Λόγια...

«Οι μισθωτοί και συνταξιούχοι έχουν ήδη επωμισθεί μεγαλύτερα βάρη από αυτά που τους αναλογούν. Καιρός είναι να πληρώσουν κι εκείνοι που δεν πλήρωναν μέχρι τώρα» είπε ο πρόεδρος της δημοκρατίας στην ομιλία του κατά την διάρκεια της εκδήλωσης για την επέτειο αποκατάστασης της «δημοκρατίας» (όπως τουλάχιστον την εννοούν αυτοί). Καλά πρόεδρε, μη φας… Έχω βαρεθεί αυτές τις ανούσιες κουβέντες, τα ψυχοπονιάρικα και φιλολαϊκά λογύδρια, την θεωρητική συμπαράσταση στους αδικημένους και στα μόνιμα κορόιδα. Σεβασμό κανέναν δεν τρέφω ούτε απέναντι στο πρόσωπο, ούτε στο θεσμό του προέδρου της δημοκρατίας, γιατί το μεν πρόσωπο συμμετείχε στο πολιτικό σκηνικό που ευθύνεται για την σημερινή κατάσταση, ο δε θεσμός είναι καθαρά διακοσμητικός. Αν ο πρόεδρος είχε αρχ…ές, (κρατήθηκα) θα φώναζε τον πρωθυπουργό και θα τού ‘λεγε: «Έτσι και μου ξαναστείλεις να υπογράψω χαρτί με μειώσεις περικοπές και φορομπηξίματα σε βάρος των μισθωτών και των συνταξιούχων, θα στο στείλω πίσω ανυπόγραφο και μετά τράβα να κόψεις τον λαιμό σου. Με κατάλαβες;» Αν έκανε κάτι τέτοιο, τότε ίσως να κέρδιζε λίγη εκτίμηση από μέρους μου. Τώρα όμως…

Ευ-αγγελισμοί

Κάθε φορά που πριν χρόνια - λόγω της δουλειάς μου – βρισκόμουν τετ α τετ με τον υπουργό, ασυναίσθητα «κουμπωνόμουν». Εκείνα τα μικρά μάτια έχουν ένα βλέμμα διερευνητικό στα όρια της ακτινογραφίας, ένα βλέμμα που σε διαβεβαίωνε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ακούσεις κάποια ευ-αγγελία. Κι αυτό ήταν περίεργο για έναν άνθρωπο του οποίου το πολιτικό μέλλον περιγραφόταν από όλους σαν λαμπρό και προδιαγραφόταν γι αυτόν ρόλος ηγετικός. Δημοκράτης, φιλολαϊκός, καταρτισμένος, όχι παλαιάς κοπής. Τα χρόνια πέρασαν με την πορεία του να διέρχεται ταραχώδεις περιόδους, διεκδίκησε αποτυχημένα την προεδρία του κόμματός του, έπεσε σε δυσμένεια και τελικά επανήλθε στην πρώτη γραμμή της κυβέρνησης.
Μια σουρεαλιστική παρένθεση.
Αν ο μεγαλοδύναμος έστελνε τον ευ-άγγελο να δώσει το μήνυμα στην Θεοτόκο, σήμερα δεν θα υπήρχαν Χριστιανοί. Στον δρόμο για την εκπλήρωση της αποστολής του θα ανακάλυπτε με έκπληξη το πόσο ανοργάνωτοι πρόχειροι και συχνά διεφθαρμένοι ήταν οι κάτοικοι της περιοχής. Θα ρωτούσε τα «τι και πως» τους Ρωμαίους κατακτητές που θα του ‘λεγαν τα χειρότερα και τελικά όταν διαπίστωνε ότι και ο Ιωσήφ δεν έκοβε αποδείξεις για τις δουλειές που έπαιρνε, θα άρχιζε να αμφιβάλλει για την ορθότητα της επιλογής Εκείνου που τον έστειλε εκεί, που του ανέθεσε να μεταφέρει το μήνυμα για έναν καλύτερο κόσμο. Τα πιστεύω του ξεκινήματός του είχαν τεθεί στο περιθώριο. Οι προτεραιότητες ήταν πια άλλες. Κλείνει η παρένθεση.
Ακούς λοιπόν τον αυτιά να εκθειάζει τον νέο υπουργό, να απαριθμεί τα προσόντα του, και να καταλήγει «είναι τόσο έξυπνος και ικανός που μπορεί να πουλήσει ψυγείο σε Εσκιμώους» και ησυχάζεις κάπως, σκέφτεσαι ότι για να το λέει ο αυτιάς που σημειωτέον δεν «γλείφει» ποτέ, μάλλον καλά θα πάνε τα πράγματα. Αλλοίμονο όμως, ο υπουργός δεν έχει να κάνει με Εσκιμώους. Έχει να κάνει με κάτι δύσκολους που τον βλέπουν σαν εκπρόσωπο κάποιων περίεργων μελαχροινών χαβαλέδων και όσο κι αν εμείς βάψαμε όλες τις γυναίκες μας ξανθές, αυτοί ξέρουν. Βλέπετε από μωρά πήγαιναν στον βρεφονηπιακό σταθμό του Ράιχσταγκ, μεγάλωσαν με θρύλους των Νιμπελούγκεν κι έχουν κατασταλαγμένη άποψη. Ξέρουν και Ιστορία και μας έχουν μαζεμένα πολλά, ήρθε η ώρα να τιμωρηθούμε και για το ταμπεραμέντο μας και για τις εξυπνάδες του τύπου «όταν αυτοί άρχισαν να τρώνε κρέας εμείς είχαμε ήδη χοληστερίνη». Και ξέροντας Ιστορία, ξέρουν ότι η δουλειά γίνεται ευκολότερα από μέσα.

Αντίλογοι

«Ας αναρωτηθούν οι συμμετέχοντες σε προπηλακισμούς βουλευτών, τι θα γινόταν αν εμείς καλούσαμε τους ψηφοφόρους μας να επιβεβαιώσουν την ψήφο τους…» Αυτήν την κεκαλυμμένη απειλή εκτόξευσε από το βήμα της βουλής ο υπουργός Παπουτσής προσθέτοντας και το δραματικό «μακριά τα χέρια από τη γυναίκα μου και το παιδί μου». Ο αντίλογός μου είναι οτι ενδεχόμενη πραγματοποίηση της κλήσης των ψηφοφόρων του θα περιείχε κι έναν κίνδυνο. Να διαπιστώσει πόσοι πράγματι θα την επιβεβαιώσουν.
«Να μαζευτούμε όλοι και πολιτισμένα με συζήτηση και πνεύμα κατανόησης να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα» είναι η κοινή επωδός όσων δέχθηκαν ποικίλες μορφές αντίδρασης στα πεπραγμένα τους, αλλά και όσων ανησυχούν μήπως περιλαμβάνονται στον σχετικό κατάλογο. Ο αντίλογός μου είναι ότι μιλάνε για μάζωξη και συζήτηση μεταξύ τους, γιατί εμένα δεν θυμάμαι να με κάλεσε ποτέ κανείς τους να συζητήσουμε για τα μέτρα που παίρνουν εναντίον μου. Μόνο μια στις τόσες μου δίνουν το δικαίωμα να διαλέξω μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης.
«Καταδικάζουμε κάθε μορφή βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται». Άλλη μια αγαπημένη έκφραση των πολιτικών όλων των παρατάξεων. Ο αντίλογός μου είναι αυτό ακριβώς, ότι καταδικάζω κάθε μορφή βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται. Περισσότερο όμως καταδικάζω όποιον ήρξατο χειρών αδίκων.
«Ο κ. Γιούνκερ είναι μεγάλος φιλέλληνας» υποστήριξε ο Βενιζέλος. Ο αντίλογός μου εκφράζεται με ερώτηση. Δηλαδή σαν τον Κορσικανό Βαλέστ, τον λόρδο Βύρωνα τον Γάλλο Φαβιέρο, τον Πολωνό Τζορτζάφσκι, τον Ελβετό εκδότη των «Ελληνικών Χρονικών» στο πολιορκημένο Μεσολόγγι Ιάκωβο Μάγερ, τον… τον…; Ο φιλελληνισμός του πιο πολύ ταιριάζει με του Μέτερνιχ που στις 8/4/1821 είχε δηλώσει «Εκεί κάτω, πέρα από τα ανατολικά σύνορά μας 300.000 άτομα θα κρεμαστούν θα στραγγαλισθούν θα παλουκωθούν. Αυτό είναι κάτι χωρίς καμιά σημασία»

Κι αλλού προβλήματα...

Ξεχάστε προς στιγμή τις μειώσεις των μισθών και των συντάξεών σας, τα φορολογικά μέτρα που σας πνίγουν, ξεχάστε για λίγο το σκούρο χρώμα του μέλλοντός σας και σκεφτείτε άλλους λαούς που βρίσκονται κι αυτοί σε δύσκολη θέση. Ένας μεγάλος ομαδικός αναστεναγμός ανακούφισης βγήκε από τα στήθια των Μονεγάσκων μόλις ο Αλβέρτος, το δικό τους παιδί, ο εκφραστής των ονείρων τους επιτέλους παντρεύτηκε. Στα 35 του, αυτοδημιούργητος, λεβέντης, με χίλια προσόντα -λίγο στο μαλλί υστερεί- τους είχε στην αγωνία πότε θα νοικοκυρευτεί. Μην το ‘χετε για μικρό πράγμα, γιατί τα δικά σας προβλήματα θα λυθούν σε 5-10-20 χρόνια, ενώ αυτός τους είχε σκάσει στο περίμενε. Και πάλι όμως, η ανακούφισή τους είναι προσωρινή, το πρόβλημά τους δεν λύθηκε με τον γάμο γιατί υπάρχει και συνέχεια. Πρέπει, λέει, να αποκτήσει ο γαμπρός σύντομα διάδοχο γιατί αλλιώς τα πράγματα δεν θα ‘ναι καλά. Όντας ο τελευταίος των Γκριμάλντι, αν δεν αποκτήσει διάδοχο, το πριγκιπάτο θα προσαρτηθεί στη Γαλλία, θα γίνει μια ακόμα περιφέρειά της σαν όλες τις άλλες, αν (χτύπα ξύλο) συμβεί κάτι στον Αλβέρτο πριν αποκτήσει διάδοχο. Μιλάμε για φοβερές καταστάσεις, για απώλεια εθνικής κυριαρχίας μιας ιστορικής χώρας που θα γίνει έρμαιο των διαθέσεων της Γαλλίας. Καθησυχαστικές φήμες λένε ότι ο λεγάμενος έχει ήδη δύο εξώγαμα, οπότε δεν υπάρχει θέμα, θα έρθει και το νόμιμο, αλλά ελάτε λίγο στη θέση των πολιτών. Θα χάσουν τον ύπνο τους «άραγε …(μπιπ) ο Αλβέρτος απόψε;» κι αν ναι «ήταν πετυχημένο το …(μπιπ);» Έχει κι άλλες αγωνίες το θέμα, «άραγε του κάθησε σήμερα η νύφη μας ή είχε πονοκέφαλο;» Μέχρι να τους φύγει κι αυτό το βάρος θα είναι σε διαρκή επιφυλακή. Θα τον περνάνε από τις διαβάσεις μην τον ισιώσει καμιά Λαμποργκίνι, θα του κουβαλάνε τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ μην του πιαστεί καμιά μέση και μετά δεν μπορεί να …(μπιπ), θα του φοράνε μπρατσάκια στη θάλασσα κι όλες μαζί οι μανάδες θα του φωνάζουν «Αλβέρτο, όχι στα βαθειά παιδί μου…» Κι από την άλλη, το παλληκάρι αγχωμένο θα ‘ναι κι αυτό, ξέρετε τι είναι μια χώρα να κρέμεται από το δικό σου …(μπιπ); Κι αν η σύζυγος –πρώην κολυμβήτρια- έπαιρνε …δυναμωτικά χάπια όταν έκανε αθλητισμό κι έχουμε τίποτα δυσλειτουργίες και πηγαίνει τζάμπα το …(μπιπ); Άντε μετά να βρεις άλλη και ξανά μανά γάμους πανηγύρια και προσδοκίες για άλλα …(μπιπ). Με τέτοιο άγχος δεν θα μπορεί να …(μπιπ). Παλιοκατάσταση σας λέω, ποιος Γιώργος ποια Ελλάδα και ποιοι Έλληνες τώρα; Αλβέρτος, Μονακό και Μονεγάσκοι το κεντρικό θέμα συζητήσεων στην Ευρώπη. Ακόμα και στην Ελλάδα αν κρίνει κανείς από τα κανάλια. Γι αυτό ησυχάστε, κι αλλού έχουν προβλήματα.