 Μαΐου βάφτηκαν ροζ όλες οι εκλογικές περιφέρειες όπου ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πρώτη δύναμη σε ψήφους. Και η πόλη της Θεσσαλονίκης, η πρώτη εκλογική περιφέρεια του νομού, βάφτηκε ροζ. Και αυτό πρέπει να παραμείνει έτσι στις 17 Ιουνίου, ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί σε άλλες εκλογικές περιφέρειες, γιατί σ’ αυτή την πόλη γνωρίζουμε πολύ καλά ότι απέναντι θα βρεθούν δύο προαιώνιοι εχθροί, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό. Πρέπει να κρατήσουμε τη Θεσσαλονίκη ροζ και αυτό το οφείλουμε σε δύο κατηγορίες ανθρώπων αυτής της πόλης.

 Στα καθίκια. Το οφείλουμε σε όλα τα πρόσωπα που συμβολίζουν το συλλογικό κακό σ’ αυτή την πόλη. Σε όλο το σκατολόι της δεξιάς. Στην κυρία που σέρνει στην Μητροπόλεως την - φορτωμένη με ψώνια - μετανάστρια υπηρέτρια της. Στους βιομήχανους, χωρίς βιομηχανίες, που φούνταραν τα εργοστάσια που κληρονόμησαν από τους παππούδες τους, που πέταξαν κόσμο και κοσμάκη στο δρόμο και στην πείνα, και τώρα ζούνε σαν πρίγκιπες με τα λεφτά που έβγαλαν από το χρηματιστήριο. Στα δουλικά των πλουσίων της πόλης, που το μόνο πράγμα που ξέρουν είναι να σκύβουν τη μέση και να φιλούν ρυτιδιασμένα χέρια, ελπίζοντας σε μία διευθυντική θέση, σε ένα κόκκαλο με λίγο ψαχνό, σε μία καρέκλα σε κάποιο διοικητικό συμβούλιο που δεν κάνει απολύτως τίποτα. Το οφείλουμε σε αυτούς που ρήμαξαν την Θεσσαλονίκη, που γέμισαν με τσιμέντο τους ελεύθερους χώρους, που μοίρασαν άσκοπα και άχρηστα έργα σε φίλους τους εργολάβους, που πήραν μίζες γι’ αυτό, που είναι χωμένοι στα σκατά της διαπλοκής μέχρι το λαιμό και βάλε. Το οφείλουμε σε όλους τους «πρώην» δήθεν αριστερούς, που έσκασαν από το χρήμα που τους τάισαν για πολλά χρόνια οι πασόκοι. Που τους έδιναν δουλειές πολλών δεκάδων χιλιάδων ευρώ, δουλειές που ποτέ δεν έγιναν, συμβάσεις που υπογράφτηκαν μετά την ακύρωση των έργων. Το οφείλουμε στα παρτάλια της διοίκησης του κεντρικού δήμου, στους κολλητούς της Ντόρας, του Μάνου, του Οικονομάκη της ΟΙΚΟΜΕΤ, στους ανθρώπους και τους υπαλλήλους του Βενιζέλου, του Λαυρεντιάδη και του Λιακουνάκου. Το οφείλουμε στους αρθρογράφους των πίσω σελίδων των τοπικών εφημερίδων, που μόνο κακά λόγια και κατάρες γράφουν για τους πολλούς καλούς ανθρώπους αυτής της πόλης. Το οφείλουμε στα λαμόγια που ξεπλένουν μαύρο χρήμα αλλάζοντας κάθε τόσο τη βιτρίνα της Θεσσαλονίκης.

 Στους πολλούς καλούς ανθρώπους. Το οφείλουμε σε όλους αυτούς, στα δυτικά, τα ανατολικά, στο κέντρο και στα βόρεια, που δίνουν κάθε μέρα τη μάχη τους. Στη δουλειά, στην ανεργία, στο σπίτι, στη γειτονιά, στην πρωτοβουλία, στο στέκι, στην παρέα, στην εξέδρα. Το οφείλουμε σε όλους αυτούς που η καρδιά τους χτυπάει από τα κάτω και από τα αριστερά. Που συντονίζουν την οργή και τη χαρά τους. Που αλλάζουν διάθεση όταν βλέπουν ένα πάρκο γεμάτο από κόσμο. Που αλλάζουν διάθεση όταν βλέπουν μία τεράστια ουρά έξω από ένα συσσίτιο. Το οφείλουμε σε όλες τις δημιουργικές δυνάμεις αυτής της πόλης, πρώτα και κύρια σε δύο κοπέλες, σε αυτή που γεμίζει κάθε μέρα τα ράφια στο σούπερ μάρκετ και σε αυτή που σε ένα τριήμερο είχε ζητήσει από τον Αποστόλη να ξαναπαίξει τις «Διακοπές» γιατί το αρχίδι το αφεντικό της την είχε κρατήσει μέχρι αργά το βράδυ στη δουλειά. Το οφείλουμε σε όλα τα καταπληκτικά παιδιά όλων των μαθητικών και φοιτητικών καταλήψεων, που έκαναν άνω κάτω την πόλη, που τις άλλαξαν τα φώτα, που ξενύχτησαν στους δρόμους και στο αμφιθέατρο της ΦΜΣ. Το οφείλουμε σε όλους τους ανθρώπους που ήρθαν σε αυτή την πόλη από κάπου αλλού, γιατί όσο υπάρχει Θεσσαλονίκη κανένας άνθρωπος δεν θα μείνει χωρίς πατρίδα. Το οφείλουμε στα εκατό χιλιάδες και βάλε φαντάσματα που, ακόμα έναν Μάιο, γυρνούν σαν επιτάφιος στην Τσιμισκή, στην Εγνατία, στην Ερμού, στη Β. Ηρακλείου, στην Αγίου Δημητρίου, στην Εθνικής Αμύνης, στην Όλγας, στην Ευαγγελίστρια, κρατώντας μία πόρτα που ξήλωσαν από ένα περίπτερο και έναν νεκρό πάνω της, σκοτωμένο από τις σφαίρες της χωροφυλακής. Τους το οφείλουμε, κάποτε θα πρέπει και αυτοί να ησυχάσουν, κάποτε θα πρέπει να τελειώσουν τη διαδήλωση τους, να πάνε να τσιμπήσουν κάτι με τους φίλους τους, να γυρίσουν στα σπίτια τους να ξεκουραστούνε. Το οφείλουμε σε όλους τους ανθρώπους που χάσαμε, άλλους πρόωρα, άλλους στην ώρα τους, σε όλους αυτούς που έφυγαν ξαφνικά και δεν πρόλαβαν να δουν ότι στην κωλόπολη μας, που τόσο πολύ την αγαπήσαμε, πρώτο στις εκλογές βγήκε ένα αριστερό ψηφοδέλτιο. Εγώ το οφείλω στην κόρη μου που στεναχωριέται γιατί εκείνο το παιδί δεν έχει που να πάει, άθλιε ελεεινέ απατεώνα Σαββόπουλε, και γιατί πιστεύει πως όταν κάποιος άνθρωπος έχει ανάγκη λεφτά πρέπει να πηγαίνει και να τα παίρνει από την τράπεζα.

 Θα τους γαμήσουμε τα πρέκια. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας.

H φωτογραφία είναι του Αστέρη Μασούρα

Ορμάτε!

                                         

Όλοι! Χωρίς καμιά εξαίρεση. Και από παντού.

Από το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες μέχρι τον Περισσό, την Συγγρού, την Ιπποκράτους και τις άγνωστες σ’ εμένα διευθύνσεις των άλλων κομμάτων.

Από την Βαλκυρία του Βερολίνου που εισηγείται στον Παπούλια δημοψήφισμα για το αν οι Έλληνες θέλουν ή όχι το ευρώ ταυτόχρονα με τις βουλευτικές εκλογές, με φανερό σκοπό τον επηρεασμό των ψηφοφόρων «πως είναι δυνατό να θέλεις το ευρώ και να ψηφίζεις ΣΥΡΙΖΑ», μέχρι τους ντόπιους πολιτικούς ηγέτες. Την κυρία «εμείς είμαστε κομμουνιστές δεν είμαστε αριστεροί» Αλέκα με το σύνθημα «ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν αλλάζουν Μην εμπιστεύεστε τον ΣΥΡΙΖΑ», τον «λύστε μου τα χέρια, δώστε μου δύναμη» Σαμαρά που αν δεν κατάφερνε την αυτοδυναμία θα προσέφευγε πάλι σε εκλογές αλλά τώρα λυπάται που έκανε ότι μπορούσε να τις αποφύγουμε αλλά «η αλαζονεία  του ΣΥΡΙΖΑ μας οδηγεί σε νέες περιπέτειες». Και σταθερός όπως πάντα στις θέσεις του, τρέχει να μαζέψει τα κομμάτια του και να παλινορθώσει «την μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη» που όσο πάει γέρνει προς τα δεξιά. Τον «Αβραάμ» Βενιζέλο που θυσίασε τη χώρα πιστός στο θέλημα του θεού του και που τώρα «κυβέρνηση δεν μπορεί να γίνει χωρίς το ΠΑΣΟΚ» μιας και τώρα μάθανε και ξέρουν και θα διαπραγματευτούν το μνημόνιο που υπέγραψαν με χέρια και με πόδια. Τον «ισοδύναμο» Κουβέλη που είναι μεν αριστερός αλλά «δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ…» και με ηπιότερο τον «ανεξάρτητο». Αφήνω στην άκρη τον αποσυρθέντα της πολιτικής Πάγκαλο που είπε «αν ο ΣΥΡΙΖΑ πάει από το 16 στο 25% θ’ αρχίσει τις εκτελέσεις» γιατί το ‘χει χαμένο από καιρό.

Και φυσικά το ΜΕΓΚΑ και τον ΣΚΑΪ που παράγουν και εκτοξεύουν δηλητήριο νυχθημερόν. Μαζί βέβαια και οι αδέσμευτες αντικειμενικές και έγκυρες «ΝΕΑ» και «ΕΘΝΟΣ». Κι όσο βλέπουν τον Τσίπρα σε συνεντεύξεις σε CNN και PARIS MATCH τόσο λυσσάνε. Και το μότο «ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί τη χώρα εκτός ευρώ» πάει κι έρχεται και για να φοβηθούμε ακόμα περισσότερο αναλαμβάνει ο «αμελέτητος» Χρυσοχοΐδης που προφητεύει «αν γίνουν αυτά (που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ) τότε ο καθένας θα έχει και από μια συμμορία με καλάσνικοφ και θα σκοτωνόμαστε στους δρόμους» και δεν τον μπουζουριάζει εισαγγελέας  «για διασπορά ψευδών ειδήσεων δυναμένων να επιφέρουν ανησυχία στο κοινό» ούτε τον κλείνουν σε κανένα ψυχιατρείο σαν επικίνδυνο. Αλλά μήπως έγινε κάτι τέτοιο όταν ο Λοβέρδος απειλούσε «όποιος πειράξει τον Παπανδρέου θα γίνει αιματοχυσία». Έχουν ξεσαλώσει και κανένα χαστούκι δεν φαίνεται να τους συνεφέρει, αντίθετα κάνουν σαν μεγαλοκοπέλες που οι γαμπροί τους οποίους λιγουρεύονται κοιτάζουν άλλα μπαλκόνια. Στις 17 λοιπόν γροθιά!

Το από 'δω και πέρα

Εν τάξει, πήραμε τη χαρά μας, τόσα χρόνια την περιμέναμε, ο καταποντισμός του επάρατου δικομματισμού είναι γεγονός, αλλά θα διαρκέσει; Και πόσο; Γιατί ο εχθρός δεν είναι χθεσινός, ξέρει όλα τα κόλπα και στριμωγμένος στη γωνία καθώς είναι, θα τα χρησιμοποιήσει. Και ήδη άρχισε! Ο Σαμαράς που με τον καλποληστρικό νόμο βρέθηκε με 108 έδρες (για κάθε μία που του έδωσε ο λαός, πήρε και μία δώρο) κατέστησε αδύνατη την όποια δημιουργία κυβέρνησης συνασπισμού χωρίς την συμμετοχή του κόμματός του, έκανε τις τυπικές διερευνήσεις για το θεαθήναι και επέστρεψε την εντολή. Και τώρα; Η σειρά του ΣΥΡΙΖΑ! Του μόνου κόμματος που προεκλογικά μιλούσε για κυβέρνηση ευρείας συνεργασίας της Αριστεράς, αν και η Αλέκα (αχ Αλέκα) το είχε ξεκόψει από νωρίς: «δεν είμαστε σαν τα μούτρα τους». Έσπευσαν και στο δελτίο του ΑΝΤ1 οι Λυκουρέντζος και Λοβέρδος να δηλώσουν πρόθυμοι να στηρίξουν μια τέτοια κυβέρνηση έστω και αν τα κόμματά τους δεν συμμετείχαν σ’ αυτήν και ο «κακός» Παπαδημούλης να μην δέχεται να είναι έρμαιο των δύο υποστηρικτών του μνημονίου που θα μπορούσαν να ρίξουν μια τέτοια κυβέρνηση ανά πάσα στιγμή. Τα κουκιά δεν βγαίνουν ακόμα κι αν η Αλέκα συμφωνούσε, ακόμα και με την στήριξη του Καμένου, δεν ξεπερνούν τις 130 έδρες. Το σχέδιο είναι να οδηγηθούμε σε επαναληπτικές εκλογές με κύρια ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος «δεν θέλει να κυβερνήσει ή να αναλάβει ευθύνες και αρέσκεται μόνο στο να διαμαρτύρεται». Το σχέδιο στοχεύει τους πελάτες των δύο κομμάτων που ψήφισαν για πρώτη φορά διαφορετικά και που απογοητευμένοι από την ανεπάρκεια της Αριστεράς θα επιστρέψουν στο μαντρί. Και σαν προετοιμασία, να και σε παραδιπλανό κανάλι «έρευνα στους δρόμους» που οι πολίτες συμπτωματικά είχαν την άποψη ότι το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν λάθος και πως «η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί». Βάλτε και την πτώση των τραπεζών στο ΧΑΑ κατά 10% και βάλε, κι έχετε την γενική εικόνα.

Μακάρι οι εκτιμήσεις μου να είναι λάθος. Σ’ αυτή τη περίπτωση κάθε άλλη εκδοχή θα είναι προς το καλό. Το γενικότερο καλό.  

 

Μεγάλη Κυριακή

Αύριο δεν είναι μια συνηθισμένη Κυριακή. Δεν είναι ούτε για εκδρομούλες, ούτε για γήπεδα, ούτε για χαριτωμενιές. Αύριο 6/5/2012 δίνεται μια από τις πολύ σπάνιες ευκαιρίες να αλλάξουμε την πορεία αυτού του τόπου, να διορθώσουμε λάθη στα οποία κι εμείς είχαμε μια συμμετοχή. Μην πιστέψει κανείς τις υποσχέσεις αυτών που τάχα έμαθαν από τα λάθη τους και τώρα ξέρουν. Ο αγώνας είναι για να μπορέσει ένα κόμμα της Αριστεράς να βγεί δεύτερο, να σπάσει τον ελεεινό δικομματισμό, να δείξει σ' όλο τον κόσμο προς τα που θέλει να βαδίσει. Παρά το αισχρό καλπονοθευτικό μπόνους των 50 εδρών στον πρώτο, αν ένα κόμμα της Αριστεράς -ΟΠΟΙΟ ΝΑ 'ΝΑΙ- βγεί δεύτερο, τα δύο συνεργαζόμενα "κόμματα εξουσίας" δεν θα μπορέσουν να σχηματίσουν κυβέρνηση και θα δοθεί διερευνητική εντολή για πρώτη φορά στην Αριστερά. Όλα τότε θα είναι ανοιχτά και θα απομένει στην Αριστερά στο σύνολό της να ανταποκριθεί στην πρόκληση της Ιστορίας.

Αχ Αλέκα...

Καμιά συνεργασία με κανέναν, εμείς δεν είμαστε με κανέναν γιατί κανένας δεν είναι σαν εμάς.                                                

Αφού το λέει η Αλέκα, πάει να πει ότι αυτή είναι η θέση του κόμματος. Και για να έχει το κόμμα αυτή τη θέση, δεν μπορεί, κάτι ξέρει καλύτερα.

Δεν έχει σημασία αν στο μεταξύ χαθεί η πιο μεγάλη από τις σπάνιες ευκαιρίες της Αριστεράς (να με συγχωρούν οι φίλοι και οπαδοί του ΚΚΕ, αλλά από τα μικράτα μου θυμάμαι κομμουνιστές και αριστεροί να είναι το ίδιο πράγμα), ευκαιρία ν’ αλλάξει πορεία αυτός ο τόπος. Αυτός ο παραλογισμός να μην θέλεις να κυβερνήσεις αλλά να ζητάς να σε ψηφίσουν για να υπάρχει δυνατή λαϊκή φωνή στη Βουλή, θα μείνει στην Ιστορία. Τι να το κάνω αν το κόμμα αναγνωρίσει το λάθος του μετά από 60 χρόνια όπως κάνει συνήθως; Θυμάμαι βέβαια και τότε που ο άλλος ευαγγελιζόταν την "Αλλαγή", το σύνθημα - απάντηση του κόμματος ήταν "Αλλαγή δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ" Σωστά! Το ίδιο ισχύει και τώρα, μόνο που το "χωρίς" είναι επιλογή του κόμματος.

Προς το παρόν αφιερώνω σε όσους νοιάζονται το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου  «καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» έκδοση 1985.  

«Εν τω μεταξύ, έξω άλλαξε η κατάσταση, έγιναν εκλογές, βγήκε κυβέρνηση δημοκρατική και πήρε μέτρα επιείκειας για τους πολιτικούς κρατούμενους. Δέχθηκε δηλαδή να γίνει αναθεώρηση των δικών όσων είχαν περάσει από έκτακτα στρατοδικεία. Ε, άρχισε να μας καλεί η διεύθυνση να υποβάλουμε αιτήσεις. Η θέση της καθοδήγησης ήταν ΟΧΙ, να μην κάνουμε αιτήσεις για αναθεώρηση και τα τέτοια» […] «Κάποιοι μεγάλοι βέβαια, ψιλοδιαμαρτυρήθηκαν αλλά μετά φόβου θεού που λένε, και θεός βέβαια ήταν η καθοδήγηση που δεν το ‘χε δύσκολο να σου κολλήσει τη ρετσινιά του σπασμένου και άντε να ξεμπλέξεις. Ρε συ, το τι βλακείες έχει κάνει κατά καιρούς αυτή η περίφημη καθοδήγηση που πάντα κρυβόταν πίσω από το ασώματο και άυλο κόμμα. Ξέρει το κόμμα, έτσι λέει το κόμμα, αυτή είναι η εντολή του κόμματος»