Αυτό δεν είναι ένα blog που ψάχνει την επισκεψιμότητα. Είναι ένα προσωπικό σημειωματάριο, ένας τρόπος να ξεφορτώνομαι τους θυμούς μου και να μοιράζομαι τις χαρές μου. Είναι καλύτερο από το να μουρμουρίζω ή να γελάω μόνος μου.
Εδώ όλο και κάποιος ακούει…


Μην ξεχνάτε...

Παρασκευή 16 Μαΐου 2008

ΤΥΠΟΙ και ΤΟΠΟΙ της Θεσσαλονίκης 1950-1970 Νο 10

10 Χύμα τσιγάρα
Εκεί κάπου κατά την Πέμπτη Γυμνασίου, κάποιοι και λίγο νωρίτερα, άρχιζε το τσιγάρο, όσοι το άρχιζαν. Τα πράγματα βέβαια ήταν αυστηρά στο θέμα αυτό και στο σπίτι και στο σχολείο. Οι καθηγητές έκαναν έφοδο στις τουαλέτες στα διαλείμματα και οι συλλαμβανόμενοι έπαιρναν αποβολή. Ακόμα και έξω αν σ’ έβλεπε καθηγητής να καπνίζεις μπορούσε να σε παραπέμψει στο συμβούλιο των καθηγητών. Η αντικειμενική δυσκολία ήταν ότι δεν μπορούσες να αγοράσεις πακέτο παρ’ όλο που κυκλοφορούσαν και μικρά (10 τσιγάρα), γιατί το χαρτζηλίκι ήταν περιορισμένο, αλλά και πού θα έκρυβες το πακέτο όταν γυρνούσες σπίτι. Το ενδεχόμενο του πακέτου ρεφενέ σκάλωνε στις προτιμήσεις των συμμετεχόντων, και την λύση έδωσαν οι περιπτεράδες, ειδικά όσοι ήταν κοντά σε σχολεία και μερικοί της Τσιμισκή. Πήγαινες στο περίπτερο ζητούσες 2 Καρέλια Δελφοί, ή Άσσο, ή οτιδήποτε. Ο περιπτεράς άνοιγε ένα πακέτο σου έδινε όσα ζητούσες σε τιμή σαφώς μεγαλύτερη έτσι που το κέρδος του ήταν 50% αυξημένο απ’ ότι αν πουλούσε ολόκληρο το πακέτο κανονικά. Μ' αυτόν τον τρόπο ο καθένας είχε τη δυνατότητα για δυό τρία τσιγαράκια και ήταν όλοι ευχαριστημένοι. Στις μεγάλες φτώχειες αναγκαστικά αγόραζαν τα πολύ φτηνά «Τέλειον Καρέλια» ή «Νο 5 Παπαστράτος» (σκέτα "Στούκας"). Άδεια πακέτα σε καλή κατάσταση μαζευόταν και χρησιμοποιούνταν όταν πήγαιναν Σαββατόβραδο για χορό, για να μη βγάζουν τα τσιγάρα χύμα από την τσέπη μπροστά στα κορίτσια, τα οποία τότε σπανιότατα κάπνιζαν…

Δεν υπάρχουν σχόλια: